Χειμερινή ισημερία...

Είναι που λέμε η εαρινή ισημερία. Είναι η νύχτα της εαρινής ισημερίας. Καπνίζω και χαζεύω τον μικρό σκαλιστό ινδικό ελέφαντα που αγόρασα πριν από μιάμιση δεκαετία. Τα σχέδιά του μου μοιάζουν με ρυτίδες τώρα.
Έχω σβήσει τα φώτα και υπάρχει μόνο το φως της λάμπας του δρόμου, που δημιουργεί ένα στραβό, παραμορφωμένο πολύγωνο μέσα στο οποίο κάθομαι και γράφω, παρατηρώ τον ξύλινο ελέφαντα και καπνίζω φυσώντας τον καπνό κατά πάνω του.

Η μέρα ίση, μα όχι ίδια, με τη νύχτα. Η διαδοχή αλάνθαστη, μα... υπάρχουν και οι στιγμές που η μέρα είναι μέσα στη νύχτα, όπως και η νύχτα μέσα στη μέρα. Το σούρουπο και το ξημέρωμα. Εκείνα τα λεπτά μέσα στα οποία διαφεύγει κάθε σιγουριά, κάθε παρατήρηση και μοιάζει η ίδια η ζωή να σε έχει φτιάξει ένα τσιγάρο και να σε καπνίζει. Κι ο ελέφαντας ξύλινος είναι κρυμμένος σε κάποια υγρή ζούγκλα.

Της ισημερίας, λοιπόν, ανήμερα. Βρέχει σαν να βρέχει μέσα. Κι αυτή η τραχιά υγρασία κάνει κακό στη λογοτεχνία. Δυνάμεις άνισες και όχι εξίσου πραγματικές. Το κακό υπάρχει, η λογοτεχνία προσπαθεί να υπάρξει μέρα νύχτα. Τι να την κάνει την ισημερία, που κι αυτή πριν καλά καλά υπάρξει έχει χαθεί; Τα πάντα εξαρτώνται από την κυκλοφορία του αίματος, όχι από την ισότητα. Και αν πούμε για ενότητα... ενότητα είναι το αίμα.

Έσβησε του δρόμου η λάμπα. Το τσιγάρο φωτίζει αμυδρά και ο ξύλινος ελέφαντας βγάζει φτερά και μοιάζει με υπερτροφική λιμπελούλα. Τραβάω την καρέκλα και δακτυλογραφώ στα τυφλά. Το ρεύμα επανέρχεται και το φως της λάμπας φανερώνει πως η βροχή έχει δυναμώσει, το τσιγάρο μου καίει το χαλί και η σελίδα στη γραφομηχανή... «εκελε τότε ς περτιμανε σετο σκοταδο αντα», χειρότερο και από την αυτόματη γραφή ενός εξυπνάκια. Στο φως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αν θες να κάνεις πράγματα. Το σκοτάδι δεν βοηθάει παρά μόνο για να καταστρώνεις σχέδια. Υπάρχουν ταλαιπωρημένοι άνθρωποι που αναζητούν κάτι φτηνό, μα αξιοπρεπές. Εγκαταλειμμένοι που δεν έχουν ιδέα τι ακριβώς αναζητούν στο σκοτάδι, και στο φως της ημέρας δεν θυμούνται πια ούτε τον κόπο που έχουν κάνει.

Η ισημερία είναι μια άρνηση.

Είναι σαν όλα αυτά που ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να μαθαίνει κάθε φορά που επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος.

Ο παλμός της καρδιάς στις φλέβες των ποδιών μου. Συνεχίζω να δακτυλογραφώ: «ακατακ προπ καρφωβλεμ χωρίς οτο». Θα περάσουν λίγες εβδομάδες και τότε δεν θα υπάρχει ίχνος τρυφερότητας γι' αυτήν τη νύχτα, γι' αυτά τα δακτυλογραφημένα σαρδάμ. Ο ενθουσιασμός μου είναι τέτοιος που λέω να στείλω αυτό το ακατάληπτο κείμενο σαν γράμμα. Σε κάποιον. Ισημερία των καλών προθέσεων και της ευτυχίας, που κοροϊδεύει τον εαυτό της λίγο πριν από το ξημέρωμα.

Βγάζω τη σελίδα, την υπογράφω. Την κλείνω σε έναν φάκελο και γράφω τη διεύθυνση του παραλήπτη απ' έξω. Γράφω παράλληλα και άνισα με τον εαυτό μου, ώστε να είμαι γενναία με το φως και στο σκοτάδι δολοφόνος.

Το φως ξανακόβεται, η βροχή πυκνώνει, ο ελέφαντας περπατάει πάνω στο νερό. Μέσα από το λαρύγγι μου έρχεται το άρωμα κάποιων τρυφερών ώμων. Η γεύση απ' τα μαλλιά του όταν μου έμπαιναν στο στόμα. Βγαίνω στο μπαλκόνι για να βραχώ. Το τσιγάρο στο στόμα μου καπνίζει αγέρωχο. Τα πόδια μου παγώνουν: «σ' αγατε Πολ και δεν κατ τι πω», «σε δύο ώρες ξημερώνει...».

Ξανά φως. Μπαίνω μέσα και κοιτάζω τον φάκελο. Από χτες έχει μείνει στο μπουκάλι ένα ποτό, το ρίχνω σ' ένα ποτήρι και το ακουμπώ πλάι στον φάκελο. Παραδίπλα αφήνω στο τασάκι το τσιγάρο που συνεχίζει να καπνίζει. Πηγαίνω στο μπάνιο, αρπάζω τη μεγάλη πετσέτα και σκουπίζομαι. Κι εκεί δείχνει ισημερία. Το είδωλό μου στον καθρέφτη κι εγώ με την πετσέτα στα χέρια.

Επιστρέφω. Σβήνω όλα τα φώτα και περιμένω να βγει κάποιος βρεγμένος από μέσα μου. Να καπνίσει το τσιγάρο. Να πιει το ποτό.

Να στείλει το γράμμα...