Άνθρωποι μονάχοι...

H Βίκυ Μοσχολιού γεννήθηκε στις 23 Μαίου του 1943 στο Μεταξουργείο και έζησε τα παιδικά της χρόνια στο Αιγάλεω. Χρόνια στερημένα, αλλά γεμάτα αγάπη και μουσική, καθώς ο πατέρας της δεν αποχωριζόταν το γραμμόφωνο και την πλούσια συλλογή του από λαικά δισκάκια της εποχής.
Για να βοηθήσει την οικογένεια της, δεκατριάχρονο κοριτσάκι ακόμη, πιάνει δουλειά σε εργοστάσιο, ως κορδελιάστρα. Πάντα, όμως, είτε ανάμεσα στις κλωστές και τα καρούλια, είτε στις ανθισμένες μυγδαλιές της Αγίας Βαρβάρας, η Βίκυ έχει ένα τραγούδι στο στόμα.

Οι αυστηρών αρχών γονείς της, όμως, δεν της επιτρέπουν να δουλέψει νύχτα. Με την παρέμβαση της ξαδέρφης της, Έφης Λίντα, πείθονται τελικά και το 1962, Κυριακή του Πάσχα, η Βίκυ κάνει την πρεμέρια της στο πάλκο, δίπλα στον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τη Δούκισσα, στην «Τριάνα του Χειλά».



Για την σεμνότητα και την απλότητα του χαραχτήρα της, για την διακριτικότητα και το ήθος που επέδειξε στην προσωπική της ζωή κρατώντας την πάντα μακριά από το φως της δημοσιότητας μίλησε στην τελευταία δημόσια εμφάνιση του στην αυλή του Φιλοπρόοδου, ο Παπαστεφάνου Γιώργος με την ξεχωριστή ευαισθησία του.


Με τη ζεστή του φωνή και παρόλη την ψύχρα της βραδυάς, έκανε ένα πέρασμα από τη ζωή της μεγάλης τραγουδίστριας. Εκμηστηρεύτηκε γεγονότα που δεν είδαν το φως της δημοσιότητας. Πινελιές ζωής που φέγγουν αχνά για τον έξω κόσμο μα λάμπουν στις ψυχές όσων τις βιώνουν.
Συγκινητικές ιστορίες, γεμάτες ανθρωπιά. Την ανθρωπιά που σπανίζει στις μέρες μας. Από ανθρώπους με καθάριες καρδιές και ματιές. Που μπορούσαν να δούνε, να νιώσουν και να αισθανθούνε.


Κι αφού ξετυλίχτηκε το κουβάρι της ιστορίας με τη ζωή της μεγάλης καλλιτέχνιδος,μια άλλη μεγάλη κυρία του χώρου μάγεψε με τη φωνή της όσους το βράδυ της Δευτέρας βρέθηκαν συνοδοιπόροι σε τούτο το ταξίδι.

Η Γιώτα Νέγκα, γεννημένη να καθηλώνει με τη φωνή της, να χαρίζει ανεπανάληπτες συγκινήσεις με την ερμηνεία της καθώς και τη σκηνική της παρουσία, ανέδειξε όλα εκείνα τα όμορφα, τα θλιμμένα μυστικά και συναισθήματα που κρύβονται στην ψυχή μας. Μια σεμνή και συνάμα εκρηκτική προσωπικότητα, γεμάτη αλήθειες, που έχει πολλά να μας δώσει ακόμη.

Σαν ηρωίδα τραγουδιών του Τσιτσάνη. Γελαστή και πικραμένη, μαγική και μαγεμένη. Εξωτική.

Η Γκιουλμπαχάρ η γλυκιά.

Δεν ποζάρει, δεν γυρνά στα γυμναστήρια, δεν είναι η ωραία των τηλεοράσεων ούτε η μοιραία των εξωφύλλων. Εκεί που οι άλλες απενοχοποιήθηκαν από του έντεχνου παρελθόντος τους τη βαριά ενοχή και κατάρα, ήρθε αυτή η «αίρουσα τας αμαρτίας» των ωραίων τραγουδιών και των εύθραυστων αισθημάτων. Καπνίζοντας αμέτρητα τσιγάρα αυτοκαταστροφής.

Από τον Χατζιδάκι στον Τούντα. Κι από τον Μίκη στον Κορακάκη και τον Κουρτ Βάιλ. Χωρίς να ισοπεδώνει τα τραγούδια, αλλά να φωτίζει την ψυχή τους, να τολμά, όχι τα εύκολα και τα προβλέψιμα, αλλά τα ονειρικά κι ονειρεμένα.

Η κυρία Γιώτα Νέγκα.

Η βραδυά ήταν εκπληκτική. Τα τραγούδια που ερμήνευσε η Γιώτα Νέγκα, άγγιξαν όσους ήταν στην αυλή μας, και δώθηκε ραντεβού για το χειμώνα που έρχεται σύντομα.

Υπέροχες βραδυές γεμάτες αρώματα άλλων εποχών...

Έπαιξαν οι μουσικοί: Τάσος Αθανασιάς-ακορντεόν, Βασίλης Μασσαλάς – κιθάρα, Βαγγέλης Μαχαίρας- μπουζούκι και Γιάννης Πλαγιανάκος -μπάσσο.