Το όνειρο, η επιδερμίδα του πραγματικού

Δύο εικόνες για αρχή...

Μια «ξεσκέπαστη» εικόνα: το χρυσαφένιο φως, του φεγγαριού και των αστεριών, λούζει τα μαλλιά και την ύπαρξή μας. Είναι ωραία, ζάλη, ανάσες και το φως που αδιαφορεί για την ισχύ του, αγνοεί την εξουσία που ασκεί, πάνω μου, πάνω σου, πάνω μας. Να ζήσω είπα και η ζωή μού έκλεισε το μάτι, μου χάιδεψε τα μαλλιά και μου πρόσφερε ένα φιλί που αναρωτιέται για την ταυτότητά του και ψάχνει τον προορισμό του. Μια αναπάντεχη χαρά. Ομορφα λόγια, γραπτά, ρητά, σιωπηρά, ο νυχτερινός ουρανός μάς σκεπάζει απαλά, καληνύχτα. Πλούτη, από τις μελωδίες που ντύνουν την απουσία και άλλα πλούτη, ακόμη πιο πολύτιμα, που προσφέρει γενναιόδωρα η παρουσία, στολίδια μοναδικά, πολύτιμα.

Και ακόμη μία «εσωστρεφή» μεταμεσονύχτια εικόνα: ένα μισοκατεβασμένο στόρι κρύβει τη θέα προς τη ζωή, το γαλάζιο φως της οθόνης του υπολογιστή φωτίζει το πρόσωπο και τους τοίχους του δωματίου, ευχές, λυγμοί, χαμόγελα και μια ψυχή που σαν μπαλόνι αιωρείται στον ψηφιακό ουράνιο θόλο.

Έμαθα πολλά για τις ανθρώπινες σχέσεις αυτόν τον καιρό, έμαθα καλά πως για να υπάρχει κάτι μεταξύ δύο ανθρώπων χρειάζεται να συμφωνούν ο ένας ΚΑΙ ο άλλος (one and the other), δύο παρουσίες που συνδιαλέγονται, συζητούν, ανταλλάσσουν απόψεις και συναισθήματα με οποιονδήποτε τρόπο.

Έμαθα καλά, επίσης, πως για να διαλυθεί αυτή η σχέση σε χιλιάδες μικρά κομμάτια που θα τα πάρει η βροχή αρκεί να το αποφασίσει ή ο ένας ή άλλος (one or the other), είναι νόμος των ανθρώπινων σχέσεων.

Είναι βασανιστικό να μην αποδέχεσαι τους νόμους και τα αξιώματα στην αρχιτεκτονική των σχέσεων και να επιμένεις να μιλάς μόνος χωρίς κανένα σημάδι ότι κάποιος σε ακούει, σαν αυτές τις φιγούρες που συνομιλούν, περπατώντας στον δρόμο, με το τίποτα, μόνοι χαμογελάνε και οργίζονται.

Είναι επίσης λυτρωτικό να προσπαθείς να αλλάξεις αυτούς τους νόμους, να κυνηγάς μαγεμένος το ουτοπικό. Η ουτοπία είναι κινητήρια δύναμη, κινητοποιεί δυνάμεις καλά κρυμμένες που δεν ξέραμε καν ότι φωλιάζουν μέσα μας.

Το κυνήγι του ανέφικτου οδηγεί στο καλύτερο εφικτό, «το όνειρο είναι η επιδερμίδα του πραγματικού» και του δίνει μια όψη γνώριμη. Το σουρεαλιστικό κυνήγι του ανέφικτου αφορά το βλέμμα που έχουμε για να βλέπουμε τα πράγματα που μας αφορούν, το βλέμμα με το οποίο αντικρίζουμε ο ένας τον άλλο.

Το βλέμμα αυτό δεν είναι κάτι παροδικό, κάτι στιγμιαίο, κάτι που αφορά την εποχή αυτή και μπορεί να μεταβληθεί. Τα βλέμματά μας στα πράγματα είναι ο τρόπος με τον οποίο έχουμε επιλέξει να υπάρξουμε, είναι ο προορισμός-Ιθάκη μας, ο «ψυχικός τόπος», στον οποίο επιλέγουμε να ακουμπήσουμε το «είναι» μας, τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο, τίποτε περίπλοκο.

Αυτό αφορά τον πυρήνα της ύπαρξής μας, είναι η αλήθεια του καθενός μας και αυτή η αλήθεια είναι αρκετή για να ψελλίσεις μια αλμυρή, από τα δάκρυα, ευχή και να παραδοθείς σε έναν γλυκύ ύπνο-αγκαλιά, προσδοκώντας το επόμενο γλυκό φιλί που θα έρθει προς το μέρος σου για να σε ξυπνήσει.