Διαβάζοντας στο μπλοκ του Νίκου, Θραψανιώτης μέχρι... κόκκαλο, το xθεσινό του σημείωμα, σχετικά με το γιατί φτιάχνεται και γιατί εγκαταλείπεται ένα μπλοκ, η σκέψη μου γυροφέρνει συνεχώς εκεί. Θυμήθηκα ότι πριν έναν χρόνο ξεκίνησα το δικό μου ταξίδι με το καραβάκι. Δίχως πυξίδα, δίχως μπούσουλα. Το μόνο που ήθελα ήταν να καταγράφω ότι μου άρεσε από όσα διάβαζα. Καμιά σκέψη για να γράψω κάτι δικό μου. Μόνο του στην αρχή, αλλά σύντομα με αρκετούς επιβάτες, που απολάμβαναν κι αυτοί μαζί μου τις διαδρομές που εγώ διάλεγα.
Το καραβάκι έκανε ταξίδια που πότε τον χάρτη και το τιμόνι κρατούσα εγώ, και πότε σκέψεις άλλων ανθρώπων που με βρίσκαν σύμφωνη. Με τον καιρό, το μπλοκ έγινε κομμάτι του εαυτού μου. Η αλήθεια είναι ότι έφτασαν στιγμές που θέλησα να το αγκυροβολήσω, και να μην κάνει άλλα ταξίδια. Χάρη όμως σε κάποιους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μου και με στήριξαν, ευτυχώς δεν το έκανα. Το χειμώνα που πέρασε, η δοκιμασία ήταν μεγάλη. Και θεωρώ ότι αφού άντεξε το σκαρί του στη φουρτούνα που πέρασε, θα είναι πιο ετοιμοτάξιδο στο μέλλον.
Μέσα στις διαδρομές αυτές συνάντησα ανθρώπους αξιόλογους. Τόπους διαδυκτιακούς που κατέθεταν κομμάτια ψυχής τους, άλλοι άνθρωποι. Με άλλες εμπειρίες, άλλες συνήθειες, άλλα στάνταρ. Μα κάθε φορά που κάποιος κατέβαζε ρολά και εξαφανιζόταν, ένιωθα παράξενα. Είδα ανθρώπους να φεύγουν γιατί δεν άντεχαν την κόντρα με άλλους, ανθρώπους που έφυγαν και εξαφανίστηκαν δίχως ένα γεια, κι άλλους που χάθηκαν λες και τους κατάπιε τούτη η ηλεκτρονική θάλασσα. Δεν μπορώ να ξέρω το γιατί, αλλά σίγουρα γνωρίζω ότι κυκλοφορούν σαν φαντάσματα μέσα στο χώρο. Δίχως να μιλούν, δίχως να σχολιάζουν, έρχονται και φεύγουν σαν τον άνεμο. Ξαναγυρίζουν στον τόπο που έστω και για λίγο έδωσαν κομμάτια ψυχής. Αθόρυβα και αθέατα.
Το σίγουρο είναι ότι όταν κάτι το αγαπάμε και το νιώθουμε δικό μας δεν το εγκαταλείπουμε, αυτό το έμαθα καλά πια. Ακόμη κι αν περνάμε δύσκολες φάσεις, ακόμη κι αν δεν μας περισσεύει πολύς χρόνος, βρίσκουμε την ώρα να δώσουμε ένα στίγμα ότι είμαστε εδώ. Ότι υπάρχουμε, ότι ζούμε και αναπνέουμε. Ειδάλλως, βρίσκουμε ένα σωρό δικαιολογίες για να εξαφανιστούμε.
Τελικά, ο χρόνος είναι ο αδιάψευστος κριτής όλων. Αλέθει τα πάντα και κρατάει μόνο τα δυνατά, τα καθαρά. Τα υπόλοιπα, σκουπίδια που χάνονται στη μηχανή του. Το τραγουδάκι αφιερωμένο σε όσους έφυγαν κατεβάζοντας ρολά. Για τους δικούς τους λόγους. Εις μνήμην των ωρών, που αφιέρωσαν. Με ή χωρίς έμπνευση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου