26/8/10
Ένα καλοκαίρι που θα σκοτωθεί πριν την πρώτη σταγόνα της βροχής...
Αυτό το καλοκαίρι, του σωτήριου έτους 2010, θα σκοτωθεί πριν την πρώτη σταγόνα της βροχής. Έτσι που στέκει βουβό, δειλό κι αμήχανο, μ' ένα θλιμμένο χαμόγελο αχνά ζωγραφισμένο στην άκρη των χειλιών, έτσι όπως ικετεύει τους περαστικούς από την Εσπερία να το ελεήσουν, με μια χωριάτικη, ένα room to let, ένα all inclusive έστω, έτσι που στριμώχνεται σε πλοία, τραίνα κι αυτοκίνητα για ένα Σαββατοκύριακο και πίσω πάλι στη μεγάλη πόλη ξημέρωμα Δευτέρας - αυτό το Καλοκαίρι δεν έχει ελπίδα.
Θα το στήσουν στον τοίχο, χωρίς δίκη, χωρίς να του επιτρέψουν να απολογηθεί, αφού του φορτώσουν όλα τα κακά της μοίρας του μαύρου κι άραχνου Χειμώνα που έρχεται αμείλικτος μετά το αναιμικό Φθινόπωρο.
Και το κακόμοιρο Καλοκαιράκι θα θυσιαστεί, αθώα Ιφιγένεια, για να φυσήξει ούριος άνεμος τα μαύρα πανιά του αποτρόπαιου στόλου, το άλλο του όνομα είναι ΔΝΤ-Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που έχει βαλθεί με στρατό αναρίθμητων δανεικών ευρώ να εκστρατεύσει ενάντια στην σύγχρονη αυθάδικη και καλοπερασάκικη Τροία, την Ελλαδίτσα.
Κι ο Δούρειος Ίππος -Ευρωπαϊκή Ένωση- σύντροφος της εκστρατείας από μιας αρχής -τα σύγχρονα δράματα, των τηλεοπτικών δελτίων, χρειάζονται γρήγορο φινάλε, αλλιώς το κοινό βαριέται, σιγά μην περιμένει δέκα χρόνια για να δει τις φλόγες να κατατρώγουν εκείνη την υπέροχη παλιά μεγάλη πολιτεία, το μαγαζί γωνία θεών κι ηρώων.
Το ξέρει το άθλιο μέλλον του το Καλοκαίρι, είναι Κασσάνδρα και Τειρεσίας μαζί, το ξέρει και κλαίει -όχι για τον δικό του γοργά επερχόμενο χαμό- για τον δικό μας και των παιδιών μας και των παιδιών των παιδιών μας. Επειδή το Καλοκαίρι, έτσι σοφό που είναι, ξέρει πως κι αν η τσέπη μας γεμίσει πάλι λίγο-λίγο, κι αν «η οικοδομή ανασάνει», αν «το Χρηματιστήριο σημειώσει άνοδο», «αν οι επενδυτές επιστρέψουν», θα έχει χαθεί για πάντα η ευωδιά του γιασεμιού, το ήσυχο λίκνισμα των δελφινιών στη ράχη του πελάγου, το παγωμένο ποτήρι νερό με το γλυκό του κουταλιού, οι βραδινές φωνές που σπάζουν τη σιωπή των άστρων με ρεμπέτικα, ο ψίθυρος του μελτεμιού, η απόχη του αμπελώνα.
Το Καλοκαίρι μετράει τις μέρες που του απομένουν μία-μία και προσεύχεται - προσεύχεται να θυμηθεί καθείς μας γλώσσα, πατρίδα, προορισμό και τρόπο. Τότε η θυσία του, σκέφτεται κι αναθαρρεί, δεν θα πάει χαμένη, τότε ίσως κάποια άλλα καλοκαίρια μακρινά, βαθειά μελλοντικά, υψώσουν πάλι το πανί για το λαμπρό ταξίδι κι η Οδύσσεια αρχίσει απ' την αρχή ξανά, όμως έτσι σοφοί που θα είμαστε μετά από τόσον πόνο, στέρηση κι απώλεια, θα έχουμε πια για τα καλά αντιληφθεί «οι Ιθάκες τί σημαίνουν».
Γιώργος Ανδρέου
ΥΓ1 Οι μέρες που έρχονται είναι άγριες. Κανείς δεν αμφιβάλλει γι αυτό.
Παρατηρούσα τα πρόσωπα του κόσμου στην χθεσινή μουσική βραδυά. Φοβισμένα, λυπημένα, σκυθρωπά. Η φωνή τους δεν έβγαινε. Το τραγούδι τους σιωπηλό, ψιθυριστό, λες και φοβόταν μην το πάρει ο άνεμος και χαθεί κι αυτό μαζί με όσα χάθηκαν τούτο το καλοκαίρι. Ο χορός τους βαρύς. Κοφτός.
Το μόνο που μας απέμεινε πια είναι οι άνθρωποι που αγαπούμε. Οι δικοί μας άνθρωποι. Μαζί με αυτούς θα πορευτούμε. Μαζί θα ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Την αγριότητα του φθινοπώρου που έφτασε κιόλας στις πόρτες μας...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου