Πρωινή περιπολία...

Περίμενα σήμερα το πρωί κάμποση ώρα το minibus, καθότι τώρα τελευταία τα έχουν αραιώσει, δεν ξέρω γιατί. Κάθε μέρα τα περιμένουν πολλή ώρα, κι όταν φτάνουν είναι γεμάτα, κι αργεί να φτάσει στις δουλειές του ο κόσμος, φτάνει και στραπατσαρισμένος.

Αυτό το minibus το περιμέναμε ακόμα πιο πολλή ώρα από ότι συνήθως και μια παρέα αστυνομικών παραδίπλα περίμενε μαζί μας. Τώρα πια ό,τι και να κάνουμε στο δρόμο έχουμε μια παρέα αστυνομικών να μας προσέχει, για να μην παραπονιόμαστε.

Έτσι προστατευμένοι λοιπόν περιμέναμε, μέχρι που ήρθε επιτέλους το minibus τίγκα, τρεις στάσεις μόνο μετά την αφετηρία, κι είχαμε ήδη απελπιστεί ότι θα γινόμασταν σαρδέλες Μεγάλης Εβδομάδας, οι οποίες έχουν άλλη νοστιμιά από αυτές, μιας συνηθισμένης μικρής εβδομάδας.

Αργήσαμε τελικά ακόμα περισσότερο.

Κι αυτό γιατί μόλις έφτασε το minibus οι αστυνομικοί –με τα γιλέκα τα αλεξίσφαιρα κι όλα τους τα ωραία- έκαναν νόημα στον οδηγό να μην ανοίξει. Και μπήκαν εκείνοι από την μπροστινή πόρτα κι εμείς περιμέναμε έξω από τη μεσαία, υποχρεωτικό κοινό ενός έργου που δεν είχαμε ζητήσει να δούμε.

Ή μήπως είχαμε ζητήσει;

Σε λίγο, κι αφού ακούγονταν διάφορα υπόκωφα από το κλειστό και τιγκαρισμένο λεωφορειάκι, άνοιξε η μεσαία πόρτα και κατέβηκαν οι αστυνομικοί τραβολογώντας, ή μάλλον σπρώχνοντας και δυο νεαρές που είχαν συλλάβει.

Για να μπουν και υπότιτλοι στην παράσταση, φώναξαν προς τους επιβάτες να ελέγξουν τα πράγματά τους, αν τυχόν έλειπε τίποτα. Είχαν πιάσει πορτοφολούδες, αυτό ήταν το νόημα.

Ξανάκλεισαν οι πόρτες, έφυγε το minibus και μείναμε να περιμένουμε το επόμενο που πλησίαζε κάπως πιο άδειο, ενώ οι αστυνομικοί περνούσαν χειροπέδες στα κορίτσια, από ένα ζευγάρι στην καθεμιά με τα χέρια πίσω, και τα έβαζαν στο αυτοκίνητό τους.

Τότε μια γυναίκα, μια από αυτές τις ογκώδεις μεσήλικες που ωστόσο διαθέτουν σπάνια ευκινησία, βγήκε από το δικό μας πλήθος και προχώρησε προς το αστυνομικό αυτοκίνητο που ετοιμαζόταν να ξεκινήσει, δηλώνοντας:

-Α, κλέφτρες, έτσι σας παίρνουν, στάσου να σας ξεμαλλιάσω μια στιγμή…

Το είπε σχεδόν ήρεμα, σχεδόν ψύχραιμα, σχεδόν ενοχλημένη που έπρεπε να αφήσει τις δουλειές της για να σπεύσει στο καθήκον, το ξεμάλλιασμα.

Μια φιλότιμη κυρία που οπωσδήποτε είχε πράγματα πολλά να κάνει, αλλά υπήρχε και η κοινωνική υποχρέωση, δεν μπορούσε να αφήσει να περάσει έτσι αυτό, όφειλε να σπεύσει να ξεμαλλιάσει τις μικρές, οι οποίες είχαν αντιμετωπίσει τη δημόσια ταπείνωση- να συλληφθούν και να τους περνάνε χειροπέδες- σιωπηλές και ανέκφραστες, κοιτώντας κάπου στο κενό μπροστά τους.

Και για μια στιγμή βρεθήκαμε να αμφιβάλλουμε και να φοβόμαστε ότι θα εκτυλιχθούν πρωινιάτικα μπροστά στα μάτια μας σκηνές άχρηστης βίας που θα επιβεβαίωναν διάφορους φόβους για το πόσο άξεστοι και θρασύδειλοι μπορούν να φανούν οι άνθρωποι στα καλά καθούμενα.

Φαινόταν τόσο δυνατή αυτή η κυρά καθώς προχωρούσε αποφασιστικά προς το αυτοκίνητο της αστυνομίας, που μας ξέφυγε μια κραυγή, χωρίς πολλή σκέψη.

"Έι, στάσου, δεν ξεμαλλιάζεις κανέναν της φώναξε μια νεαρή, τώρα τις συνέλαβε η Αστυνομία" και "Δεν έχεις καμιά δουλειά για ξεμάλλιασμα" μία ακόμα αυστηρή φωνή, συνεπικουρούμενη από μερικές ακόμα, παρόμοιου περιεχομένου.

Στο μεταξύ το αυτοκίνητο της Αστυνομίας έφυγε χωρίς να δώσει σημασία στις απειλές της κυράτσας, κι ήρθε το minibus, οπότε όλοι συγκεντρωθήκαμε στο να ανέβουμε με ασφάλεια. Κι η ξεμαλλιάστρα μαζί, η οποία, σκεφτόμουνα μετά, μπορεί να μην το εννοούσε και τόσο ότι θα ξεμάλλιαζε κάποια.

Μπορεί να το είχε πει έτσι, να ένοιωσε πράγματι την ανάγκη μιας καλλιτεχνικής παρέμβασης στο πρωινό χάπενινγκ, απόδειξη ότι δεν απάντησε σε όσους την κατέκριναν και φρόνιμα ανέβηκε και αυτή στο λεωφορειάκι.

Σε κάθε περίπτωση, είναι πολύ ευχάριστο που στη γειτονιά μας μένουν τώρα πια ένα σωρό σοβαροί φοιτητές και δικηγόροι, άνθρωποι που έχουν μια συναίσθηση δικαιοσύνης και αντιδρούν σε τέτοιες "γραφικές" βαρβαρότητες.

Έχει ανέβει (;) το επίπεδό μας, όπως και να το κάνεις...