Εμείς γι' αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε, για να μπορούμε να' χουμε μια λάμπα, ένα σκαμνί ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.
Για να' χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν, ένα τραγούδι που να μπορούμε να το τραγουδάμε...»
Κοπελιά με συγκίνησες.Δεν ξέρω πως τα καταφέρνω και συνήθως, ιδικά τον τελευταίο καιρό, τα συναισθήματά μου είναι αλληλοσυγκρουόμενα. Πάνω που συγκινούμε, ταυτόχρονα θυμώνω και θυμώνω άσκημα.Να τώρα με την δική σου ανάρτηση νιώθω μια απέραντη γλύκα και γαλήνη μεταφέρομαι και ταυτόχρονα σκέπτομαι ότι αυτά τα απλά, αυτά που δικαιούμαστε, που τα έχουμε κατακτήσει, πάνε να μας τα πάρουνε μην πω μας τα έχουν ήδη υποθηκευμένα.Και θυμώνω που δεν μπορώ,δεν έχω πως να αντιδράσω. Να είσαι καλά και επειδή μου θύμησες το ποίημα του Ρίτσου ΕΙΡΗΝΗ σου παραθέτω τον πρώτο στοίχο και στο χαρίζω από καρδιάς.
Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα είναι η ειρήνη.Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα και οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που παγώνει το νερό στο παράθυρο
θαρρώ ότι τον τελευταίο καιρό όλων μας τα συναισθήματα είναι ένα μπερδεμένο κουβάρι.Ο θυμός, η συγκίνηση, οι αναμνήσεις, ένα δάκρυ για ότι ζήσαμε μπερδεύονται μέσα στο μυαλό και την καρδιά και κονταροχτυπιούνται. Οι στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη μιλούν για την ουσία της ζωής.Για το πως θα έπρεπε να είναι το πέρασμα μας από τούτον τον κόσμο. Νομίζω ότι κανένας δεν μας άρπαξε τίποτα.Βιαστήκαμε εμείς και τα πετάξαμε όλα,πολύ καιρό πριν.Εμείς αφήσαμε τις ζωές μας να φτάσουν εδώ που βρίσκονται σήμερα.Εμείς ξεπουλήσαμε τους εαυτούς μας,με αντάλλαγμα ψεύτικες,πλαστές ζωές δίχως ουσία και νόημα. Λένε ότι αν πιάσεις πάτο ή βουλιάζεις ή ξαναγεννιέσαι.Εκεί λοιπόν στο βυθό του καθενός παίζεται το παιχνίδι.Εύχομαι να ξαναβγούμε γρήγορα στην επιφάνεια καλύτεροι και πιο δυνατοί. Σε ευχαριστώ για τους όμορφους στίχους του Ρίτσου.Σκέφτομαι διαβάζοντας τους,ότι υπήρξαν άνθρωποι που μας έδειχναν τα σημάδια αλλά εμείς τα αγνοούσαμε.Καιρός να αρχίσουμε να τα ερμηνεύουμε...
2 σχόλια:
Κοπελιά με συγκίνησες.Δεν ξέρω πως τα καταφέρνω και συνήθως, ιδικά τον τελευταίο καιρό, τα συναισθήματά μου είναι αλληλοσυγκρουόμενα.
Πάνω που συγκινούμε, ταυτόχρονα θυμώνω και θυμώνω άσκημα.Να τώρα με την δική σου ανάρτηση νιώθω μια απέραντη γλύκα και γαλήνη μεταφέρομαι και ταυτόχρονα σκέπτομαι ότι αυτά τα απλά, αυτά που δικαιούμαστε, που τα έχουμε κατακτήσει, πάνε να μας τα πάρουνε μην πω μας τα έχουν ήδη υποθηκευμένα.Και θυμώνω που δεν μπορώ,δεν έχω πως να αντιδράσω.
Να είσαι καλά και επειδή μου θύμησες το ποίημα του Ρίτσου ΕΙΡΗΝΗ σου παραθέτω τον πρώτο στοίχο και στο χαρίζω από καρδιάς.
Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη
Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα
είναι η ειρήνη.Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο
μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
και οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού
που παγώνει το νερό στο παράθυρο
Βlack Bedlam
θαρρώ ότι τον τελευταίο καιρό όλων μας τα συναισθήματα είναι ένα μπερδεμένο κουβάρι.Ο θυμός, η συγκίνηση, οι αναμνήσεις, ένα δάκρυ για ότι ζήσαμε μπερδεύονται μέσα στο μυαλό και την καρδιά και κονταροχτυπιούνται.
Οι στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη μιλούν για την ουσία της ζωής.Για το πως θα έπρεπε να είναι το πέρασμα μας από τούτον τον κόσμο. Νομίζω ότι κανένας δεν μας άρπαξε τίποτα.Βιαστήκαμε εμείς και τα πετάξαμε όλα,πολύ καιρό πριν.Εμείς αφήσαμε τις ζωές μας να φτάσουν εδώ που βρίσκονται σήμερα.Εμείς ξεπουλήσαμε τους εαυτούς μας,με αντάλλαγμα ψεύτικες,πλαστές ζωές δίχως ουσία και νόημα.
Λένε ότι αν πιάσεις πάτο ή βουλιάζεις ή ξαναγεννιέσαι.Εκεί λοιπόν στο βυθό του καθενός παίζεται το παιχνίδι.Εύχομαι να ξαναβγούμε γρήγορα στην επιφάνεια καλύτεροι και πιο δυνατοί.
Σε ευχαριστώ για τους όμορφους στίχους του Ρίτσου.Σκέφτομαι διαβάζοντας τους,ότι υπήρξαν άνθρωποι που μας έδειχναν τα σημάδια αλλά εμείς τα αγνοούσαμε.Καιρός να αρχίσουμε να τα ερμηνεύουμε...
Δημοσίευση σχολίου