Ταξίδι σε χρόνο αόριστο...

Φεύγαμε. Κι ακόμη περνάγαμε από τη θύρα στη Θηρασιά από τις Θήβες στη Θήβα. Με τα αινίγματα άλυτα στα χέρια. Πιο πολύ στους καρπούς. Από την Αντιγόνη στην Πρίγκιπο και μετά στον Οιδίποδα και την Ελένη. Στις Πυραμίδες παίζαμε ντόμινο, στην Αλεξάνδρεια μας καθήλωναν τα αόρατα κι ανείπωτα. Όλες τις ανηφόρες της θάλασσας με τα πόδια, αλλά μαζί.

Και τα ρέστα μας τα ξοδεύαμε στον Έρωτα τον Παμμέγιστο. Καφέδες, ντελβέδες, ιζήματα. Βαδίζαμε ανάμεσα. Έτσι φτάσαμε ο ένας στον άλλον. Χαρακώνοντας λέξεις αισθήματα με λεπίδες. Εξομολογούμενοι αντέχοντας. Ξορκίζοντας. Με θυμούς. Χωρίς επιστροφή.

Κι αν οι άλλοι δεν έχουν τίποτα να φοβούνται από μας, θέλουν να βλέπουν πως έχουν. Δεν τους κακίζω αν είναι αυτό να τους κρατά ζωντανούς. Παραμαγεύτηκαν όμως. Μπέρδεψαν την ιστορικότητα με την αλληγορία. Ανακάτεψαν προφήτες, νευροσπάστες, ταχυδακτυλουργούς.

Και τράβηξαν απ'το σύμπλεγμα ένα φύλλο. Στην τύχη.

Ενώ εμείς ξεκινάγαμε για την αλήθεια. Άνευ όρων. Φεύγουμε. Οι άλλοι πίσω, για την εκτίμηση ενός βερύκοκου που δεν το σαλεύει ούτε η αύρα. Πεσμένο στο χώμα σήπεται. Έμειναν και σφαγιάζουν σκιάχτρα. Έτσι είναι η ασφάλεια στις κολυμπήθρες, στις γυάλες, στις δαχτυλήθρες.

Δεν έχει φουρτούνες και τρικυμίες. Μπορείς από κει. Ο καθένας μπορεί άσχετα αν το παρουσιάζει ως άθλο. Μέσα στο νεορθόδοξο υπόκοσμο που τον έφτιαξαν στα μέτρα τους εμείς διαβαίναμε με ρίγος στα πρακτορεία. Στρίβαμε τσιγάρα και συνεχίζαμε στις προκυμαίες. Και στα λιμάνια αφήνουμε τον καπνό απ'τα φουγάρα να μας ταξιδεύει.

Ξέρεις... η καλύτερη στιγμή μας ήταν όταν ζήτησες τα χέρια μου και φίλαγες τις παλάμες μου. Μη ρωτάς γιατί...

Μαλβίνα Κάραλη