Η σοφία των τοίχων...

Ελάχιστοι είναι σήμερα οι Έλληνες που ξέρουν να γράφουν. Και οι καλύτεροι από αυτούς γράφουν στους τοίχους.
Οι μεγαλύτερες αλήθειες, τα πιο ευφυή, πιο πνευματώδη και πιο εύστοχα σχόλια που έχουν διατυπωθεί τα τελευταία είκοσι με τριάντα χρόνια σε αυτή τη χώρα θα τα βρείτε γραμμένα με σπρέι ή μαρκαδόρο σε μια κολώνα ή σε ένα τοίχο.
Αυτός είναι και ο λόγος που οι εφημερίδες -σε μια έκρηξη ειλικρινούς αυτοκριτικής- αποφάσισαν να προβούν σε μια συγκινητική επίδειξη αυτογνωσίας και να γίνουν το περιτύλιγμα για ταινίες και για διάφορα άλλα δωράκια, παντελώς άσχετα με το λόγο για τον οποίο πάει κανείς στο περίπτερο για να τις αγοράσει.



Σήμερα κανείς δεν γίνεται σοφότερος διαβάζοντας κάθε πρωί περισπούδαστες αναλύσεις περί του λόγου για τον οποίο ο πρωθυπουργός θα προχωρήσει σε ευρύ ή μίνι ανασχηματισμό μέσα στο χειμώνα, μέσα στην άνοιξη ή το αργότερο μετά το καλοκαίρι, σε περίπτωση που δεν επικρατήσει τελικά η άποψη του να πάει με αυτή την κυβέρνηση ως τις επόμενες εκλογές, τις οποίες μπορεί να προκηρύξει και πρόωρα.
Αντίθετα, μετά από μια βόλτα στην Πανεπιστημίου, στη Τσιμισκή, στο λιμάνι της Πάτρας ή στην πλατεία Ταχυδρομείου της Λάρισας -κατά την οποία θα επιδείξει μεγάλη διάθεση για ανάγνωση των τοίχων και ακόμα μεγαλύτερη για απροκατάληπτες σκέψεις- είναι βέβαιο πως θα γυρίσει άλλος άνθρωπος στο σπίτι. Θα νιώσει πραγματικά ενημερωμένος, πιο σωστός και… λιγότερο θύμα. Κι όλα αυτά χωρίς να πληρώσει ούτε ένα ευρώ.



Ας ακολουθήσουμε κάποιον που αποφασίζει να διαθέσει μια ώρα από τη ζωή του ως αναγνώστης τοίχων.

«Ο χρόνος δεν υπάρχει. Μόνο τα ρολόγια» είναι το πρώτο που διαβάζει.

Μετά, πάνω στον σκουπιδοτενεκέ:

«Αυτά είναι σκουπίδια αλλά είναι καλύτερα από αυτά που βλέπεις στην τηλεόραση».

Στο ρολό κλειστού καταστήματος: «Ευτυχία είναι να μην πουλιέται τίποτα».

Στο θεόρατο γκρίζο γιαπί απέναντι: «Αυτό υποτίθεται πως είναι το μέλλον μας» και «Γκρεμίστε τα κτίρια, χτίστε όνειρα».

Πάει παρακάτω και αυτοβομβαρδίζεται με σλόγκαν:

«Δεν με νοιάζει ποιον θα ψηφίσεις. Κυβερνήσεις θα υπάρχουν πάντα»,

« Έγχρωμη τηλεόραση, ασπρόμαυρη ζωή»,

«Λίγοι σκέφτονται, όλοι έχουν άποψη»,

«Φορέστε γυαλιά ηλίου. Το μέλλον έρχεται λαμπρό»,

«Ο Ιησούς ξανάρχεται και μας φέρνει ντόνατς»...

Βυθισμένος στις σκέψεις του αρχίζει να περπατά με γερμένο το κεφάλι στο πεζοδρόμιο. Τον διακόπτει μια φράση γραμμένη πάνω στην πλάκα όπου πατούν τα παπούτσια του:

«Σταμάτα να κοιτάς κάτω συνέχεια. Διεκδίκησε τη ζωή σου».

Τότε διαπιστώνει ότι βρέθηκε σε ένα βρώμικο, ανήλιο και αδιέξοδο στενό σε τοίχο του οποίου διαβάζει:

«Αν δεν αντισταθείς θα μείνεις για πάντα εδώ».



Αν το παιδί σας θέλει να γίνει δημοσιογράφος -όχι γιατί ζήλεψε τη γκλαμουριά κάποιου τηλεπαρουσιαστή ή κάποιας τηλεπαρουσιάστριας- άλλα γιατί έχει έφεση στο να μαθαίνει, έχει οξύτατη κρίση, έχει ταλέντο στο να εκφράζεται με λέξεις, έχει μέσα του «πράμα θυμωμένο και βουβό» και μαζί μια ακατανίκητη επιθυμία να επικοινωνήσει, εξηγήστε του πως δεν υπάρχει έντυπο που να χρειάζεται τα προσόντα του σήμερα.



Χαρίστε του ένα μαρκαδόρο. Τα προς το ζην μπορεί να τα βγάλει και ως υπάλληλος σε βενζινάδικο...

Του Δημήτρη Βάρου