Οι φίλοι μου ήταν φεγγάρια, νησιά...

Μέχρι πρόσφατα, οι φιλίες μου - ανάλογα με το υλικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εμφανίστηκαν στη ζωή μου - συγκροτούνταν σε δυο κατηγορίες: στο χώμα και τον καπνό....

Οι φιλίες του χώματος είναι αυτές που συστάθηκαν στην πρώτη φάση της ζωής μου - κατά κανόνα στα μαθητικά χρόνια - και ορίζονται από τη σωματική πραγματικότητα της σχέσης. Αυτές που σχηματοποιήθηκαν σε τραμπάλες και τσουλήθρες με γδαρμένα γόνατα και ματωμένους αγκώνες σκουπισμένους σε ροζ φουστανάκια και τζιν σορτσάκια, - τα οποία απέλπιδες μανάδες μούλιαζαν και έτριβαν τα βράδια με λευκαντικά και μαλακτικά - προσπαθώντας να βγάλουν το πράσινο του γρασιδιού, το καφέ της λάσπης και το κόκκινο των ξεραμένων αιμάτων.

Αυτές που τις οριοθέτησαν ιδρωμένα κυνηγητά σε μακρινούς δρόμους, μουσκεμένα «μπαλαρόνια» σε αλάνες, ξέπνοα «κουτσό», σχοινάκια και γερμανικό σε εξοχικές αυλές γιαγιαδοπαπούδων, που μας έτριβαν μετά κάτω από λάστιχα ποτίσματος με παγωμένο νερό και σαπούνι Μασσαλίας, προσπαθώντας να διώξουν όλο το χώμα απ' τα μαλλιά και τα πετραδάκια από τα νύχια.

Αυτές που χτίστηκαν με μοιρασμένα σε πάρκα λιωμένα παγωτά, με συνεταιρικά αγορασμένα σε κοπάνες χάμπουργκερ - με το κέτσαπ να στάζει σε παπούτσια και τσάντες-, με κρυμμένες κάτω από την ποδιά στην τάξη σοκολάτες - που γίνονταν μια μάζα σε μελανωμένα χέρια-, με γεύματα κουπονιών σε φοιτητικές εστίες - που κατέληγαν ζουληγμένα σε τσάντες για τα γατιά και τα σκυλιά μας-.Αυτές που τελειώθηκαν με βομβαρδισμούς από τραπουλόχαρτα - χαμένων δηλωτών - πιόνια από τρίβιαλ - λανθασμένων απαντήσεων - και γραμματάκια σκράμπλ - ανορθόγραφων διασταυρώσεων -.
Είναι οι φιλίες που συγκροτήθηκαν μέσα από ύπνους - μεθυσμένους, με εμετούς και δάκρυα - σε αμμουδιές της άγονης γραμμής όπου η θάλασσα μας δέχονταν σερνάμενους στις πρώτες ακτίνες του ήλιου - που διαπερνούσαν σαν τρυπάνια κρανία και εγκεφάλους - για να ξεπλύνει από πάνω μας υγρά και αύρες άτυχων ερώτων.... Κι ενώ είναι ασήμαντη η πραγματολογική συνθήκη της σκέψης, είναι αδιάφορη η ιδεολογική συμφωνία ή διαφωνία, και είναι αμελητέο το πόσο συχνά αναζητάμε ο ένας τον άλλο, όταν συναντηθούμε κρεμιόμαστε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και ξαναπιάνουμε μια κουβέντα με χαζόγελα και σκουντιές από ένα ασαφές σημείο, όπου είχε μείνει εκκρεμής την προηγούμενη φορά....

Οι φιλίες του καπνού - που τις συνάντησα στην ενήλικη φάση της ζωής μου -, με συναδέλφους, συνοδοιπόρους και συν-ιδεαζόμενους προσδιορίζονται από την πραγματικότητα του λόγου. Είναι οι φιλίες που συστάθηκαν σε άπειρες ώρες συνδιαλέξεων (με αλκοόλ φιστίκια και τσιγάρα σε καναπέδες και σκαμπό) για νοηματοδοτημένες ζωές, ιδεατά φαντασιακά, εξουσιαστικές πολιτικές, ψυχαναλυτικές ερμηνείες και παιδοψυχολογικές και γνωσιακές θεωρίες ανατροφής παιδιών.

Είναι αυτές που συγκροτήθηκαν σε θέατρα και σινεμά, ρεμπετάδικα και τζαζ μπαρ με έντονες διαφωνίες για αισθητικές αξίες, οντολογικά υπονοούμενα και φιλοσοφικές υποκειμενικότητες. Δένονται με την ανταλλαγή βιβλίων και CD, συνταγών και διαίτων. Πληρούνται σε τηλέφωνα που λύνουν ερωτικά, οικογενειακά και επαγγελματικά ερωτήματα, και τα κουτσομπολιά του γραφείου και σε sms που διαβάζονται στο γόνατο σε σεμινάρια και meetings, για ραντεβού σε καφέ και τσιπουράδικα (αφού σίγουρα θα αισθανθείς μια ξαφνική αδιαθεσία και θα πρέπει να φύγεις σε κάνα μισάωρο...).

Οι φιλίες του καπνού είναι με αυτούς που δε θα μοιραστείς ποτέ ένα σάντουιτς αλλά τα έξοδα της βραδινής εξόδου ή της μεσημεριανής οινοποσίας. Δε θα ανοίξετε τα κεφάλια σας με βουτιές σε νυχτερινές θάλασσες ξορκίζοντας φόβους και έρωτες αλλά θα ανοίξετε τις καρδιές σας βουτώντας σε λίμνες αλκοόλ (ξανα)αναλύονταςφόβους και έρωτες. Δεν θα ιδρώσετε σε αλάνες και χωματόδρομους κυνηγώντας μια μπάλα αλλά θα ιδρώσετε σ' ένα πινγκ πονγκ επιχειρημάτων (ισορροπώντας ίιιιισα ίσα, ανάμεσα στο διάλογο και την πολεμική) κυνηγώντας την ορθότερη ιδεολογικοφιλοσοφικοπολιτική προσέγγιση.


Σταδιακά, ανάμεσα σ' αυτές τις φιλίες, οι οποίες ενίοτε αλλάζανε θέση διασχίζοντας η μία τα όρια της άλλης, που τις στήριζα - και με στήριζαν, ή τις παραμελούσα και με παραμελούσαν , αναδύθηκε άλλη μια κατηγορία φιλιών, που δομήθηκαν στο χώρο του διαδικτύου, από άτομα που δεν τα ορίζει ούτε το σώμα ούτε ο - προφορικός σε πρώτη φάση - λόγος τους, αλλά που τα αισθάνομαι οικεία, και τη σχέση μου μαζί τους (εργαλειακά σχεδόν) πολύτιμη.

Αυτές είναι οι φιλίες του μολυβιού - του πληκτρολογίου θα ταίριαζε περισσότερο, αλλά υποπτεύομαι ότι πολλοί γράφουν χειρόγραφα και μετά πληκτρολογούν, οπότε θα διατηρήσω το συμβολισμό -, οι οποίες προσδιορίζονται από την πραγματικότητα του κειμένου. Είναι οι φιλίες που συγκροτούνται με τα ποστ, τα οποία λειτουργούν ως υλική μνήμη (αυτών που έχει διαβάσει, έχει δει, έχει ακούσει, έχει σκεφτεί, έχει βιώσει ο καθένας από εμάς) και με τα σχόλια που λειτουργούν ως ερμηνευτική ανταπόκριση ακριβώς σε αυτή την υλική μνήμη.

Είναι οι ιδιότυπες αυτές φιλίες που δομούνται από κάθε ποστάκι που φωτίζει τις κινήσεις της σκέψης μας και διαλύει το εσωτερικό σκοτάδι με το οποίο μας απειλούν οι εσ(ξ)ωτερικοί εχθροί και από κάθε ανταπόκριση σχολίου που προσφέρει το μάτι του άλλου (του σχολιάζοντα), αναζητώντας να χρησιμέψει - ακούσια ή εκούσια - σαν καθρέφτης του εαυτού.
Είναι οι φιλίες όπου, ψάχνουμε να ατενίσουμε τον εαυτό μας σε μια άλλη ψυχή ώστε να αναγνωρίσουμε εκεί το θεϊκό στοιχείο της, την αλήθεια μας. Αυτή η επαφή μέσω των γραπτών, είναι η ασφαλιστική δικλείδα που επιτρέπει να φτάνουμε ο καθείς/μια στον εαυτό μας - χωρίς να βυθιζόμαστε σ' αυτόν - να ζούμε με τον εαυτό μας - χωρίς να απομονωνόμαστε -, ν' αρκούμαστε στον εαυτό μας - χωρίς να αποξενωνόμαστε - να επωφελούμαστε από τον εαυτό μας, χωρίς να ολισθαίνουμε στην αυταρέσκεια.

Ζω σ' έναν κόσμο που αλλάζει μορφές και πλαίσια λειτουργίας με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και έχω την αίσθηση ότι καταβάλω εργώδεις προσπάθειες για να προσαρμοστώ στα καινούργια συμβολικά και πραγματολογικά πεδία στα οποία πρέπει να προσδιοριστεί ακόμη και η καθημερινότητα των σχέσεών μου.Κι ενώ, έχω πια αντιληφθεί ότι κάθε φιλίαπου διατηρώ είναι πολύτιμη, όσο περνά ο καιρός - και ο χρόνος μου γίνεται είδος εν ανεπαρκεία - η προστασία τους γίνεται όλο και δυσκολότερη.

Αναρωτιέμαι, λοιπόν, μήπως αυτές οι πρόσφατες άυλες φιλίες του μολυβιού είναι οι πολυτιμότερες, καθώς - στο υποχρεωτικά μοναχικό πεδίο όπου διαχειρίζομαι το εγώ -μου επιτρέπουν να διατηρώ μια ισορροπία στη σχέση με τον εαυτό μου...