Είμαι στο μώλο...

Είπε: θ’ ανάψω εφτά φωτιές στη νύχτα
Εφτά νερά θα δέσω στα μαλλιά σου
Εφτά βδομάδες θα νηστέψω το τραγούδι.
Τ’ άσπρο άλογο μονάχα θα κρατήσω
Να φέγγει από γυαλί και φως ο αγέρας.



Έφυγε καβαλάρης, και το Σάββατο
Γύρισε παντρεμένος μ’ ένα σύννεφο
Την Κυριακή, κοκκίνισαν τα μήλα.



Πίσω απ’ τα χρυσά βουνά, λιοκαμένο παλικάρι
Κόκκινο σου αγόρασα πουκάμισο, κόκκινα παπούτσια στο παζάρι,
Τ’ άλογο έφυγε στη θάλασσα, ο ήλιος κόπηκε στη μέση
Τώρα τα χρυσά, τώρα τα κόκκινα, ποιος θα τα φορέσει;



Ψηλά, ψηλά, τα κορφοβούνια της χαράς.
Αχ, θα με ρίξει απ’ το μπαλκόνι ο αέρας.



Στα μαγαζάκια της ακρογιαλιάς
Πουλάνε χίλια καθρεφτάκια
Και σ’ όλα μέσα η εικόνα σου



Γελάει με τα’ άσπρα αστέρια της...
Και τα σφουγγάρια απ’ το καρφί τους πέφτουνε.
Κι ο κρότος κόκκινος βροντάει μες στη Δευτέρα.

«…ρώγα τη ρώγα σφίγγει το σταφύλι
φιλί φιλί ανεβαίνει ο έρωτας
η αλυσιδίτσα στο λαιμό σου
τ’ αστράκι της αυγής στα φύλλα



σκοινιά καράβια και φανάρια
γλάροι καθρέφτες και καρποίτα κατάρτια μπουμπουκιάσανε
όμορφη, Θεέ μου, που ‘ναι η πλάση
απ’ όλα πίνω το γαλάζιο
κι ακόμα, Θεέ μου, να μεθύσω»

Γιάννης Ρίτσος, «Τραγούδια τ’ ουρανού και του νερού»