Στο τέλος του θέρους

Αν για τον Ελύτη το τέλος του θέρους αρχίζει με την πρώτη σταγόνα της βροχής, για τον Παβέζε, με το πρώτο σακάκι στα αντρικά του πρόσωπα, με τις γυναίκες του να κολλούν πάνω τους αφού ξέχασαν να πάρουν κάτι πιο βαρύ, για τη Σοφία Βέμπο, σ' ένα τραγούδι, από το ανέμισμα των μαλλιών της.
Η μέρα μικραίνει. Το σκοτάδι φτάνει πιο νωρίς. Τα καλοκαιρινά σινεμά αρχίζουν τις διαφημίσεις και είναι νύχτα. Η διαφορά της θερμοκρασίας -μικρή - μεγάλη- εξασθενεί, και το πρωί, όσο και να ήταν ζεστή η μέρα, κάνει ψύχρα. Η ομίχλη, που έρχεται από τη μεριά της θάλασσας, κάνει τα φαινόμενα της μετεωρολογίας ισχυρότερα. Τα χαμηλά βαρομετρικά αργούν. Η σκόνη της Αφρικής δεν φτάνει με προειδοποίηση. Ο άνεμος την έφερε καθώς τα χελιδόνια φεύγουν προς τη μεριά της. Τα φιλιά στο σκοτάδι διαρκούν περισσότερο. Στα χείλη η υγρασία της επαφής αντέχει.

Τα παιδιά δεν θέλουν να πάνε να κοιμηθούν. Οι ώρες της αϋπνίας, ατελείωτες. Οι παρέες χαμηλώνουν τις φωνές. Οι απέναντι αργούν να σβήσουν το φως στην κρεβατοκάμαρα. Οι μετανάστες δεν θέλουν να ανάψουν κεριά στο σκοτάδι της παρανομίας τους. Ο χειμώνας γι' αυτούς αργεί. Ο εφιάλτης της σύλληψής τους είναι παντού. Η φράση κλειδί, το σύνθημα του αστυνόμου. Τα χαρτιά σου! Μα, πώς μπορώ να έχω χαρτιά αφού εσείς δεν μου τα δίνετε; Μου ζητάτε στο διαρκές δουλεμπόριό σας, λαγούς με πετραχήλια. Έρχομαι να σας δηλωθώ, στον Βαρδάρη, μες στη νύχτα -ξημερώματα- και από τους 3.000 περνάτε μέσα 100, 200. Εμάς μας πετάτε για τις άλλες νύχτες. Η λίμνη του Σιλωάμ στο Βαρδάρη. Τι ντροπή!

Μορφωμένοι -άνθρωποι- υπουργοί χωρίς ευφυΐα. Στοιχειώδη λογική. Ανθρωπιά. Πανεπιστημιακοί που δεν ξέρουν πού είναι η Σταυρούπολη, το Κορδελιό, τα κάστρα.

Θέλω να κοιμηθώ φωνάζουν όσοι έχουν αϋπνία. Δεν θέλω να κοιμηθώ, όσοι ξύπνησαν τώρα.

Το βιβλίο του χρόνου είναι ανοιγμένο μπροστά μας. Τα βιβλία του θέρους, όσα διαβάστηκαν, ζητήθηκαν μες στην καλοκαιρινή ραστώνη, θεριεύουν. Οι ιοί της τηλεοπτικής γρίπης ενισχύονται. Η τρομοκρατία της ασθένειας, μετά τις τρελές αγελάδες, τα πουλερικά, η αρρώστια των χοίρων. Οι ασθενείς και οδοιπόροι του Τόμας Μαν, του Τρούμαν Καπότε, του Αισχύλου, του Ευριπίδη χαμογελούν. Εχουν περάσει χειρότερες ασθένειες.

Που διαρκούν...