Πριν ξημερώσει, φεύγουν. Η μοίρα του μωρού πάνω στη γη έχει σφραγιστεί. Όμως, την τελευταία στιγμή, λίγο πριν χαθούν με την πρώτη αχτίνα του ήλιου, η πιο σπλαχνική από αυτές, η Λάχεση, του δένει ένα σχοινί στο μικρό χεράκι. Θα το κουβαλάει πάντα, αυτό το αόρατο σχοινί, και ο άνθρωπος, που αυτό το μωρό θα γίνει, είναι ο μόνος που θα αποφασίσει πώς θα το χρησιμοποιήσει.
Κάποιοι θα το πάρουν ως παιχνίδι, και έτσι θα περάσουν τη ζωή τους, παίζοντας και γελώντας με το σχοινί τους.
Άλλοι θα το χρησιμοποιήσουν για να απλώσουν τις αμαρτίες τους, πλυμένες από τη μετάνοια, να στεγνώσουν στον ήλιο.
Μερικοί για να δέσουν τη βάρκα της ζωής τους σε ήρεμο αραξοβόλι, κουρασμένοι από τα ταξίδια ή αρνούμενοι να τα πραγματοποιήσουν...
Κάποιοι άλλοι, οι περισσότεροι, η μόνη χρήση που βρίσκουν για το σκοινί τους είναι να το περάσουν στο λαιμό τους και να κρεμαστούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου