Οι ζογκλέρ της πόλης

Ήταν ίσως η μοναδική αισιόδοξη εικόνα της χθεσινής ημέρας. Ενας ζογκλέρ στο φανάρι της Παύλου Μελά, στο ύψος του της κεντρικής πλατείας. Ντυμένος ανάλαφρα, όπως ανάλαφρες ήταν και οι κινήσεις του, εκτελούσε άψογα ένα από τα κλασικά νούμερα των ζογκλέρ των φαναριών. Φευγαλέες κινήσεις, καθώς προσπαθούσε να συγκρατήσει τις κόκκινες ατίθασες τιράντες του και παράλληλα να κουμαντάρει τις μικροσκοπικές μπάλες, το ίδιο ανυπάκουες με τις τιράντες.

Η performance τελείωσε, ο νεαρός υποκλίθηκε θεατρινίστικα και έτεινε προς τους οδηγούς το καπέλο για τον οβολό. Δύσκολη κατάληξη και η γενναιοδωρία απούσα. Δεν υπήρξε ούτε ένας οδηγός ευγνώμων γι’ αυτήν τη στιγμιαία αναλαμπή. Ούτε ένα χαμόγελο. Το χειροκρότημα των δρόμων έχει προ πολλού εκλείψει. Όλοι εύχονταν ν’ ανοίξει γρήγορα το φανάρι και να ορμήσουν στη λεωφόρο της φυγής. Ο νεαρός δεν θα μπορούσε ποτέ να τους σταματήσει.

Είναι λογικό να ’χουμε χάσει το ταλέντο της μικρής χαράς. Για παράδειγμα, αυτό το χάπενιγνκ στον δρόμο. Την προσπάθεια του νεαρού ανέργου, που αν μη τι άλλο βρίσκει το θάρρος να εκτεθεί μπροστά μας. Και μαζί του, δεκάδες άλλες χαρές που καθημερινά σκοντάφτουμε πάνω τους, αλλά τις προσπερνάμε, πεπεισμένοι ότι για μας δεν υπάρχει χρόνος και χώρος γι’ αυτές. Μια μηδενιστική αίσθηση που ενισχύεται από τη φθίνουσα εικόνα της πόλης, η οποία καθημερινά παραδίδεται σε διαφορετικό δυνάστη. Ο καλοπροαίρετος διαδηλωτής ή ο κάθε άλλο παρά υποψιασμένος απεργός. Μπορεί όμως να είναι και ο ταραχοποιός που ’χει συνειδητά μετατρέψει τη χαρά της δημιουργίας σε ηδονιστική καταστροφή.



Η πόλη, λοιπόν...

Που κρατάει την ανάσα της και κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, παραμονές Χριστουγέννων, φοράει τις αντιασφυξιογόνες μάσκες για να προφυλαχτεί από τις αναθυμιάσεις των σκουπιδιών και την οργή των απεργών στην τοπική αυτοδιοίκηση. Που ψυχανεμίζεται τον θάνατο του εμποράκου της γειτονιάς και κουμπώνεται, γιατί έχει χάσει το πλεονέκτημα της λύσης. Που συνειδητοποιεί ότι οι ευδόκιμες μέρες έχουν παρέλθει, όπως έχει περάσει και ο πυρετός των μεγάλων υλικών πραγματώσεων.

Πώς να πορευτείς έτσι στην εξωτερική πραγματικότητα, πώς να χαμογελάσεις, πώς να απολαύσεις τα πρώτα λαμπιόνια της γιορτής; Είναι τέτοια η συσσώρευση των προβλημάτων, πρακτικών και μη, που το μόνο που επιλέγεις με σιγουριά είναι να πατάς με ορμή το γκάζι, να προσπερνάς τον ζογκλέρ της ημέρας και να εφορμάς στους δρόμους, όπως παλιά εφορμούσαν οι πονεμένοι στα Χειμερινά Ανάκτορα και στις Βερσαλλίες. Και όμως, σ’ αυτήν την κατασπαταλημένη πόλη υπάρχει ζωή. Περιοχές αναπλάθονται. Ανεγείρονται κτίρια - πρότυπα αρχιτεκτονικής τελειότητας, δρόμοι αποκτούν εμπορική ή πολιτιστική ταυτότητα και μικρές οάσεις πρασίνου ξεπηδούν εδώ κι εκεί, λίγο αυθαίρετα, χωρίς μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, αλλά δημιουργούνται.

Γύρω μας, κι ας μην τους βλέπουμε, υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται, που δεν στοχεύουν στην κερδοσκοπία, αλλά στη δημιουργία. Μοιάζουν κι αυτοί με τον ζογκλέρ της πόλης, επαίτες της δικής μας προσοχής.

Μέσα σ’ αυτό το ποιοτικά ετερογενές σύμφυρμα, μήπως αξίζει να τους προσέξουμε;

Γράφει η Ρίτσα Μασούρα