Καλημέρα Βιετνάμ

Είναι oκτώ το πρωί και η ατμόσφαιρα στο σπίτι μυρίζει μπαρούτι. Φωνές από το δρόμο, κακό, φασαρία, στριγκλιές. Καραμούζες, ντουντούκες, κι άλλες φωνές, κι άλλο κακό, κι άλλες στριγκλιές.
Πού βρίσκομαι; Στη Βαγδάτη, στην Τεχεράνη, στη Λωρίδα της Γάζας; Σε ποια εμπόλεμη ζώνη ξημερώθηκα, η άμαχη;
Σε ζώνη βρίσκομαι, αλλά όχι ακριβώς εμπόλεμη, τουλάχιστον όχι με την κλασική έννοια της λέξης. Βρίσκομαι στη «διακεκαυμένη» πρωινή ζώνη, η οποία, αυτόν τον γλυκό Σεπτέμβρη, έχει παραδοθεί στα διασταυρούμενα πυρά δύο μετώπων. Από τη μια πλευρά η προκήρυξη των εκλογών και από την άλλη η έναρξη της νέας τηλεοπτικής σεζόν, που βρίσκει παραδοσιακά όλους τους τηλε-κομάντος ξεκούραστους, ηλιοκαμένους και... ετοιμοπόλεμους. Να βγάλουν από την πέτρα ζουμί, από τη μύγα ξίγκι, από τον ανταγωνιστή τα άντερά του και από τον τηλεθεατή και το τελευταίο ίχνος θερινής γλυκύτητας.

Μέσα στον τηλε-πολιτικό κουρνιαχτό, χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί το σχολικό. Θεατές, ψηφοφόροι, καλυφθείτε. θεωρητικά, πολιτικοί και τηλε-φίρμες είναι στην «υπηρεσία» των πολιτών και σκοπεύουν να μας «υπηρετήσουν», διασταυρώνοντας ξίφη, διαφημιστικά τρέιλερ, προεκλογικές εξαγγελίες σε στούντιο, ντιμπέιτ, ζωντανές συνδέσεις και «παράθυρα», πριν ακόμα ξημερώσει. Τι συμβαίνει; Τι χρονιά έχουμε; Αρχίζει η προεκλογική σεζόν ή η τηλεοπτική περίοδος;

Με τρεμάμενα χέρια, πρηνηδόν, για να μη με πιάσει καμιά αδέσποτη, βουτάω όπως-όπως το τηλεκοντρόλ και πατάω το κουμπί, όποιο κουμπί να ναι, αρκεί να με βγάλει από την εμπόλεμη πρωινή κόλαση. Η τηλεόραση ξαφνικά γεμίζει ζουζουνάκια, αρκουδάκια, λαγουδάκια κι από την οθόνη εμφανίζεται ο σωτήρας μου, ο Γουίνι το αρκουδάκι, ξεχασμένος στο DVD από χθες.
«Καλημέρα φίλε», αρκουδίζει ο «Γουίνι», «τι ζητάς στο δάσος των Γαλάζιων Ονείρων;».

Τι άλλο; Πολιτικό άσυλο! Καλημέρα, τηλε-Βιετνάμ...