Τι γίνονται οι λέξεις όταν μεγαλώνουν...

Όταν ήμουν μικρός, ήμουν λιγόφαγος. Η μητέρα μου με κυνηγούσε να φάω. Κάθε πρωί μου ετοίμαζε ένα σάντουιτς να το πάρω μαζί μου για κολατσιό. Δεν το έτρωγα ποτέ. Σε ένα μεγάλο ντουλάπι πίσω απ’ το θρανίο μου, αποθήκευα σχολαστικά όλες εκείνες τις βιταμίνες που δεν κατέληγαν στο στομάχι μου. Ήταν ένα βουνό από αχρησιμοποίητα γεύματα, έμοιαζε με το μέλλον μου: όσο κι αν προσπαθούσα, δεν μπορούσα να το αποφύγω.
Μια μέρα η δασκάλα με ανακάλυψε. Τα σάντουιτς είχαν σαπίσει, η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη όλη η τάξη κρατούσε τη μύτη της. Στο διάλειμμα τα έβγαλε όλα και τα άπλωσε στο θρανίο μου: «Ορίστε τα χάλια σου», μου είπε. «Μήπως θα ήθελες να τους ρίξεις μια τελευταία ματιά;»

Μερικά κείμενα, θυμίζουν εκείνα τα σάντουιτς του σχολείου – είναι, κατά ένα τρόπο, «τα χάλια μας». Οι ζαβολιές που μας αρέσουν. Στον ρόλο της μητέρας μας είμαστε πλέον εμείς. Εμείς πρέπει να φροντίζουμε για το φαγητό μας- άσε που πρέπει να το τρώμε κιόλας.



Γραμμένα κάτω από το πιεστικό βάρος της ύλης που κλείνει και τον αυστηρά περιορισμένο αριθμό των λέξεων που απαιτούνται, προσπαθούν να βγάλουν λίγο το κεφάλι τους έξω απ’ το νερό, να μουρμουρίσουν απόψεις και λόγια που διαρκούν μια μόνο στιγμή ή αντέχουν στο χρόνο. Σα φωτογραφίες που αποδεικνύουν απλώς ότι μεγαλώσαμε.



Κείμενα χρόνια, ερείπια. Που σουλατσάρουν σε βιβλία, σε πρόσωπα, σε καλοκαίρια, σε γεγονότα της προσωπικής μας επικαιρότητας. Για καταστάσεις του νου και ανθρώπους που ευθύνονται για όσα συμβαίνουν. Κείμενα που κρυφοκοιτάζουν απ’ την κλειδαρότρυπα το χτες αλλά και το αύριο. Που κόβουν δρόμο, για να φτάσουν κατευθείαν στο τέλος. Ηδονοβλεπτικά, πλανόδια, αναπόφευκτα. Σαν αναβράζοντα δισκία.
Στο τέλος τους υπάρχει ένα πλάγιο διακριτικό, μια ημερομηνία. Είναι η ημερομηνία που δημοσιεύτηκαν και θυμίζει την τιμωρία της δασκάλας.



Τα χώρισα, πάντως, σε χρώματα. Έξι, όσα και τα χρόνια που περιέχονται. Αν ήταν επτά, θα ήταν ουράνιο τόξο. Λείπει το γαλάζιο. Μου αρέσουν περισσότερο έτσι, χωρίς ουρανό. Ξανακοιτάζοντάς τα, θυμήθηκα λεπτομέρειες που είχα ξεχάσει, ιστορίες που με είχαν σημαδέψει, όσο τις σημάδεψα. Περιστατικά που είχα ζήσει και είχαν αλλάξει το χρώμα της μνήμης μου. Γεγονότα που με είχαν αφήσει εκτός αγωνιστικής δράσης.

Ξαφνικά, είχα νέα μου.



Τα κείμενα αυτά είναι μικρά, σα τα σάντουιτς της μητέρας μου. Όταν μεγαλώσουν, σχεδιάζουν να βρουν το χρώμα που τους λείπει και να το σκάσουν απ’ τις σελίδες.

Όταν μεγαλώνουν οι λέξεις ονειρεύονται να γίνουν ζωή.

Σταύρος Σταυρόπουλος
Μοσχάτο, κάπου προς τα μέσα εκείνης της άνοιξης 2008



* Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν στην Κιβωτό. Το κείμενο, αφιερωμένο σε όλα τα "αόρατα παιδιά" της, που δίνουν τη δική τους μάχη καθημερινά. Στα παιδιά αυτά που μέσα από τη σιωπή γράφουν τις δικές τους ιστορίες. Με λέξεις που μπορεί να μην έχουν ένταση, αλλά σίγουρα έχουν όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου.