18/9/09

Aυτό το φθινόπωρο...



Αυτό το φθινόπωρο δοκίμασα τη θάλασσα μέσα στον Σεπτέμβρη και τη βρήκα ζεστή. Ανάσανα τη μυρωδιά του κρασιού και νοστάλγησα βαθιά τις γιορτές του τρύγου που ποτέ δεν είδα. Περπάτησα δίπλα στη θάλασσα και μίλησα με μοναχικούς καραβοκύρηδες που ζητούσαν αδελφή ψυχή στα λιμάνια. Ανακάλυψα για μια ακόμα φορά το τσιγάρο και την ευτυχία της εξάρτησης.

Έψαξα λέξεις παλιές και τους βρήκα καινούργια νοήματα.

Αυτό το φθινόπωρο ήρθαν να με βρουν πράγματα καινούργια. Ένιωσα μεγάλη και δυνατή και είπα, θα τα δοκιμάσω και θα προχωρήσω. Εκείνα με κράτησαν και αποδείχτηκαν πιο δυνατά από μένα. Ξανάγινα πρωτάρα και ανώριμη. Η πείρα μου μόνο ένα πράγμα μου επέτρεψε.

Να παραδεχτώ ήρεμα την ανωτερότητά τους.

Αυτό το φθινόπωρο άλλαξα ονόματα σ' όλα τα φυτά του μπαλκονιού μου. Άλλαξα χώμα και άλλαξα βλέμμα. Κατάλαβα πως ήταν αλλιώς η ζωή τους απ' ότι νόμισα. Σεβάστηκα εκείνα που πέθαναν και λυπήθηκα όσα επέζησαν. Παρατήρησα τα άλλα, που 'χει φυτέψει στη βεράντα του ένας φίλος μου παλιός και είδα ότι μεγάλωσαν και μάθανε να περνάνε το φως του απογεύματος από τα φυλλαράκια τους, όπως κάνανε οι μακρινοί τους πρόγονοι με κείνο το φως το άλλο.

Αυτό το φθινόπωρο πέρασα τα φράγματα. Είδα πως είναι πολύ απλό να το κάνεις και πως δε χρησιμεύει σε τίποτα.

Ωστόσο δε μετάνοιωσα και δε γύρισα πίσω.

Αυτό το φθινόπωρο εγκατέλειψα και τα τελευταία μου μπαγκάζια, τις τελευταίες μου σημαίες, τα τελευταία μου σύμβολα. Πέταξα τα όπλα μου όλα. Στην άκρη ξαναβρήκα τη γλώσσα μου, αλλά δε με κράτησε, δε μου άνοιξε την αγκαλιά της, δε μου δείχνει το δρόμο. Παραπαίει σα μικρό καντηλάκι. Ώρες ώρες σβήνει εντελώς. Ισως κάποτε γίνει μια τρανή φωτιά.

Όμως τώρα οδηγώ, δε θέλω...

Αυτό το ωραίο φθινόπωρο τα εγκατέλειψα όλα. Θησαυρούς μαζεμένους με κόπο, τους σκόρπισα. Κράτησα μόνο το βλέμμα. Ίσως γιατί τα μάτια ξέρουν να κλείνουν μόνα τους τις πιο ωραίες στιγμές.

Αυτό το φθινόπωρο κοίταξα τα ρούχα μου και είδα ότι δε μου κάνουν. Όμως για πρώτη φορά πρόσεξα το ύφασμά τους. Είδα μέσα από τις κλωστές τα φυτά της Αιγύπτου που βγάλανε τις πρώτες ίνες του κόσμου. Ταξίδεψα νοερά στα ποτάμια και τα πόδια μου γέμισαν λάσπη.

Αυτό το φθινόπωρο η πραγματικότητα δεν κατάφερε να με βρει. Τόσο μου έλειψε που την ονειρεύομαι. Βλέπω στον ύπνο μου τη βαθιά ουσία της ασφάλτου, τα μόρια της ανόργανης ύλης σε μεγέθυνση και το θάνατο των κυττάρων.

Ξυπνάω και τυλίγομαι στα όνειρα. Δεν έχει τρέξει ούτε σταγόνα αίμα πάνω στην πόλη που με φιλάει. Δεν έχει ακουστεί ούτε μια κραυγή. Βουβά αναβοσβήνουν τα φώτα, κυλούν οι λεωφόροι, περπατούν οι άνθρωποι κι ο πόνος είναι σα γλυκό λικέρ που χωρίς φωνή χτυπά τις φλέβες.

Αυτό το φθινόπωρο έχω μόνο δάχτυλα και καθώς ανοίγουν κατάπληκτα, πέφτει και το μολύβι που κρατούν και χάνεται. Μένει εδώ λευκό κενό στο χαρτί, το κείμενο δεν ολοκληρώνεται. Αυτό το φθινόπωρο δε θα τελειώσουν τα κείμενα. Θα μένουν όλα λίγο αμήχανα σαν απορημένα παιδιά. Γιατί πρέπει να κοιτάνε. Πρέπει να μπορούν να κοιτάνε.

Αυτό το φθινόπωρο η πόλη είναι αλλιώτικη. Κάτι υπόσχεται τα δειλινά το αεράκι αλλά τι είναι; Σταθείτε σταθείτε και μη βιάζεστε να μάθετε. Αν φύγετε θα ξαναγυρίσετε. Αν προσπεράσετε, θα κρατηθείτε, ανύποπτοι στα δίχτυα του. Πού πάτε; Πού νομίζετε ότι μπορείτε να πάτε;

Αυτό το φθινόπωρο η νύχτα και η μέρα, η άσφαλτος και τα πλακάκια, το πράσινο (που το πατάμε πια) το μπλε (που το 'χουμε καταπατήσει) τα χρήματα και οι μπογιές, τα ξύλα, το γυαλί και τσιμέντο, τα περίπτερα και οι βιτρίνες, οι λακούβες, τα δενδρύλια, τα πρωινά καταβρέγματα, οι μικρές μπόρες, ο ακούραστος ήλιος, οι λαμπερές λαμαρίνες των αυτοκινήτων, οι τροχοί τους που σε μεταφέρουν μαγικά, οι κινητήρες τους που καταπίνουν βενζίνη, οι αίθουσες του σινεμά, οι είσοδοι των αιθουσών, οι στοές, οι φωτεινές επιγραφές, το χαμόγελο που έχουν οι κούκλες στις βιτρίνες, όλα, όλα κάτι υπόσχονται.

Τι υπόσχονται; Θα μου το δώσουν; Θα το πάρω αυτό το καινούργιο δώρο που η πόλη μου ετοίμασε;

Η υπόσχεση δεν έχει τίποτα πέρα από τον εαυτό της. Θέλω αυτή να κρατήσω μόνο, αλλά είναι σαν το αεράκι που τη φέρνει και ολοένα ξεγλιστρά.

cλopy από τη θάλασσα του διαδυκτίου

16 σχόλια:

Gi Gaga Kouni Beli είπε...

Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό το φθινόπωρο το περίμενα πώς και πώς!!
Καλό Σ/Κ!!!

korinoskilo είπε...

μια χαρα παει το φθινωπορο... φτου φτου

φιλια

Καραβάκι είπε...

χάρη σε σένα μπουμπού!
φτου φτου και σκόρδα!
;)

korinoskilo είπε...

τι εκανα εγω?
ενα τρουφακι εφαγα μονο :Ρρρρρρ

Καραβάκι είπε...

Ίσα ίσα... δεν το έφαγες... και πίστεψε με ήταν πολύ νόστιμο!

korinoskilo είπε...

λολ
εφαγα την προιγουμενη και ηταν ΠΟΛΥ καλο :Ρ

Καραβάκι είπε...

Έχω το κουτί μπροστά μου... Κόλαση!

korinoskilo είπε...

παω για υπνο δεν το αντεχω αυτο το θεαμα:ρερρρρρ

ονειρα καλα σε μενα καλη συνεχεια σε σενα ;)

Καραβάκι είπε...

Αυτό δεν είναι θέαμα.Είναι υπερθέαμα... Καλό νάνι μπουμπού!Είναι πολύ εθιστική η σοκολάτα απόψε.Με παρασύρει...

Καραβάκι είπε...

Αντρέα μου εύχομαι να είναι και η συνέχεια καλή!Όπως την ονειρεύεσαι!Καλό σου βράδυ!

ΑΝΤΙΓΟΝΑΚΙ είπε...

Να πω οτι χρονια ειχαμε να το νιωσουμε?????......το φθινοπωρο....
Ειναι ομορφα με μια γλυκεια μελαγχολια :))))
Φιλιαααααα Ζουουνααα :))

fractal είπε...

Ένα Φθεινόπωρο όπως όλα Γλύκα.. (Το λέω για να το ακούσω και εγώ..)
Η ματιά μας αλλάζει.
Αυτή λοιπόν η καινουρια ματιά που είδες αυτό το Φθεινόπωρο είναι πολλές συγκλίνουσες. Μιά είναι η ωριμότητα. Μιά άλλη είναι η ποιητική διάθεση που ελωχεύει μέσα σου, και με την πρώτη ευκαιρία, σκάει μύτη.
Και συνοψιζοντας τα προηγούμενα... θα ήθελα να πω και να ακούσω:
Δεν έχει τόση σημασία να καταλαβαίνουν οι άλλοι την ποίησή σου.
Σημασία έχει να καταλαβαίνεις εσύ
ως το τέλος την ποίηση της ζωής και να πασχίζεις ναμορφώσεις σε ποίημα την ίδια τη ζωή.
Ξέρεις πόσσες χιλιάδες φιλιά σου στέλνω?
Ε.. ούτε κι εγώ!

issallos είπε...

πωωωωω πωωωω Αζα , αυτο κι αν ειναι
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ....για το φθινοπωρο!!!
Τι να πουμε εμεις τωρα?
Ευχαριστουμε πολυ που μας το μοιρασες.....φιλια παω να το ξαναδιαβασωωωωωω !!!

Καραβάκι είπε...

Αερικό αρκεί να έρχεται η στιγμή και να νιώθουμε.Αυτό σημαίνει ότι ακόμη είμαστε ζωντανοί.Όσο για τη μελαγχολία του φθινοπώρου είναι όμορφη,ντυμένη με ζεστά χρώματα που τυλίγουν την ψυχή.

Καραβάκι είπε...

fractal σημασία ναι έχει τι εμείς νιώθουμε,τι εμείς θέλουμε,τι εμείς ζούμε.Όχι με ματιά εγωιστική όλα αυτά.Πάει καιρός που οι άνθρωποι έπαψαν να νοιάζονται για τους εαυτούς τους.Έπαψαν να τους φροντίζουν και να τους επισκευάζουν.Τους άφησαν να απομακρυνθούν και κάποιοι τους έχασαν κιόλας.Μακάρι να χάνουμε όσο το δυνατό λιγότερα κομμάτια από τις ψυχές μας.Μακάρι να μείνουμε αλώβητοι σε τούτη την τρέλα που ζούμε.Φιλιά πολλά και από μένα.Καλό βράδυ!

Καραβάκι είπε...

Ίσσαλε εσείς να μην πείτε.Να πιάσετε τα πινέλας σας και να δώσετε ζωή στο φθινόπωρο τούτο που μπήκε.Να γίνει φωτεινό και ζεστό.Καλό βράδυ.