Το πιο μακρύ ταξίδι μου, εσύ...

«Λατρεύω τα ταξίδια. Μισώ όμως τις αφίξεις», έλεγε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν. Είμαι καχύποπτη απέναντι στους ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι δεν τους αρέσουν τα ταξίδια, αυτή η μαγική μορφή φυγής από τον τόπο σου και συνάμα επιστροφής στον εαυτό σου, ανακάλυψης και μυσταγωγίας. Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες όλοι σχεδιάζουμε ή ονειρευόμαστε ταξίδια.

Κάποιοι θα τα ζήσουμε, άλλοι θα συνεχίσουμε να τα προγραμματίζουμε, θα δηλώνουμε πάντα έτοιμοι για αναχώρηση. Πάντα κεφάτοι να στήσουμε το δικό μας ταξίδι.

Ταξιδιάρικο, νοσταλγικό, πάντα πνευματικά ανήσυχο και καλοζωισμένο, επιχειρώ να ξεδιπλώνω το χάρτη του κόσμου, να κολλάω σημειώματα και πολύχρωμες καρφίτσες στα σημεία που αγαπάω ιδιαίτερα.

Σε ένα χάρτη λαβωμένο, αφού συνεχώς ασύλληπτες φυσικές καταστροφές ματώνουν περιοχές του πλανήτη που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε οάσεις ψυχής. Μικρούς παραδείσους, που έχουμε μάθει να ονειρευόμαστε, χωρίς να υποψιαζόμαστε ότι μπορεί να γίνουν εφιάλτες.

Εμείς όμως δεν θα πάψουμε να ονειρευόμαστε τα επόμενα ταξίδια μας, έτσι δεν είναι; Δεν θα κλειστούμε στο μικρόκοσμό μας, προσευχόμενοι να μην πέσει το ταβάνι στο κεφάλι μας. Το ταξίδι είναι ένας υπέροχος κόσμος, σαν ένα βιβλίο που πρέπει να το διαβάσεις ολόκληρο και να μη μείνει στην πρώτη σελίδα. Θάλασσες που μας περιμένουν να τις κολυμπήσουμε, μονοπάτια που πρέπει να δρασκελίσουμε, ντοπολαλιές που επιβάλλεται να ακούσουμε, φρούτα που περιμένουν να τα γευτούμε.

Αλλά και άνθρωποι που πρέπει να τους γνωρίσουμε. Συναντήσεις που μπορεί να μεταμορφωθούν σε ένα συναρπαστικό ταξίδι. Ας είναι το καλοκαίρι αυτό ένα υπέροχο, μακρύ ταξίδι σε ό,τι αγαπάμε και επιθυμούμε...