"Μια λευκή σελίδα, είναι συναρπαστικό και συνάμα τρομακτικό πράγμα. Από εκεί ξεκινάς, αναφέρει ο Πίντερ για την πάλη του δραματουργού με τις λέξεις. Και συνεχίζει... "Είναι τόσο μεγάλο το βάρος των λέξεων που πέφτει πάνω μας κάθε μέρα, λέξεις που είναι μπαγιάτικες, κούφιες, κενές. Νεκρή ορολογία".
Παρακολουθώ το πανηγύρι γύρω μου. Ευρωεκλογές, ημέρα για το περιβάλλον, πράσινοι ψήφοι με ήλιους για άλμπουρα, οικολογικές συνειδήσεις, aγωνιστές, δήθεν, τάχα... Μπλα.. μπλα... μπλα... μπλα... Από που να ξεκινήσω; Aπό το κεφάλι που βρωμάει ή από την ουρά που θέλει κόψιμο και πέταμα;
Τελικά έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν. Αυτούς όλους που φιγουράρουν πάνω σε τοίχους, κολώνες, διαζώματα και όπου αλλού μπορεί η φαντασία σας να τρέξει τις μέρες το τούτες. Που δεν ρώτησαν κανέναν για να γεμίσουν με τις μουτσουνάρες τους κάθε σπιθαμή ελεύθερου δημόσιου χώρου.
Και θα μου πείτε τώρα, Βρε Γλυκερία τώρα κόπτεσαι για το περιβάλλον και θέλεις να γίνεις κι εσύ μέρος της μόδας; Τώρα που η Θράκη προσαρμόζεται με τον Αμαζόνιο και οι Θρακιώτες με Ινδιάνους, ή τώρα που ένα κόμμα θεωρείται ότι έχει οικολογική συνείδηση αν διαθέτει ως έμβλημα τον πράσινο ήλιο; Ε λοιπόν, το ομολογώ. Είμαι ντεμοντέ!
Εικοσιδύο χρόνια πριν σε μια αίθουσα όταν ρωτήθηκα τι θα έκανα για να αντιμετωπίσω τις κοιμισμένες οικολογικές συνειδήσεις των Ελλήνων, απάντησα ότι θα τους έκοβα τα χέρια. Κι αυτό θα ήταν μια καλή αρχή. Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, μου φαίνεται αδιανόητο να προσαρμοστώ στον οικολογικό παροξυσμό που έχει πιάσει τον κόσμο γύρω μου. Θα μου πείτε βέβαια κάλλιο αργά παρά ποτέ, και θα συμφωνήσω.
Όντως ως λαός είμαστε περιβαλλοντικά ευαισθητοποιημένοι (;!;). Είναι σίγουρο ότι τα πεζοδρόμια μας ΔΕΝ είναι parking για αυτοκίνητα και μηχανές. Είναι σίγουρο ότι ΔΕΝ παρκάρουμε σε θέσεις ατόμων με ειδικές ανάγκες, ΔΕΝ κλείνουμε με το όχημα μας την πρόσβαση στους κάδους απορριμμάτων και ΔΕΝ γεμίζουμε τα πεζοδρόμια με τσίχλες, τσιγάρα μέχρι και προφυλακτικά! Φυσικά ΔΕΝ υπάρχουν αυθαίρετα σε όλη τη χώρα και ειδικά στις παραλίες όπου σε ορισμένες περιοχές τα αυθαίρετα είναι περισσότερα από τις ίδιες τις παραλίες, ΔΕΝ μπαζώνουμε τα ρέματα και ΟΛΟΙ οι δήμοι και οι κοινότητες αποδέχονται με ανοιχτές αγκάλες να φιλοξενήσουν την υγειονομική ταφή σκουπιδιών.
Ως αιρετικό άτομο, λοιπόν, προτείνω να κάνουμε τις παραλίες ένα γιγαντιαίο «τασάκι-parking-χωματερή», αφού αφενός διαθέτουν μεγαλύτερο εμβαδόν από τα πεζοδρόμια και αφετέρου μπόλικη άμμο για να θάψουμε τα τσιγάρα ,τα σκουπίδια μας και τα σκατωμένα Babylino μας!!!!! Μέσα σε αυτό το θεσπέσιο τοπίο θα μπορούμε άνετα πια να απολαύσουμε τα frapuccino μας και να ξαπλώνουμε τα κορμιά μας σε κάποια από τις χιλιάδες φυτεμένες ξαπλώστρες που φροντίσαμε να κάνουμε κράτηση από πέρυσι!!!
Τρώγοντας και το κερασάκι από την τούρτα να υπενθυμίσω ότι μπήκε καλοκαιράκι κι ότι ως χώρα διαθετούμε την πιο ευαίσθητη Νομαρχιακή και τοπική Αυτοδιοίκηση. Ειδικά στο θέμα των πυρκαγιών και του περιβάλλοντος. Τρανό παράδειγμα η Ηλεία. Αφού φρόντισαν να συνεισφέρουν στο να καούν τα δάση της, τώρα το παίζουν τιμητές και ζητούν να αποζημιωθεί η αγροτιά.
Να τους χαιρόμαστε! Και να μας ζήσει το περιβάλλον!
Θέλω να γεμίσω τούτη την λευκή ηλεκτρονική σελίδα με πολύ αισιοδοξία. Γιατί, μπορεί ο απαισιόδοξος στο τέλος κάποιες φορές να δικαώνεται, αλλά ο αισιόδοξος περνάει καλύτερα μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Τις τελευταίες μέρες ακούγονται πολλές λέξεις. 'Ηχοι γεμίζουν τον αέρα.
Υπάρχουν δυο σιωπές. Η μια όταν δεν προφέρεται καμιά λέξη. Η άλλη, όταν μερικές φορές ξεχύνεται ένας χείμαρρος λέξεων.
Διαλέγεται και παίρνετε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου