Ένα γράμμα για σένα...

Κάθομαι εδώ μέσα στη σιωπή της βραδυάς. Με τις σκέψεις να τρέχουν με έτη φωτός μέσα στο κεφάλι μου. Ένιωσα την ανάγκη να σου "μιλήσω", κι ας μην είσαι εδώ...κι ας είσαι μακρυά κι ίσως ποτέ δεν ακούσεις τα λόγια μου, ίσως ποτέ δεν διαβάσεις τις λέξεις που χείμαρρος βγαίνουν από τα βάθη της ψυχής μου.


Περνάς δύσκολες ώρες το ξέρω. Και ήθελα πολύ να είμαι κοντά σου. Να μπορώ να σου κρατήσω το χέρι. Να σε αγκαλιάσω και να σου ψιθυρίσω..."Τίποτα δεν ανακαλύψαμε σε αυτό το ταξίδι. Η αίσθηση μονάχα πως τα δελφίνια χόρευαν για μας.

Φάλτσο η πορεία!!!

Όμως.. Υπάρχουν πάντα κάποια δειλινά, όταν ο ήλιος σκορπιέται και χαρίζεται στα κύματα, όταν ο θεός χωράει σε ένα μικρό ροδί συννεφάκι, που εμείς, καθισμένοι στην κουβέρτα, παίρνουμε την κιθάρα μας και τραγούδαμε.
Όχι δεν είμαστε πικραμένοι.

Ναυαγοί είμαστε σε μια απέραντη νοσταλγία.


Σκέφτομαι που να είσαι... τι να κάνεις... σε σκέφτομαι διακριτικά μην οι σκέψεις μου σε ενοχλήσουν....είμαι εκεί δίπλα σου όσο κι αν μοιάζω αόρατη και σε κοιτάω στοργικά.

Σου τραγουδώ για την ψυχή μας, που νομίσαμε πως την κάναμε σημαία της γης, για τα ξύλινα αλογάκια και τις καραμούζες μας που ξεκινήσαμε να κατατροπώσουμε τον εχθρό.


Για τις αφίσες με τα ουράνια τόξα που δεν κολλήσαμε, για το παραμύθι που δεν είπαμε... Για τον κόσμο που δεν χώρεσε στ΄όνειρο μας, για τον πολικό αστέρα που μας πρόδωσε.

Σου τραγουδάω για την αγάπη που δεν γνωρίσαμε, για τον έρωτα που κρεμάσαμε φεύγοντας στα κλαδιά του γιασεμιού... υπάρχει άραγε πάντα αυτό το γιασεμί;

Για το χάδι που αψηφήσαμε, για την ανθοδέσμη που δεν στείλαμε...


Για τα κοχύλια που μαζέψαμε και δε μοιράσαμε.
Τραγουδάω για τη νίκη που δε γιορτάσαμε.
Για την ήττα που δεν υπογράψαμε.
Για τους φίλους που μας έδωσαν.
Τραγουδάω για μας. Για το βίτσιο μας.Για το φάλτσο μας.


ΥΓ. Εκείνο που με κάνει να νιώθω άσχημα δεν είναι τόσο το ότι δεν φάνηκες, αλλά το πόσο πολύ πίστευα ότι θα φανείς...

ΥΓ. Γραμμένο για κάποιον που ακόμη δεν υπάρχει...