Δελφίνι δελφινάκι πάμε πιο γρήγορα...

Ήταν ξαπλωμένη νωχελικά σε μια μπαμπού πολυθρόνα παραλίας, ένα μέτρο μακριά από μένα. Εκεί την είχε φέρει η τύχη εκείνο το πρωινό. Ήταν ωραία κοπέλα, νέα και φροντισμένη. Το χρώμα του κορμιού της ήταν μπρονζέ, το πρόσωπο της όμορφο. Μέσα στον συνωστισμό της παραλίας, η ξαπλώστρα της ήταν τοποθετημένη λοξά. Μπροστά στα μάτια μου ήταν τα πόδια της.



Δεν είχα κάνει ούτε μισή πονηρή σκέψη -πιστέψτε με- μέχρι την αποφράδα στιγμή που το βλέμμα μου έπεσε πάνω στα δάκτυλα του ποδιού της. Κάτι γαλάζιο και μικροσκοπικό, τράβηξε την προσοχή μου. Ίσιωσα τα γυαλιά μου, για να καταφέρω να φέρω βόλτα πρεσβυωπία και υπερμετρωπία, επικεντρώνοντας τες σ' ένα σημείο. Ναι, πάνω στο καλοβαμμένο νύχι ήταν ζωγραφισμένο ένα γαλάζιο παιχνιδιάρικο δελφινάκι. Ίσως να ήταν και αυτοκόλλητο. Που να ξέρω πως φτιάχνουν τα νύχια τους οι κοπέλες;



Και ξαφνικά, κάτι συνέβη μέσα στο κεφάλι μου. Το δελφίνι ζωντάνεψε κι άρχισε να χοροπηδά γεμάτο χάρη, σκορπίζοντας γύρω-γύρω νερά και λευκές αφρόσκονες (του Ελύτη η λέξη). Τα αυτιά μου γέμισαν από τους ήχους που έκανε το υπέροχο δελφίνι σε κάποια άλλη βαθιά καταγάλανη θάλασσα, από τα πλατσουρίσματα και τα χαριτωμένα του στριγκλίσματα. Πέταξα το βιβλίο που κρατούσα, ψαχούλεψα στην τσάντα, έβγαλα ένα σημειωματάριο με το στυλό και μετά από προσπάθεια μιας ώρας έγραψα:



Δελφίνι σε ζωγράφισαν σ’ ενός νυχιού την άκρη
δελφίνι πέτρωσες εκεί μακριά από τους βυθούς σου
μα είναι ο βυθός της άβυσσος, πόντος, γαλάζια μάκρη
είν’ το νυχάκι της βαθύ σαν τους ωκεανούς σου.

Δελφίνι ταξιδιάρικο δελφίνι μαγεμένο
βούτα σε τούτο το κορμί που χρόνια περιμένω
να σεργιανίσω στους γιαλούς ν’ αγγίξω τ’ ακρογιάλια του
να μεταλάβω τη χαρά απ’ τα ακριβά κοράλλια του.



Μόλις το τέλειωσα, σηκώθηκα αναστενάζοντας, μάζεψα τα πράγματα μου, έσκισα τη σελίδα και αποχωρώντας έτεινα το χαρτί προς το μέρος της:

- Συγνώμη για την ενόχληση, δεν γνωριζόμαστε, αλλά έγραψα αυτό το μικρό ποιηματάκι για σας, της είπα με ευγένεια. Αφού είναι δικό σας, κρατείστε το.

- Για μένα; ρώτησε γεμάτη έκπληξη.

- Μάλιστα, για σας.

Πήρε το χαρτί, διάβασε φευγαλέα τις λίγες γραμμές, τις ξαναδιάβασε, γέλασε με χάρη και μου είπε:

- Είναι πολύ ωραίο. Ευχαριστώ πολύ.

- Αλήθεια σας αρέσει;

- Πολύ. Να το δώσετε στον Μακρόπουλο να το βάλει σε δίσκο. Θα γίνει μεγάλο σουξέ.

- Στον ...Μακρόπουλο;;;

- Ναι. Πεθαίνω για Μακρόπουλο. Είναι και ο πρώτος. Μακράν. Εσάς δεν σας αρέσει;



Έστρεψα το βλέμμα μου προς το νυχάκι της. Και πρώτη φορά είδα δελφίνι να πνίγεται μπροστά στα μάτια μου...

Του Δημήτρη Καμπουράκη