«Καληνύχτα και καλή τύχη...»

Συμβαίνουν ενίοτε και κάποια λάθη.

Το κουμπί της αυτοσυντήρησης έλεγε στον κ. Καραμανλή να πατήσει το ένστικτό του, το κουμπί της αυτοκαταστροφής πάτησε.
......................................

Μάλλον του είχε μπερδέψει τα καλώδια ο Λούλης...

Τρία πράγματα έταξε ο κ. Καραμανλής:

1. Τον έλεγχο των δαπανών (το περίφημο «νοικοκύρεμα»). Τις αύξησε! Κι ύστερα λύσσαξε τον κοσμάκη στο φορομπήξιμο.
..................................

2. Την πάταξη της φοροδιαφυγής. Την επιβράβευσε (για τους πονηρούς, τους Δυνατούς και τους «νταβατζήδες»). Κι ύστερα ξαναλύσσαξε τον κοσμάκη στο φορομπήξιμο.

3. Τις δομικές αλλαγές (κοινώς τις μεταρρυθμίσεις). Οσες έκανε ήταν αντιδραστικές. Ξεπούλησε όχι μόνον τα «χρυσαφικά», αλλά και τα «εικονίσματα»!..


Προσέτι, του κάηκε μες στα χέρια του η χώρα, όσες φορές ήθελαν οι εμπρηστές (και οι καταπατητές), κομματικοποίησε κι άλλο το κράτος, ξεχαρβάλωσε κι άλλο τη Διοίκηση, αμέλησε (και διέλυσε έτι περαιτέρω) την εκπαίδευση, αποθέωσε τη μίζα κι έκανε τη γενιά των 700 ευρώ ρόμπα τού «ό,τι πάρετε ένα τάλιρο»...

Αυτό το τελευταίο, η παγίδευση δηλαδή της νέας γενιάς σε ένα αδιέξοδο κι άδοξο μέλλον, είναι η χειρότερη υπηρεσία που προσέφεραν στο έθνος κατά σύστημα, ενσυνειδήτως κι αλληλοδιαδόχως και ο κ. Καραμανλής και ο κ. Σημίτης.

Και οι δύο έλαβαν την πλέον ήσσονα μέριμνα για τον ανθό της χώρας, εγκλωβίζοντάς τον σε έναν κόσμο κυνικών, φραγκοφονιάδων κι αεριτζήδων που βλέπουν τους νέους μόνον ως κρέας για τα κανόνια του τζίρου και του τζόγου.


Μόνον κούφιες κουβέντες έχει εισπράξει η νέα γενιά, αν όχι βία, ύβρεις και καταστολή, όπως κατά την εξέγερσή της τον περασμένο Δεκέμβριο από πολιτικούς που βλέπουν το συμφέρον των κολεγίων κι όχι την ανάγκη της επανίδρυσης ενός φιλόδοξου, παραγωγικού, πλουτοφόρου κι ανθρωπιστικού εκπαιδευτικού κι ακαδημαϊκού συστήματος, που θα μπορούσε να βγάλει την Ελλάδα απ' τη μιζέρια της, να εξοπλίσει τα παιδιά της, να σοβαρέψει την παραγωγή και την ανάπτυξη, να οργανώσει τον κοινωνικό ιστό με νέες δυνατότητες, και των προσώπων και των ομάδων.

Αντί αυτών τα δύο αρχηγικά κόμματα των «νταβατζήδων» με υποχείρια πολιτικούς μικρού διαμετρήματος όπως οι τελευταίοι πρωθυπουργοί πετάνε τα παιδιά βορά στην ευέλικτη εργασία, στην ανεργία, στη σκλαβιά της υποαμειβόμενης απασχόλησης ξεριζώνοντας από μέσα τους κάθε αυτοσεβασμό, λοιδορώντας τα όνειρα, τις φιλοδοξίες και τις ουτοπίες τους βυθίζοντας τα παιδιά, κορίτσια κι αγόρια, ελληνόπουλα και μεταναστάκια σε έναν εφιάλτη κοινωνικής και πολιτικής παρακμής που τους τρώει σαν κακός μαύρος άγγελος νυχτερινός τα σωθικά, το σθένος, τα ταλέντα.


Όμως, τίποτα ομορφότερο ίσως δεν έχει πλάσει ο Πλάστης από μια παρέα κοριτσιών που γελάνε...

Δεν πιστεύω ότι αυτό το «γέλιο θα θάψει» τους Δυνατούς και τα πολιτικά τους υποχείρια -η εξουσία είναι πολύ πιο πονηρή και πάντως έχει αποδειχθεί ιδιαιτέρως ανθεκτική σε τέτοιες αφέλειες- πιστεύω όμως ότι το μέλλον δεν μπορεί να γεράσει ό,τι κι αν συμβαίνει εναντίον του.

Η ιστορία δείχνει πως όποτε γέρασε το μέλλον, οι άνθρωποι ξεσηκώθηκαν εναντίον του, όποιο όνομα κι αν είχε το τέρας του κομφορμισμού που τους φυλάκιζε.

Η Ελλάδα είναι αιχμάλωτη ενός πολιτικού και πολιτειακού συστήματος, που, από τη μεταπολίτευση έως σήμερα, εξελίχθηκε σε ένα κομφορμιστικό επαναλαμβανόμενο, που έχει πια κακοφορμίσει, σκοτώνοντας όσους δεν έχουν απονεκρωθεί απ' τα πολλά λεφτά, (ή την απόλυτη ένδεια), την πολλή διαφήμιση και τον πιο ποταπό αμοραλισμό.


Όσοι γουστάρουν αυτή τη φορμόλη ζουν μέσα της, αλλά όσοι δεν έγιναν ακόμα ζόμπι, γνωρίζουν. Γνωρίζουν κατά βάθος τι (τους) φταίει και πώς αυτό αλλάζει.

Και θα αλλάξει.

Ας είμαστε βέβαιοι γι' αυτό. Όλοι. Και οι πατριώτες και οι γενίτσαροι...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 5.ΙΧ.2009