Απολογισμός ζωής

Ξημερώματα Πρωτοχρονιάς. Λίγες μόνο ώρες αφού μπήκε ο καινούργιος χρόνος. Πιασμένη από τη σανίδα μου τον περιμένω με ανυπομονυσία. Τα δάχτυλα μου πονεμένα,τραυματισμένα, παγωμένα, μα αντέχουν ακόμη. Κάθομαι στην πολυθρόνα μου και κοιτάζω από το παράθυρο το φως που δειλά δειλά ξεγλυστρά από το βάθος του ορίζοντα. Ζεστές κάλτσες, τυλιγμένη στο σάλι μου κι ένας καφές βαρύς. Μόνη, συντροφιά με σκέψες και διαβάσματα. Λέξεις που αρπάζουν το μυαλό από το γιακά και το τραβάνε να τις ακολουθήσει.

Δεν μπορεί να αντισταθεί...

Ξέρεις ότι στους 7 βαθμούς Ρίχτερ με τη μηχανή βλέπεις τη διαχωριστική γραμμή σαν φωτορυθμικό;
- Δεν ξέρω.

Ξέρεις ότι στα 12 μου χρόνια έκανα αντιγραφή με τρανζίστορ και πομπό στα μαθηματικά και η αστυνομία είχε τρελλαθεί;
- Δεν απαντώ.

Ξέρεις ότι η μάνα μου πέθανε από πρέζα;
- Ψέμα.

Ξέρεις ότι στον περιστερώνα μου έκανα μπαρ, ναι στα 11 μου χρόνια με πούρα και αλκοόλ, καθώς επίσης έβαλα ηλεκτρικό με 1 χιλιόμετρο καλώδιο;
Όχι δεν ξέρεις.

Ξέρεις ότι το καλύτερο ναρκωτικό είναι οι τούμπες με μηχανή και το στόμα σου να έχει τη γεύση του αίματος;
- Ναι.

Ξέρεις ότι μεγαλοεκδότης το 1982 έδερνε μια μικρή κοπέλα στις τουαλέτες της
Διάφορα. Κους κους.

Ξέρεις καλά ότι τα φίδια δεν δαγκώνουν παρά μόνο το πνεύμα τους καθώς τα πατάνε τ’ αυτοκίνητα.
Τάμα.

Ξέρεις ότι τα μυστικά…;
Ξέρω ότι δεν ξέρεις, μη φοβάσαι ο ήλιος δεν σβήνει ποτέ. Το έμαθες κι αυτό;
Να ξέρεις.

Ξέρεις ότι όσο ζει ο Θεός θα βασανίζει τους καλούς γερμανούς;
Άτιτλο.

Ξέρεις ότι το 1960 οι καθολικοί παραδέχθηκαν ότι η γη είναι στρογγυλή?
Υ.Γ. Γι’ αυτό κάνουν πιάτσα στο Βατικανό.

Ξέρεις ότι πέρασα τα διόδια της Ελευσίνας με 160 χλμ. την ώρα;
Δεν ξέρεις ότι οι μέλισσες εκτός από το νέκταρ τρώνε και πετραδάκια;

Ξέρεις ότι μόνο οι τυφλοί έχουν τρίτο μάτι;
Το έμαθες.

Ξέρεις ότι οι Ρωμαίοι στηρίζουν τ’ αγάλματα με ρόπαλα και βλακείες σε αντίθεση με τους Έλληνες.
Βλέπε τον πύργο της Πίζας.

Ξέρεις ότι η ασπιρίνη και το Baygon σκοτώνουν τις αράχνες;
Δοκίμασε να δεις.

Ξέρεις ότι πατέ αρκούδας πουλιέται στην Αθηνάς;
- Ξέρω.

Θα ξέρεις «φαντάζομαι» ότι το λάθος είναι ανώτερο της τέχνης;
Να ξέρεις ότι ο πολιτισμός είναι ισάξιος φύσης.
ART & SON = COMPANY
RELIGION = CORPORATION
DELETE THEM? SAVE? YES. MANY EXITS
Ξέρεις ότι η μουσική είναι η ανώτερη τέχνη;
Ξέρεις ότι η μόδα είναι θρησκεία, αλλά η θρησκεία δεν είναι μόδα;
Η τέχνη διαιωνίζεται μετά τους πολέμους με τους μετανάστες.
Η πόλεις καλλιτεχνικά πεθαίνουν. Τα λόμπυ της μόδας αγόρασαν τα studios-lofts. Ζήτω οι πόλεις!

Το άγαλμα της Ελευθερίας άλλαξε κεφάλι κι έγινε μέδουσα. Οι ομοφυλόφιλοι έτσι όπως το πάνε θα καταστραφούν από το internet.
Να είμαστε σοβαροί διαφορετικά θα έρθουν οι Μασάϊ και οι Απάτσι.
Η αποκέντρωση πέτυχε, μείνανε μόνο χίλιοι. Τρεις κι ο κούκος.
Η νηστεία καθορίζεται μόνο από τους γιατρούς. Μόνο με τις σκόρπιες έννοιες βγαίνει νόημα.

Το διάβασμα και γενικά η ποίηση διαβάζεται από τα πίσω προς τα εμπρός. Για όσους είναι καλοί αναγνώστες και διαγώνια. Λίγοι το καταφέρνουν.
Ο ρυθμός της σκέψης γίνεται σωστός μόνο άτακτα.
Με τη μουσική ενεργοποιείται η σκέψη, εσείς οι χίλιοι μελωδία και αρμονία αφήστε τη για τους μεταλλαγμένους αποκεντρωμένους.
Ο Γιάννης Χρήστου και όχι ο Ξενάκης.
Προτεραιότητες.
Εξάντας.
Νήμα της Στάθμης.
Αλφάδι.
Παχύμετρο.
Βαριοπούλα.
Κριτικό ρεαλισμό και όχι software – hardware.

Αφήστε τον πολιτισμό εκεί που είναι. Αναθεωρήστε. Μάστορες βάλτε πρώτα τάξη και μετά αλέστε. Μόνο έτσι γίνεται σωστά. Βρείτε θησαυρούς μέσα στα σκουπίδια, εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι.
Μια εικόνα μια σκέψη. Καλλιτέχνες βγάζετε επίπεδα στη δουλειά σας. Όχι κριτική, μόνο παιδιά κριτικοί.

Πώς μ’ αρέσει που τα γράφω έτσι.
Αργότερα θα δείτε και τις οργανωμένες σκέψεις. Υπομονή.



Τα πράγματα έχουν ως εξής: Ένα βιογραφικό. Γεννήθηκα στη Σπάρτη το 1957. Ο πρώτος πίνακας από λάδι ήταν αυτός του φαγητού. Κομμένα πόδια, κομμένα κεφάλια, αίμα και σαν να μην έφτανε αυτό έφτιαξα το δεύτερό μου πίνακα. Τον είχα κάτω από το κρεβάτι μου και τον δούλευα την νύχτα με φακό. Ένα κόκκινο δρόμο με πολυκατοικίες. Μετά από λίγο έφτιαξα μόνο πολυκατοικίες σε προοπτικό, μετά κατασκευές και πάει λέγοντας. Δεκατεσσάρων ήρθα Αθήνα και πήγα στο Ε’ Γυμνάσιο στα Εξάρχεια. Αντέγραφα συνεχώς και μια φορά τρύπησα τον τοίχο έβαλα ράουλα στα θρανία και μ’ ένα σχοινί αντέγραψα μαθηματικά. Μόνο ο Ντα Βίντσι έκανε τέτοια. Όλο το Ε’ περίμενε να δει αν θα τα καταφέρω. Σπουδαίο σχολείο. Ο πατέρας μου μου απαγόρευε να ζωγραφίζω, αλλά είχα βρει το κόλπο, φακός και κάτω από το κρεβάτι. Εκείνη την εποχή γνώρισα και το μουσικό Γιάννη Χρήστου. Ποτέ δεν άκουσα ελληνική μουσική, απέρριψα τη μελωδία έχοντας ακούσει Poll και Aphrodite Child. Αγόραζα μόνο Frank Zappa και Alice Coltrane με λατρεία στη free jazz. Έδωσα εξετάσεις στο μπιλιάρδο αντί για θεολογία. (Στην παιδική μου ηλικία ήμουν και παπαδοπαίδι σ’ ένα μικρό τρυφερό εκκλησάκι). Αλητείες, Κυψέλη, Εξάρχεια, έπαιρνα το αμάξι του πατέρα μου και χανόμουν στην Αθήνα. Να σας πω για το ξυπνητήρι μου; Έμενα στον 4ο όροφο και έδενα μια πετονιά στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού και την άκρη της πετονιάς μέχρι κάτω στο δρόμο. Μετά τα άσχημα γραπτά της Θεολογίας στα υπόγεια με τα μπιλιάρδα, συμφώνησε κι ο πατέρας μου ν’ αρχίσω τη ζωγραφική. Ξεκίνησα από τη σχολή του Κώστα Ηλιάδη, σχέδιο και πίνακες σουρεαλιστικούς. Έπαιρνα οινόπνευμα, το ανακάτευα με μελάνι, έβαζα φωτιά και τους γύριζα μέχρι να δω κάτι σαν όμορφο σχέδιο. Κατόπιν μπογιά και σουρεαλισμός. Δούλεψα με μπαρούτι. Καλή ιδέα να το ξαναρχίσω. Άρχισα να κάνω λαδομπογιά με την Μπία Ντάβου, νεκρές φύσεις και το πρώτο μου πορτραίτο ήταν η ίδια. Κοίταζε το προφίλ της δεξιά κι εγώ αφηρημένος το έκανα να κοιτάει αριστερά. Αυτή η ιστορία δεν πήγε μακριά. Πήγα στην Καλών Τεχνών, βρήκα το μοντέλο Έφη κι έκανα σχέδιο και λάδι σπίτι μόνος μου. Έφυγα για το Παρίσι το 1978 και στις 10 πρώτες μέρες μου στοιχημάτισα όλο το συνάλλαγμά μου μ’ ένα μαλάκα ότι μπορώ να τον σχεδιάσω ακριβώς. Αυτό άρχισε στις 8¨00 το βράδυ μέχρι τις 7¨00 το πρωί. Ο τύπος είχε ιδρώσει, είχε φρικάρει. Με παρακάλεσε να σταματήσουμε. Δεν είδε ποτέ στο σχέδιο το οποίο δεν ήταν και το καλύτερό μου. Έδωσα εξετάσεις στη Beaux Arts, μέτρια. Δεν ήξερα ακόμα που να σταματάω. Στους 6 μήνες η καθηγήτρια μου έδειξε τα σχέδιά μου στους άλλους φοιτητές και μου είπε ότι το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω θα ήταν νταλικέρης. Έφυγα, γράφτηκα στη σχολή Grande Chaummiere σχέδιο με εισιτήρια και τα γεροντάκια γύρω μου 4 χρόνια. Παράλληλα με παρέλαβε ο Κώστας Κουλεντιανός και με εκπαίδευε. Μεγάλο σχολείο ο Κώστας. Τα βράδια, μηχανή, γυναίκες, πάρτι. Έκανα παρέα με ένα Γάλλο μιγάδα μόνο. Ποτέ με Έλληνες. Ένα πάρτι που θυμάμαι έχει ως εξής: Παραλίγο να πατήσουμε με τις μηχανές μας 2 μαύρους αμερικάνους gay οι οποίοι μας κάλεσαν σ’ ένα πάρτι. Χαμός, κόκα και μια αραπίνα (όχι ο αραπίνης) χόρευε με σηκωμένη τη φούστα, τα γεννητικά της όργανα στο πρόσωπό μας. Αμείφθηκα καλά εκείνο το βράδυ, φιλιά, bain douse τσόντες και μηχανή. Το Παρίσι ζούσε πραγματικά και απραγματοποίητα. Μουσικές, φωτιές, γκρουπάκια jazz, στο θέμα τώρα: για να έχω το συνάλλαγμα γράφτηκα σε μια σχολή σχέδιο, φωτογραφία και διακόσμηση. Πολύ σχέδιο. Η πλάκα ήταν ότι έφευγα για Ελλάδα, τη μοτό μου (XT 500 CC Cross) την ανέβαζα στο δεύτερο όροφο από τα σκαλιά και την κλείδωνα στο καλοριφέρ. Ένα βράδυ γύρω στις 3 το πρωί μου χτύπησε ο Πολωνός ποιητής αλκοολικός μαζί με μια γυναίκα, ετών 40 περίπου και ήθελε να την παίξουμε στα βελάκια για το ποιος θα την πάρει, φυσικά έχασα, ευτυχώς. Όλο ξεφεύγω αλλά δεν πειράζει. Μια άλλη φορά ο Hervet ήθελε να το παίξει Γουλιέλμος Τέλος και του κάρφωσα το βελάκι στο κεφάλι. Ο Herver ήταν dealer ηρωίνης και εγώ με μουστάκι αδύνατος, τότε έκανε και την πρώτη μου σοβαρή σχέση με τη Μαριλένα, δύο χρόνια μεγαλύτερή μου. Εκεί έμαθε τον παραφύση έρωτα και ξετρελάθηκε. Δύο χρόνια το δωμάτιό μου μύριζε σπέρμα. Τότε γνώρισα τον απίστευτο Αντώνη, ίδια μηχανή με τη δικιά μου, ζωγράφος, αιρετικός. Πηγαίναμε μαζί στα καφέ με τις πόρνες, κλοσάρ και άγιος ο Θεός. Τώρα που γράφω, ακούω dram & base. Είναι η καλύτερη μηχανή μαζί και το τέκνο για να συγκεντρώνομαι. Στο Παρίσι κι η πρώτη ομαδική έκθεση. Καλά πήγε, δεν πούλησα τίποτα. Μαθαίνω στην Ελλάδα για τον Τσόκλη ότι κάνει την ίδια δουλειά με μένα. Αλλάζω κατευθείαν ύφος ζωγραφικής, γράφτηκα στη Vincenne γλυπτική και την πρώτη μέρα έφτιαξα από πηλό ένα γλυπτό. Ο καθηγητής το βρήκε το καλύτερο απ’ όλα. Αυτό ήταν έφυγα. Έμεινα στο Παρίσι 4 χρόνια κι η μοναδική μου έξοδος ήταν αυτή στη Νορμανδία σε μια φάρμα. Θέλω να πάω Ν. Υόρκη αλλά επιστρέφοντας στην Ελλάδα βρίσκω τον πατέρα μου με κατάθλιψη. Άκυρο. Μένω στη Φωκίωνος. Μαζεύω τις πλαστικές σακούλες απ’ τα μαγαζιά με ρούχα, τα καίω αναπνέω, σιδερένιος σκελετός κι απ’ έξω προφυλακτικό τα πλαστικά. Κάνω την πρώτη μου ατομική στο Κολωνάκι. Ενδιαφέρεται για μένα ο Δρομέας. Παρθένος ακόμα από την Ιταλία. Έδιωχνα τον κόσμο από το ατελιέ μου, κοσμοσυρροή. Οι γκαλερίστες Μάνος και Έφη ενδιαφέρονται για μένα, πρωτόγονες φόρμες, γνήσια εικαστική γλώσσα ώσπου τα βάφω όλα χρυσά και βάζω απέναντι φωτογραφία της Ακρόπολης. Ένα κοπάδι από σκουλικόμυγες ξεχειμωνιάζει στο εργαστήριό μου. Παίρνω black light και τις βάφω με σπρέϊ φωσφωριζέ. Χαμός. Φωσφωριζέ έντομα ανάμεσα στα έργα μου. Στραβώνει η δουλειά με το Μάνο και την Έφη και μου στέλνουν μια κριτικό την Έφη. Σκότωμα! Αιματοχυσία! Απόρριψη! Καταστροφή! Βγάζω τα έργα μου στο δρόμο κι αποφασίζω να γίνω μανιοκαταθλιπτικός. Κι επειδή θέλω να ξεκινήσω από το τέλος στην αρχή ξεκινάω. Τέλος. Τώρα που σας γράφω είμαι ένας συνταξιούχος με διπολική ασθένεια. Η δουλειά που ετοιμάζω τώρα το 2005 είναι για τη Μαρία Δημητριάδη κι έχει ως εξής: Ένας μικρός πρόλογος Κάνω παρέα μόνο με νέα παιδιά και τον ψυχίατρό μου Σωτήρη, την μάνα μου , δεν πίνω, έχω να κάνω έρωτα – έρωτα 3 χρόνια, καλύτερα έτσι γιατί δίνω την ενέργειά μου εκεί που πρέπει. Επίσης παρέα μου είναι 3 άτομα στη Μάνη: ο Παναγιώτης, ο Γιάννης και ο Γρηγόρης. Οι δύο είναι ψαράδες κι ο Γρηγόρης είναι ειδική περίπτωση: κομμένα τα χέρια από δυναμίτη, και κάνει τα πάντα. Χειμώνας ξημέρωμα μπλέχτηκαν τα δίχτυα στην προπέλα, και είπαμε χωρίς χέρια, βούτηξε στη θάλασσα και τα κατάφερε. Αυτό το άτομο μ’ έχει κουφάνει. Όλοι οι μανιάτες είναι καλά παιδιά. Τζάκι, ουίσκι, red bull και κουβέντα για ψάρεμα μέχρι το πρωί. Δεν υπάρχουν πιο βασανισμένοι άνθρωποι από τους μανιάτες. Τέλος Προλόγου. Πάμε πίσω.



Λοιπόν που η δουλειά που έχω στα σκαριά – ρε γαμώτο πολύ γαμώτο, ξέχασα κάτι συγχωρείστε με. Για δύο χρόνια έκανα παρέα με τον Ηλία Δεκουλάκο, μέχρι που έφυγε. Όταν έκανε τα κακά του στη φύση είχε κι ένα κερασάκι και το έβαζε πάνω στην κορυφή. Λοιπόν η δουλειά έχει ως εξής: Την όλη ιδέα την είχα εγώ. Ξέρω να βλέπω τον καφέ και είπα να ασχοληθώ με μνημεία. Ρε γαμώτο ξεχνάω. Γιάννης Πέτρος Παπάς Ηλίας Λοιπόν συνεχίζω για τα μνημεία. Θέλω να ουρλιάξω. Παπάδες, μόνο το κρυφό σχολειό σας σώζει, με τις εκκλησίες πάνω από τους αρχαίους ελληνικούς ναούς. Τα μάρμαρα ρε σεις. Περνάω κι από το Δημήτρη το Sound Core. Παιδί για υιοθεσία. Αν υπάρχουν 10 σκεπτόμενα άτομα στην Αθήνα, ο Δημήτρης είναι ένας απ’ αυτούς. Ο Θεός να τον έχει πάντα καλά. Λοιπόν καταργείστε τις φυλακές μυαλού, δηλαδή τα μουσεία. Όλα σε φυσικό περιβάλλον, αυτό έχει γίνει μόνο στο Λας Βέγκας κι αυτό πολύ κιτς. Μόνο οι αρχαίοι λαοί έχουν δικαίωμα στα μνημεία. Το Άγαλμα της ελευθερίας που δωρίσαν οι Γάλλοι στους Αμερικανούς πλησιάζει το σοβιετικό ρεαλισμό του Λένιν. Αυτό θα το κάνω με κεφάλι μέδουσας όλο φίδια. Επιτίθεμαι, κοντοστέκομαι και σας ρωτώ. Τίποτα δεν βλέπετε. Τα κεφάλια του νησιού του Πάσχα κρύβουν τους αναρχικούς απ’ όλο τον κόσμο. Όλες οι αστυνομίες του κόσμου έχουν πάει εκεί με ασπίδες, δακρυγόνα κλομπ και μάγκνουμ. Κύριοι τα μάγκνουμ μόνο οι μαύροι του Χάρλεμ μπορούν να τα έχουν. Οι αηδίες του Γουόρχολ και ειδικά οι ταινίες του τίποτα δεν έχουν να προσφέρουν. Ενώ ο Beuys αν και γερμανός είναι εξαίρεση. Τώρα που γράφω είμαι μπροστά στο τζάκι του πύργου στη Μάνη. Ωραία, επικίνδυνα ωραία. Τα πράγματα – βλέπε καιρικές συνθήκες κ.λ.π. με τα σύννεφα να τρέχουν σαν τρελά από τα βουνά κι όταν φτάνουν στη θάλασσα εξαφανίζονται. Το απόγευμα θα πάρω το Γρηγόρη το σκληρό να κανονίσουμε γι’ αύριο. Γεια σας για σήμερα. Οι αγελάδες μου έφαγαν το κυπαρισσάκι. Τι έκανα τρία χρόνια τοξοβολίας στον Παναθηναϊκό; Θα γίνω τορέρο. Κωλοκρέας. Το VHF δεν σταματά πουθενά. Στο θέμα. Τα μνημεία όπως και όλα τα έργα τέχνης έχουν γίνει για επικοινωνιακό σκοπό με το υπέρ-πέραν. Η Μελίνα Μερκούρη δεν πρόλαβε να πάρει τα αγάλματα από την Αγγλία. Συγχαίρω τον άγνωστο γλύπτη σε μένα που της έκανε την προτομή απέναντι από τις στήλες Ολυμπίου Διός. Οπ! Μια συνομιλία στο VHF. Ρώσοι, νάτο το πρώτο ψάρι. Σκέψη... Ο Θεός ξέρει τι κάνει. Χαλαρά. Τα μνημεία πάλι έρχονται στο μυαλό μου. Ο πολιτισμός πρέπει να διαχωρίζεται από τη φύση όπως το κράτος με την εκκλησία. Ή το ένα ή το άλλο. Ένα τοτέμ και δίπλα του ένας δορυφόρος. Ότι καλύτερο. Διερωτώμαι αν υπάρχουν εξωγήινοι γιατί εάν ναι έρχονται σαν έμβρυα των απανταχού μαμάδων. Βούδας εξωγήινος υπάρχει, τον έχω δει, υπάρχει και ο Μίκυ Μάους. Και αυτόν τον έχω δει. Περαστικά. Κι άλλο ξύλο στη φωτιά. Μόνον οι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν ότι όλοι είμαστε μικροί Θεοί. Δεν έκαναν αγάλματα που να βλέπουν τον ουρανό, αφήνουν τα βουνά Όλυμπος, Ταΰγετος να κάνουν αυτή τη δουλειά. Τα σύγχρονα τοτέμ της Νέας Υόρκης μόνο μιζέρια έχουν να δείξουν. Άσε που οι Κινέζοι εκτός από το Σινικό Τείχος έδεναν τα πόδια των γυναικών ώστε να παραμένουν μικρά για να μην μπορούν να αποδράσουν. Οι κινέζοι είναι για καλό ή για κακό, καλό γιατί θα σφίξουν οι κώλοι και κακό γιατί την έχουν μικρή ειδικά για παραφύση έρωτα. Μη τους φοβάστε. Τρώνε μόνο ρύζι. Με το γράψιμο ξεχνάω να πάρω τα χάπια μου. Χρειάζεται προσοχή. Με τα μνημεία πρέπει να ασχοληθώ πολύ. Η Μαρίνα θα μου δώσει βιβλία και θα μου μεταφράζει στα Αγγλικά ότι δεν καταλαβαίνω. Με τα μνημεία πρέπει να δω και τον αρχιτεκτονικό τομέα τους. Τον σκελετό θέλω βοήθεια να για αποκτήσω τεχνογνωσία για να ζωγραφίσω σωστά. Μίνιμαλ = στόχος. Μίνιμαλ = ιεροτελεστία. Πάρτε το DVD Μπαράκα. Θα ξαναπιάσω το θέμα μνημεία αργότερα. Δεν το έχω. Θα πιάσω την προηγούμενη δουλειά μου με θέμα τα παιδιά, τις μητέρες, τα γερόντια, την δικαιοσύνη και τα ζώα. Ετοίμασα μια έκθεση το 2005 με αυτά τα θέματα στο Μυστρά και συγκεκριμένα στα Πικουλιάνικα. Μεγάλος χαμός, μεγάλη απώλεια. Πέθανε ο ξάδελφός μου Ηλίας που είχε το χώρο. Θα την κάνω την έκθεση το 2006 μαζί με την γυναίκα του στην μνήμη του. Ένα μέρος από τις εισπράξεις θα πάει στο γηροκομείο της Σπάρτης, χέρι με χέρι από εμένα. Τι να πεις για τα παιδιά. Ότι αντιλαμβάνονται έως και 7 επίπεδα διανόησης; Την αδιαφορία των παιδιών για το έργο μου το αποκλείω, γιατί εγώ ρωτάω την γνώμη των παιδιών πριν από κάθε έκθεση. Όλα τα υπόλοιπα ΒΡΩΜΑΝΕ ακόμα και τα κεφάλια της GREENPEACE. Καληνύχτα. Καλημέρα Σήμερα θα συνεχίσω το γράψιμο με μουσική ήχων (Noise) Σήμερα θα κάνω στροφή 360 μοιρών. Αφήνω στην ησυχία τους τα παιδιά, τις μανάδες και τους παππούδες. Για τους παππούδες κουβέντα, οι κωλοδημοσιογράφοι. Έκανα λάθος πριν. Η φύση είναι ανώτερη από τον πολιτισμό αυτό που νομίζουμε. Όλα τα μνημεία έγιναν μόνο και μόνο για να καταλάβουμε τί σημαίνει νήμα της στάθμης. Οι αρχαίοι έλληνες είχαν πολιτισμό σε όλα τα ταμπλό. Τα γνωστά. Οι πυραμίδες σε τί εξυπηρετούν τώρα; Ένα μηδενικό. Όλες έγιναν γιατί έτσι γούσταραν. Γιατί ήταν όλοι βασιλιάδες. Πολιτισμό δεν έχει η εκκλησία και όλοι οι φανατικοί φασιστές. Είδατε τίποτα να τείνει προς τον ουρανό από τους Έλληνες; Ο πολιτισμός όχι κατ’ αυτήν την έννοια είναι αναρχία. Οργάνωση και τάξη έχουν μόνο οι ιεροτελεστίες και τα όνειρα. Εκεί που δεν υπάρχει πολιτισμός – καπρίτσιο. Α ρε Leonardo… Ο Νίκος δεν αφήνει να γίνει συμπόσιο tattoo στη σχολή Καλών Τεχνών. Α ρε βλάκα. Όλοι οι καθηγητές της Σχολής είναι κτηνοβάτες. Κάνουν μια έκθεση το χρόνο αστεία, προς Θεού όχι με χιούμορ για να δικαιολογούν την θέση τους. Η τέχνη είναι πολιτισμός; mόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις και ελάχιστους καλλιτέχνες. Δεν υπάρχει πειραματικό θέατρο, όλα τα νέα παιδιά πληρώνουν με αίμα τον εγκέφαλό τους. Αυτό είναι πολιτισμός. Παιδοψυχολόγοι και παιδικοί σταθμοί πρέπει να φυλάσσονται από την αστυνομία. Επίσης αστυνομία στα μαιευτήρια είναι δυνατόν να πληρώνουμε για να πίνουμε νερό; Σε όσους αρέσουν τα αυγά, εγώ τους λέω ότι μου αρέσουν οι κότες. Από Gucci μέχρι Prada. Μα δεν βλέπετε οι άτακτες γνώσεις πόσο μου αρέσουν όταν υπάρχει τάξη; Προτάσεις: Για μια 10ετία. Οι αστυνομικοί, σύνταξη στα 45 χρόνια. Η δικαιοσύνη πάει να ορθοποδήσει. Ελέησον! Πάω για ψάρεμα με τον Γρηγόρη το σκληρό. Πλησιάζει Πρωτοχρονιά και πρέπει να αλλάξω τη μουσική που ακούω. Θα ακούω τον Γρηγόρη στο Best. Προσέχετε τί βάζετε στα αυτιά σας. Γρηγόρη ότι και να τους λες δεν καταλαβαίνουν. Προσέχετε θα γίνει χαμός. ΕΓΩ ψαρεύω στα βαθειά νερά. Καπνίζω και κάνω ελεύθερη κατάδυση 33 μέτρα και βάλε. Είμαι πολύ σκληρός με μένα και τους άλλους. Τους άλλους ευγενικά και μεγάλη δόση black χιούμορ. Όποιος καταλαβαίνει. Αλλιώς πολλά χαιρετίσματα. Αρχίζω. Είμαι αυτός που ένα βράδυ βγήκα στο Τριανταφυλλόπουλο-Ζούγκλα. Ήταν τη δεύτερη νύκτα που με φιλοξενούσε το Mommy’s με έργα θρησκευτικής κριτικής και είπα στον παπά. Γιατί πάτερ φοβίζετε τον κόσμο; Άλλαξε συζήτηση. Δεν μπορώ να πω, αν η εκκλησία είχε ήπιο τόνο θα ήταν ανεκτή. Να αγιάζουν τα αυτοκίνητα. Είναι πάρα πολύ. Αηδιάζω πιστέψτε με. Σε όλο το γκαλά συζητήσεων αισθανόμουν ότι ήμουν με μια porche carrera που πήγαινε με 30 χιλιόμετρα. O Κινητήρας μου επαναστατούσε αλλά τι να πεις σε 10 κάφρους; Είμαι από τη Σπάρτη, λακωνικός τους είπα ότι η ξύλινη μύτη του πινόκιο με φωτοστέφανο ήταν από τα Ιεροσόλυμα, τίμιο ξύλο. Το πίστεψαν. Μου ανακατεύονται τα άντερα. Θα πάρω Maalox. Βάλτε τείχη, έκαναν λάθος οι Pink Floyd. Δεν θα ζήσετε για πολλά χρόνια. Οι μεξικανοί για να ιδιωτικοποιήσουν το χώρο τους βάζουν αμερικάνικα αυτοκίνητα. Εκμεταλλευτείτε το. Φρένα, χειρόφρενα, τετακέ, Νίκι Λάουντα. Οι οδηγοί της formula 1 ξέρουν γιόγκα. Βοηθείστε τα νέα παιδιά. Δωρεάν internet όχι ΦΠΑ στα κράνη, στα βινίλια-CD, στα βιβλία. Όχι στο στρατό, μισθοφόροι είναι πολλοί. Όχι στις επαναστάσεις, καιρός για διασκέδαση. Πολύ τον έξυπνο κάνω. Σύνελθε. Στο θέμα., ποιο θέμα, δεν θυμάμαι. Ξύλο στο τζάκι. Πάμε πιο παλιά. Έχει νόημα; ΌΧΙ



Υ.Γ. Την κενή Γραφή όταν την άνοιξα δεν είχε τίποτα μέσα. Nα προσέχετε. Πάω για ψάρεμα.

Toυ Παναγιώτη Λιναρδάκη