Ημέρα της Γης, Ημέρα του Περιβάλλοντος, Ημέρα της Βιοποικιλότητας, Ημέρα του Νερού. Του ανέμου. Της θάλασσας. Της λίμνης. Των ποταμών. Ημέρα του δάσους. Της φώκιας. Του τσαλαπετεινού. Της μαρμότας. Της θείας μου!
Ποτέ δεν είχαμε τόσες πολλές ημέρες-αφιερώματα, που να αντιστοιχούν σε τόσα πολλά εγκλήματα. Δικά μας (μικρά) εγκλήματα αλλά και δολοφονικές, μερικές φορές και σε σημείο γενοκτονίας, ανθρώπινες πράξεις.
Αυτές οι Παγκόσμιες Ημέρες αρχίζουν όλο και περισσότερο να μου θυμίζουν αρχαίες θεότητες των παλιών πολιτισμών. Ή, για να το κάνω πιο οικείο, τους αγίους του χριστιανικού εορτολογίου. Υπάρχει ένας άγιος προστάτης για όλα, για το πυροβολικό, για τη θάλασσα, για τις γκαστρωμένες, για τις λεχώνες, για κάθε πόλη και χωριό, κάθε επάγγελμα ή ανθρώπινη κατάσταση. Κάθε μέρα είναι κι ενός αγίου.
Στην «πολιτικώς ορθή» εποχή μας είναι πιο σικ να αναφέρεται κανείς στις Παγκόσμιες Ημέρες. Για μας ειδικά που εργαζόμαστε στα Μέσα Ενημέρωσης είναι σωτηρία. Αν σας έγραφα μια στήλη, στις 26 Νοεμβρίου, ας πούμε, για τον Βίο του Αγίου Στυλιανού (που παραδοσιακά βοηθούσε τις στείρες γυναίκες να τεκνοποιήσουν), θα νομίζατε ότι σάλταρα. Αν όμως γράψουν ότι στις 25 Ιουλίου είναι η Επετειακή Ημέρα Εξωσωματικής Γονιμοποίησης (γεννήθηκε το πρώτο «παιδί του σωλήνα», όπως τα ονόμαζαν τότε), μπορεί και να με πάρετε σοβαρά. Είναι θέμα εποχής και ηθών.
Το ζήτημα είναι, γίνεται τίποτα; Ημέρα του Περιβάλλοντος σήμερα, με πανηγυρικούς εορτασμούς (κι άλλες τόσες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας). Από τις αρχαίες γιορτές γονιμότητας, τις παγανιστικές ιερουργίες έως τις νεότερες χριστιανικές γιορτές οι άνθρωποι είχαν πάντα ανάγκη τις «Παγκόσμιες Ημέρες» τους. Αυτό δεν σημαίνει πώς αυτό που τιμούμε δεν το σφαγιάζουμε. Πως αυτό που εξυμνούμε δεν το καταστρέφουμε. Δεν είναι τίποτα καινούργιο οι Παγκόσμιες Ημέρες, με άλλο όνομα σημαίνουν την ίδια ενοχή, το ίδιο δέος, την ίδια διγλωσσία.
Ψάχνω, αλλά δεν βρίσκω πουθενά την «Παγκόσμια Ημέρα του Ανθρώπου». Κάπου θα παράπεσε, υποθέτω ανάμεσα στην Παγκόσμια Ημέρα των Κοάλα και την Παγκόσμια Ημέρα Μπουγάτσας! (η τελευταία είναι δική μου επινόηση, αλλά γιατί όχι;)...
Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου