Το «Μεθυσμένο Καράβι» είναι η πρώτη εικόνα που μου ρχεται στο μυαλό, όταν θέλω να περιγράψω την ακυβέρνητη πολιτεία όπου συζούμε πια όλοι, τα σαλόνια και τα αλώνια, καθώς βυθιζόμαστε παρέα ηδονικά, μέχρι να φτάσουμε στον πάτο και να βρεθούμε τ' ανάσκελα «μες στα σκοτεινά τα φύκια μες στα πράσινα χαλίκια», όπως είπε κι ο Προφήτης Ελύτης.
Τις μέρες αυτές που όλα είναι ρευστά, κολυμπώντας στη στεριά μου, σε κάποιο απο τα νοητά μακροβούτια μου, εντόπισα δυό αστεράκια που λάμπανε. Ξαναβούτηξα πολλές φορές για να ανασύρω το πρώτο Θαλασσινό Τριφύλλι, εδώ, χωρίς να φύγω καθόλου απο το σπίτι μου.
Η Αναστασία Λαμπρία, με ένα σύντομο κείμενο και μία παραπομπή ξεκλειδώνει όλες τίς ενισχυμένες σύγχρονες ασφάλειες -και τις ανασφάλειες μαζί.
«Ὡς ἄνθος μαραίνεται, καὶ ὡς ὄναρ παρέρχεται, καὶ διαλύεται πᾶς ἄνθρωπος», διαβάζω. Αλλά μέσα σ' αυτό «το σκότος το ψηλαφητό» (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, εάν έχετε ακουστά, συγγραφέας Έλληνας, Χριστιανός Ορθόδοξος από τη Σκιάθο) που φωτίζεται από μέσα, μια άλλη λάμψη επιμένει στο συλλογικό μας βάθος με το οποίο πέρασα όλη τη μέρα ταυτισμένη.
Ξαναβουτάω και ξαναβουτάω και νάτο και το δεύτερο, βγαίνει στην επιφάνεια και το κρατώ στο χέρι. Μα τόσο τυχερή;
«Μια φορά στα χίλια χρόνια» λέει ο Προφήτης – αλλά και ο Χρόνος εδώ που τα λέμε σάμπως είναι μετρήσιμος; Εδώ είναι πάντως, τόχω. Γράφει πάνω «Ταμπακιέρα» αλλά δεν είναι ταμπακιέρα, είναι το δεύτερο Θαλασσινό Τριφύλλι που αξιώνομαι την ίδια μέρα, μετά απο χίλιες δεκατρείς καταδύσεις μέσα στο ίδιο μου το σπίτι.
Η Γκέλη Βούρβουλη με κάποιον περίεργο συνειρμό με συνδέει (σε απευθείας σύνδεση) με την εποχή που, δεκαωχτάρα, μοντάριζα συνεντεύξεις που είχα πάρει, πάντα μαζί με τον καθηγητή μου τον Ηλία τον Κουτσούκο (κατοικεί εδώ και πολλά χρόνια στο συλλογικό ασυνείδητο), απο τον Γιώργο Κορδομενίδη, τον Νίκο Μπακόλα, τον "άγνωστο" στους πολλούς, ζωγράφο Κώστα Στάθη λίγο πριν φύγει από τη ζωή, με τις μουσικές που διαλέγαμε στο ραδιόφωνο... Μια «Γυμνοπαιδία» του Erik Satie, έναν Σαββόπουλο, μία Πιάφ, έναν Ντύλαν, ή έναν Μπρέλ.
Κάναμε «δημοσιογραφία», ήταν δημοσιογραφικές οι εκπομπές μας, γεμάτες συνετεύξεις από δημιουργικούς φωτεινούς ανθρώπους και ειδήσεις καλλιτεχνικές και «σπόντες» αντικυβερνητικές, «αντικαραμανλικές» τότε. Και υπήρχαν πολλές αξιόλογες εκπομπές. Θυμάμαι διάβαζα, πόσο πολύ διασκέδαζαν τον Χατζιδάκι αυτές οι παραγωγές αλλά και διάφορα πικάντικα που έγραφαν οι εφημερίδες εκείνα τα χρόνια. Διασκέδαζαν και τον Πρωθυπουργό Καραμανλή, έλεγε ο Χατζιδάκις, αλλά εκνεύριζαν τον υπουργό Τύπου Αθ. Τσαλδάρη και πολλούς ακόμα, στη Βραδυνή κυρίως, και την Απογευματινή καμμιά φορά.
Κυκλοφορούσε τότε για το Τρίτο Πρόγραμμα, πως «τα κείμενα αυτής της αθλίας εκπομπής προφανώς τα γράφει πους-τις και όχι χειρ-τις». Ο Χατζιδάκις είχε βάλει τα γέλια και έβγαλε ένα δελτίο τύπου όπου έλεγε ότι «πρέπει να αποφασίσουν επιτέλους οι παλαιοί δεξιοί, ομοφυλόφιλοι είναι στο Τρίτο Πρόγραμμα ή κομμουνιστές; Γιατί και τα δύο δεν γίνεται – το απαγορεύει το Κόμμα».
Πότε αλήθεια άρχισα να ντρέπομαι όταν μου λέγανε «δημοσιογράφος δεν είστε εσείς;». Αργότερα. Όταν άρχισα να άρχισα να μπαίνω όλο και πιο βαθιά μέσα στο πετσί της δουλειάς. Όταν κατάλαβα πόσο βλαβερές για την υγεία μου ήταν οι κακίες που επικρατούσαν στο χώρο.
«Αποστραφήτωσαν παραυτίκα αισχυνόμενοι οι λέγοντες μοι Εύγε, εύγε», λέει ο Δαβίδ στον 69ο Ψαλμό του. Τους έχει μεταφράσει και ο Κάλβος («ο Ανδρέας ο πρωτόκλητος και πρωτοψάλτης Κάλβος», όπως τον ονομάζει ο Ανδρέας Εμπειρίκος), τους «Ψαλμούς» και τους έχω πάντα απο δίπλα, απο τίς εκδόσεις ΚΕΙΜΕΝΑ του 1981, με εισαγωγή και σχόλια του Γιάννη Δάλλα.
Κρατάω στα χέρια μου αυτά τα δυό Θαλασσινά Τριφύλλια της ιδιωτικής μου κατάδυσης και, «πως αλλοιώς», σκέφτομαι – «δεν είναι τυχαίο που αυτές οι δυό γυναίκες είχαν και οι δύο πατέρες Δημοσιογράφους με Δέλτα κεφαλαίο– και όχι κότες σαν αυτές που διδάσκουν τώρα σ' αυτές τίς άθλιες δημοσιογραφικές σχολές».
Θα μου πείτε «τίποτε δεν είναι τυχαίο». Και θα συμφωνήσω απόλυτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου