Φθινοπωρινή σονάτα...

Ακούω τη μουσική κι είναι της θάλασσας σκοπός. Της θάλασσας του φθινοπώρου. Γεμάτη από βαθιές νότες και κύματα γοργά. Κάτι σαν αναστεναγμός. Το νόημα σε σονάτα.

Κοιτάζω μια θάλασσα και είναι η δική μου τρικυμία. Της ψυχής μου φωνή. Δυνατές πινελιές συγκίνησης.

Κάτι σαν άμπωτη. Φούσκωμα αχόρταγο.


Αγγίζω έναν άνδρα. Κι είναι το δικό μου όνειρο. Του κορμιού το ταίριασμα, γεμάτο απότομα ρίγη ήρεμης σιγουριάς. Κάτι σαν χείμαρρος. Ο βράχος που θέλω να σκάσω.

Γεύομαι την αλμύρα κι είναι των αισθήσεων ανταπόκριση. Της τρικυμίας βουβή δίνη. Ρυθμική κατάποση ομορφιάς.

Κάτι σαν παλμός. Ηδονή και παραίσθηση.

Μυρίζω την μαγεία. Κι είναι της πραγματικότητας δικαίωση. Της μάχης αδιαπραγμάτευτη σημασία. Φθινοπώρου, αιώνιο άρωμα. Κάτι σαν μέθη που κυλάει στο αίμα μου.

Νοιώθω την θάλασσα κι είναι της πνοής μου πλανεύτρα. Του ήλιου ατίθαση ερωμένη, του θέλω μου αρωγός. Κάτι σαν την θεία αφή σου βαθιά μου.

Είμαι η θάλασσα. Κι συ του νου μου η αγκαλιά. Του κορμιού μου το νόημα. Του τώρα μας το πριν και το μετά. Του χτες η ενυδάτωση. Του αύριο η σαγήνη.

Να με κολυμπήσεις…

Έχω απάγγιο στον πυρήνα…