Τύχη, μοίρα ή σύμπτωση;

Δεν θυμάμαι πια πόσα χρόνια πίσω πρέπει να πάω τις μνήμες μου. Kαλοκαίρι ήταν. Περασμένα μεσάνυχτα. Περίμενα τον άντρα μου να γυρίσει από τη δουλειά.

Ήρθε και είπε... «ετοιμάσου θα σε πάω βόλτα!!!» . Χαμογέλασα, «που θα πάμε;»

«Στα Χανιά» είπε. Ήταν ο αγαπημένος μου προορισμός σε τούτο το νησί. Τον αγκαλιάσα,ετοιμάστηκα και ξεκινήσαμε. Στο δρόμο μουσική, καφεδάκια, και σκέψεις ταξιδιάρικες... κουβεντούλα και τσιρίδες δικές μου όταν πίστευα ότι τρέχουμε λίγο παραπάνω.

Φοβάμαι τα αυτοκίνητα. Μετά από ένα ατύχημα στην παιδική μου ηλικία,τα τρέμω. Χρόνια πέρασαν , μα εγώ συνεχίζω να πατάω «φρένο» κάθε φορά που νιώθω την αδρεναλίνη να εκτοξεύεται μεσά μου.

Η διαδρομή μέχρι το Ρέθυμνο ήταν όμορφη, γλυκειά. Και ξαφνικά αλλάζει το τοπίο. Μια απίστευτη καταιγίδα. Μια βροχή τόσο πυκνή, τόσο δυνατή που δεν βλέπαμε μπροστά μας. Σταματήσαμε το αμάξι στην άκρη του δρόμου και περιμέναμε να καταλαγιάσει η μπόρα.

Το ταξίδι μας συνεχίστηκε όταν ήρεμησαν τα πράγματα. Φτάσαμε στα Χανιά ξημέρωματα,και ήταν ώρα για έναν ζεστό καφέ. Το λιμάνι στα Χανιά είναι ότι πιο όμορφο την ώρα που χαράζει. Ο φάρος, η θάλασσα, τα χρώματα που διαγράφονται πάνω της από τα σύννεφα... Θα πηγαίναμε να δούμε κάποιους καλούς φίλους αργότερα.

Κάναμε βόλτα στην παραλία, μετά πήγαμε στην γραφική κλειστή αγορά. Μέσα στις κανέλες, στα μπαχάρια, τα φρούτα, τα ψάρια, και τα λογής λογής σουβενίρ με τις γραμμένες μαντινάδες πάνω τους.

Πήραμε δώρα για τους φίλους μας και ξεκινήσαμε για να τους συναντήσουμε.

Και ξαφνικά, χωρίς καμμιά αφορμή, γύρισα κοίταξα τον άντρα μου και είπα «Δε θέλω να πάμε πουθενά, θέλω να γυρίσουμε στο σπίτι μας».

Με κοίταξε έκπληκτος. Με ένα μεγάλο ερωτηματικό στα μάτια. «Τι έπαθες;»

«Θέλω να πάω σπίτι....».

Φανερά εκνευρισμένος και χωρίς να μπορεί να καταλάβει τι μύγα με είχε τσιμπήσει, κατάλαβε ότι μάλλον ήταν άσκοπο να επιμείνει άλλο... Ήμουν αποφασισμένη.

Ξεκινήσαμε για το σπίτι. Ξάπλωσα το κάθισμα του αυτοκινήτου, και προσπάθησα να σκεφτώ. Τι μου συνέβει; Τι έγινε; Γιατί αυτή η μανία να φύγουμε; Λες και κάτι με περιμένε...λες και κάπου έπρεπε να είμαι. Μια συγκεκριμένη ώρα....

Δεν μπορούσα να καταλάβω...

Προσπάθησα να ηρεμήσω. Να διώξω όλες αυτές τις κακές σκέψεις από το μυαλό μου. Έκλεισα τα μάτια μου. Πηγαίναμε σιγά, έμοιαζε μαρτυρική αυτή η επιστροφή, λές και δεν θα φτάναμε ποτέ στον προορισμό μας.

Σε κάποια στιγμή ένιωσα κάτι να με σπρώχνει, ανασηκώθηκα από το κάθισμα. Κοίταξα από το παραθύρο. Η εκκλησία του Αγίου Ραφαήλ. Σκέφτηκα... «πότε επιτέλους θα κάνουμε το τάμα που έχουμε στον άγιο;». Kι αμέσως μετά, αστραπιαία... η στροφή, τα χαλίκια από τη βροχή της προηγούμενης νύχτας, το αμάξι φεύγει από την πορεία του και κατευθύνεται προς την απέναντι μπάρα.Κάτω από τη μπάρα γκρεμός. Κοιτάω τον άντρα μου....μοιάζει να μην κυβερνά το αμάξι, το τιμόνι...τα χέρια του κοιτάω...

Η ζωή μου περνά σαν ταινία από μπροστά μου....την βλέπω όλη...γέλια, χαρές αλλά και κλάμματα. Πολυχρώμη, βιαστική με αποχαιρετά...

Το αμάξι χτυπάει με δύναμη την μπάρα.... κάνει στροφή από μόνο του. Φεύγει στην απέναντι λωρίδα και με την οπίσθεν, αφού διανύει μερικά μέτρα στην άσφαλτο,καρφώνεται με δύναμη σε έναν βράχο.....

Σιωπή....

Είμαστε νεκροί, σκέφτομαι... Και περιμένω να δω την συνέχεια....

Οι επόμενες εικόνες... ο άντρας μου με λυγισμένα γόνατα πιάνει το κέφαλι του... δεν μπορεί να αρθρώσει κουβέντα. Εγώ ούτε κλαίω, ούτε κινούμαι... έχω πάθει σοκ... απλά περιμένω...

Ένα αμάξι άλλο, άνθρωποι μας μιλάνε, τρέχουν κοντά μας, ρωτούν αν είμαστε καλά....

Δε θυμάμαι τίποτε άλλο....

Και μετά μια Οδύσσεια, μέχρι να φτάσουμε σπίτι... κι εκεί το ξέσπασμα....

και από τους δυο μας...

Εκείνο το βράδυ το σίγουρο είναι ότι κανείς από τους δυο μας δεν κοιμήθηκε καλά.Είμασταν τρομαγμένοι και οι δύο, σοκαρισμένοι, γεμάτοι ερωτηματικά.... αλλά αγκαλιασμένοι...


Στη Μένια και το Γιάννη.... η Μένια απόψε έφυγε για το μεγάλο ταξίδι μετά από αυτοκινητιστικό...ο Γιάννης στην εντατική παλεύει... ελπίζουμε....

Καλό ταξίδι Μένια.... στις γειτονιές των αγγέλων...