19/6/10

Τα λερωμένα τ΄ άπλυτα....



Στην επαρχία υπάρχουν σπίτια που είναι χαμηλά ακόμα. Περπατάς το βράδυ και πίσω από τις κουρτίνες των σπιτιών, που θυμίζουν μπερντέ σε θέατρο σκιών, ρίχνεις κλεφτές ματιές στις ζωές των ανθρώπων. Ένας μαθητής που διαβάζει, ενώ η μάνα του στέκεται από πάνω του, με ρόμπα και ρόλει στα μαλλιά. Πόσα χρόνια είχα να δω γυναίκα με ρόλει ! Ένας άνδρας που χασμουριέται. Μια γριά ακίνητη σαν πεθαμένη. Οι άνθρωποι στα κλουβιά τους.

Και ξαφνικά σε έναν παράδρομο δυο τρία ταβερνάκια ζωντανεύουν το σκηνικό.«Πάμε στο Πέτρινο» ήταν η πρόταση κι όταν λέμε Πέτρινο, εννοούμε ένα παλιό νεοκλασικό, καταπληκτικό με όλες τις μυρουδιές του σκόρδου και του βουτύρου και το σεφ με καπέλο στο κεφάλι και λευκή στολή. Και καθώς οι οδηγίες έλεγαν ότι δε δέχεται κρατήσεις, όποιος πρόλαβε πρόλαβε…

Και προλάβαμε ένα από τα 8 όλα κι όλα τραπέζια. Και ήρθαν τα πατέ και οι ανάλαφρες σαλάτες και το καταπληκτικό κρασί και τα εξαιρετικής ποιότητας κρέατα. Και ο τιμοκατάλογος ήταν η ωραιότερη έκπληξη που έχω δει τα τελευταία χρόνια σε εστιατόριο. Γιατί ως λαός είχαμε αποκτήσει ένα σαδομαζοχιστικό στοιχείο που με τρόμαζε στις εξόδους μας.

Με το που πρόφερες «Το λογαριασμό παρακαλώ», κατέφθανε το προσωπικό με χαμόγελο «τώρα να δεις έρημε, τι σε περιμένει» και δώστου τα μπουνίδια και δώστου το κεφαλοκλείδωμα μέχρι που σου κόλλαγαν στο κούτελο μια ταμπέλα με νέον, για να ακτινοβολεί το μαλ*κας πελάτης, στα πέρατα! Έχουμε φάει πειραματισμούς και «κοκορέτσι με σος από βατόμουρο και πατάτες από τα βάθη του ηφαιστείου της Σαντορίνης» στην προ ΔΝΤ εποχή. Άσε τι κτήματα Μπαχλαμπουρδόπουλου έχουμε πιεί!

Πάνε αυτά πια…

Σε λίγο, ο Γάλλος σεφ, μας συστήθηκε στη γλώσσα του, ενώ η Ερριέτη, γαλλοτραφής ούσα, βοηθούσε στη μετάφραση μέχρι που έσκασε «ρε άι παρατάτε με που θα τον ρωτάω εγώ, ότι μαλακ*α σας έρχεται στο κεφάλι», οπότε λάβαμε τα μέτρα μας, ξεσκονίζοντας όλα εκείνα τα «Κατρίν ε Φιλίπ αμπίτ α Παρί» της γενιάς μας μέχρι το ιστορικό Καραμανλέικο «θα σας κάνω Σαν Μο*νί»! (Γίναμε, γίναμε παππού μείνε ήσυχος!).

Αλλά όσο περνούσε η ώρα, τα «πήρε» ο Πάνος ένας εκ της παρέας και του βγήκε όλο το αρχαιοελληνικό που αναβλύζει η ψυχή του και σαν από αντίδραση πλάκωσε το Γάλλο σε σεμινάριο για το ελληνικό λάδι και το Σωκράτη και τον Αριστοτέλη και «όταν εμείς δίναμε τα φώτα»... Και στην πορεία έριξε και ψύλλους στα αφτιά μας «Τόσα χρόνια και δε μιλάει ελληνικά; Μας δουλεύει το Γαλλάκι, όλα τα καταλαβαίνει» και βγήκε όλο το υποψιασμένο της φυλής μας και τα φέραμε όλα τούμπα.

Τι ενδιαφέρουσα που είναι η ράτσα μας, τι αλλαγές, τι μεταπτώσεις στη ψυχοσύνθεσή μας... Και μόλις ήρθε ο λογαριασμός και μείναμε απολύτως ευχαριστημένοι «να ’ναι καλά το παλικάρι! Που είναι τα χάλια τα δικά μας…» και ούτω καθ΄εξής…

Ένα βράδυ στο Πέτρινο.

Και ξαφνικά μέσα σ΄ εκείνη την παρείστικη οχλαγωγία, ο Νικόλας μου είπε «Γύρνα να δεις μια μπουγάδα στο απέναντι μπαλκόνι» και γύρισα. Ασπρόρουχα στη σειρά. Ένα σεντόνι, μερικές πετσέτες, ένα μακό... Φωτισμένα θαρρείς από προβολέα. Και μετά φύσηξε ένα αεράκι και σηκώθηκε το σεντόνι και ξεπρόβαλε πίσω του ένα ολόγιομο φεγγάρι. Και το φως κύλησε αργόσυρτα πάνω του και δανείστηκαν φως τα ρούχα ένα ένα...

Τι μπουγάδα! Τι στιγμή! Μια νύχτα στο Πέτρινο. Και μετά φιληθήκαμε σαν αποχωρώντας από Μυστικό δείπνο. Ευλογημένοι που μοιραστήκαμε το γεύμα, το κρασί, τα γέλια, μια σκηνή με μια μπουγάδα σ΄ ένα μπαλκόνι.

Και έκανα μια ευχή πριν κοιμηθώ «ας μη μαγαρίσει κανείς αυτό το σεντόνι με βαρετό έρωτα!»

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Με καταργήσανε καλή μου και είμαι μέσα στην οργή και την αγανάκτηση,σε ποιόν τελικά δεν αρέσω και με πολεμάει μήνες τώρα;
Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι και εδώ θα έχω εχθρούς......
Χ.Σ.ΖΗΣΑΚΗΣ ΓΡΑΦΕΑΣ ΠΕΖΙΚΟΥ

Καραβάκι είπε...

Κ. Χριστόδουλε μισό να δούμε μήπως δεν φταίει κανένας και πάρουμε στο λαιμό μας αθώους... Γράψτε μου και εξηγήστε μου τι ακριβώς συνέβη να το δω σας παρακαλώ.Και μην μου στεναχωριέστε τίποτα δεν χάνεται έτσι εύκολα.Θα το ξαναβγάλουμε στην επιφάνεια το μπλοκ σας.