Κι όμως ότι graffiti...ξαναgraffiti

«Γκράφιτι (το) αξκ.κάθε σχέδιο (ζωγραφικών παραστασέων, αρχικών γραμμάτων ή συνθημάτων) που ζωγραφίζεται με ψεκαστήρα (σπρέι), κυρ.πάνω σε χτισμένες επιφάνειες, τοίχους ή πεζοδρόμια και αποτελεί συνήθ. τρόπο προσωπικής έκφρασης ή διαμαρτυρίας π.χ. τα - στο τείχος του Βερολίνου [ΕΤΥΜ. Αντιδαν. <ιταλ. graffiti υποκ. του graffito «επιγραφή,χάραγμα» <λατιν. graphium<αρχ. γραφείον]».Κλείνω τον Μπαμπινιώτη και φεύγω για το παλιό υδραγωγείο.Πολύ πρωί την Κυριακή.Όχι ότι δεν ήξερα τι σημαίνει η λέξη, ήθελα όμως να είμαι όσο πιο διαβασμένη γίνεται στο ραντεβού με τα παιδιά των youngest γκραφιτάδων.

Βρίσκομαι εν τέλει με ανοιχτό το στόμα, μπροστά σε μια τετράδα από 14χρόνα! προσπαθώντας να θυμηθώ πόσα - εκτός από μαθηματικά, φυσική, γλώσσα, αρχαία και κοπάνες - έκανα στην ηλικία τους.

Ήταν Κυριακή όταν εξαφανίστηκε, ως δια μαγείας, ένας άδειος τοίχος και στη θέση του εμφανίστηκε modern art. Εν κατακλείδι, μπροστά στην graffistiki,ούτε ο Κόπερφιλντ....

Το graffiti δεν έχει Κυριακές,γιορτές και σχόλες. Δέκα το πρωί ξεκίνησαν τα παιδιά να δημιουργούν. Ταγμένα στην τέχνη του graffiti και με σύνεργα τα σπρέι και τη φαντασία,έκαναν τον τοίχο καινούργιο! Είναι ολόκληρη ιεροτελεστία η δημιουργία ενός graffiti. Τα παιδιά, αφού απαλλάχτηκαν από τα ρούχα που δυσκολεύουν τις κινήσεις, κοιτούσαν μια το χαρτί με το προσχέδιο και μια τον τοίχο. Ο Αντώνης, ο Γιώργος, ο Μιχάλης και ο Κωνσταντίνος θα έφτιαχναν ένα ομαδικό γκράφιτι στον τοίχο ενός παλιού υδραγωγείου της περιοχής.

Το μέρος έμοιαζε με χώρο δοκιμών εργοαστασίου σπρέι... Ούτε σπιθαμή άδεια. Ύστερα από έλεγχο στα πέριξ,μείναμε με το στόμα ανοιχτό μπροστά σε ένα καταπληκτικό γράφιτι ενός τύπου του Κώστα που τα παιδιά αποκαλούσαν «θεό». Και είναι αλήθεια ότι αν τον είχα μπροστά μου θα τον προσκυνούσα.

Τα δικά μας γκραφιτόπαιδα στο μεταξύ είχαν ανοίξει τις κούτες με τα χρώματα και έσβηναν ένα παλιό σχέδιο για να ζωγραφίσουν πάνω.
«Μα καλά, επιτρεπέται αυτό; » αναρωτήθηκα, αλλά με διαβεβαίωσαν ότι είναι κάτι σαν «inside code» στα γκρουπ. Οι ομάδες υπογράφουν πάντα κάτω από τα έργα τους. Κι όποιος δεν παίξει με τους γκραφιτοκανόνες, την «έβαψε».

Προσπαθώ να βγάλω άκρη από τις λέξεις που τα παιδιά γράφουν, ενώ εκείνα προχωρούν το σχέδιο καθένα με τη δική του τεχνική. Γουστάρουν αυτό που κάνουν, πορώνονται. Παλεύουν με ένα πάθος και ψάχνουν το στυλ τους. Βλέποντας να βάφουν τον τοίχο καταλαβαίνω πως το μπετόν εκεί είναι «Λερναία Ύδρα» δημιουργίας, όπου ένας σβήνει κάποιο γκράφιτι για να ξεφυτρώσουν από πάνω του δύο ή τρία ακόμη ομορφότερα. Και κάπως έτσι αρχίζω τις σκέψεις...Βαθιές σκέψεις...

Πάντα πίστευα ότι οι πόλεις μας είναι εκτρωματικές. Πόλεις όπου τα σκυροδέματα πάλι σκυροδέματα ξημέρωνουν... Πόλεις δίχως ταυτότητακαι αισθητική. Επομένως δεν θα μπορούσα παρά να βλέπω τους γκραφιτάδες ως μια όαση σε μια έρημο. Επίσης δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ τύπους που για να κάνουν το γουσταριλίκι τους,πρέπει να περάσουν από «Συμπληγάδες».

Σε μια στιγμή είδα και τον Κώστα. Είχε ενθουσιαστεί τόσο πολύ με την ατμόσφαιρα,που δεν μαζευόταν. Άμα είναι κανείς καλλιτέχνης...

ΥΓ. Ο «Θεός» που λέγαμε,γνωστός και ως OZON - «του όζοντος» πάει αυτό; - παρακαλείται να επικοινωνήσει μέσω του blog με την Νο 1 fan του,δηλαδή εμένα.

Υποκλίνομαι.