Αιώνες μετά...

Άνοιξε τα χέρια της και είπε:
Δεν έχω καρδιά να σας δώσω.
Το σώμα μου στάχτη πυκνή σ’ ένα άδειο βάζο.

Όμως ελάτε...
Θα σας διδάξω την Απώλεια.

Πως χάνεσαι μόνη σου;
Μα δεν χρειάζεται εισιτήριο η επιστροφή.

Ο χρόνος δεν είχε αιτία να σταματήσει.
Ειρωνεύτηκε τα ασπροκάστανα μαλλιά της
και πήγε κι έκατσε βαρύς στ’ αριστερό της φτερό.
Έκτοτε εκείνη γέρνει προς τα δεξιά
να ισορροπήσει κάπως το διασκελισμό της μοναξιάς της.



Ήμουν κάποτε μια νότα σ’ ένα φθαρμένο πεντάγραμμο -θυμήθηκε.
Κανείς δεν μ’ έκανε τραγούδι
αλλά εγώ δεν το έβαλα κάτω.
Τις νύχτες -αιώνες τώρα- μπαίνω στ’ αυτιά των σκύλων
κι εκείνοι τρέχουν αμέσως να προστατέψουν όσους αγάπησα.

Αυτό που ξέρω από σένα είναι ένα
βλέμμα που αδειάζει
κάθε φορά που φέρνω την κουβέντα στο αίμα μου.
Αυτό που ξέρεις από μένα
είναι ένας άνεμος που γελά σαν τρελός γύρω σου
και περιμένει να γυρίσεις την πλάτη
για να κοπάσει λίγο μέσα του την τρικυμία.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως γνωριζόμαστε.



Πόση θάλασσα πια να φέρω; Πόσο ουρανό;
Κάποιος άλλος θα μ’ έδιωχνε και με λιγότερα.

Στο κάτω κάτω υπάρχει για όλους μας ένα τοπίο φυγής
μια έρημος κι ένα σταυροδρόμι.
Στάσου μια στιγμή να πάρω τσιγάρα
κι έρχομαι ν’ αναληφθούμε

Ό,τι αγάπησα
καταγράφηκε επιτυχώς στις ετικέτες των ρούχων μου.
Έτσι κάθε φορά που ντύνομαι
φοράω κάποιον από εσάς...



Άνοιξε τα χέρια της και είπε:
Μου τα πήραν όλα...
τη δουλειά μου την υγεία μου
τους απογόνους που δεν έκανα.

Κάτι τρίμματα από παλιά αντίδωρα
έχουν απομείνει στις παλάμες μου.
Όσα δεν φάνε τα πουλιά
ευχαρίστως να σας τα δώσω.
Να τα ρίχνετε στους δρόμους
για να επιστρέψετε σε μένα

Σε μιαν άλλη ζωή.

Της Στέλλας Βλαχογιάννη, από το βιβλίο της "Με λένε Θάνατο".