Αντίο ηλεκτρονικοί μου «φίλοι»...

Γιατί βγήκες από το facebook; Σε χάσαμε και από το facebook… μήπως έχεις κάνει αόρατο το προφίλ σου;

Ερωτήσεις, διαπιστώσεις, κάποιες φορές… μομφές.

Και όχι μόνο από τους ηλεκτρονικούς μου «φίλους», 20 τον αριθμό.

Αλλά και από τους φίλους των φίλων. Ακόμη και από ανθρώπους που μου είναι παντελώς άγνωστοι.

Άνθρωποι, οι οποίοι παρακολουθούσαν στιγμές της ζωής μου μέσα από τον υπολογιστή. Βέβαια όποιες ήθελα εγώ να παρακολουθήσουν.

Και ενώ δεν πίστευα ότι η απενεργοποίηση του προφίλ μου από το facebook θα έκανε δυστυχισμένους τόσους ανθρώπους, το διαπίστωσα και εξεπλάγην.

Οι περισσότεροι συνοφρυωμένοι, κάποιοι τρομαγμένοι. Κάποια μηνύματα στο κινητό μερικές ημέρες μετά, αλλά ούτε ένα τηλεφώνημα.

Ακόμη και σχεδόν έναν χρόνο αργότερα μου έρχονται e-mail.

«Βγήκες από τo facebook και ξεχάσαμε τα γενέθλιά σου. Μας το είπε η Mαρία. Γιατί το κάνεις αυτό;»

Μα τι κάνω;

Και εσύ, γιατί είσαι δυστυχισμένη που ξέχασες να μου πεις χρόνια πολλά για τα γενέθλιά μου. Πες τα μου μία άλλη μέρα. Δεν θα σε παρεξηγήσω.

Κανείς δεν με έχει ρωτήσει γιατί γράφτηκα.

Γίνεται εύκολα συνήθεια να μοιράζεσαι όμορφα κομμάτια της ζωής σου.

Το δράμα είναι η απενεργοποίηση (ηλεκτρονικά) ή στέρηση (εν ζωή). Όταν δήλαδή στέρησα τη χαρά από κάποιους να ζήσουν μέσα από τα κομμάτια της ζωής μου.

Έστω κι εάν επέλεγα εγώ τι θα δώσω, πότε και πόσο...



ΥΓ. Σήμερα άκουσα ότι ένας νεαρός από τά Σφακιά έκοψε τα αυτιά του σκύλου του με ένα ψαλίδι κηπουρικής και το ανέβασε στο facebook. Ηλεκτρονικοί μου φίλοι, μήπως ήρθε η ώρα να κλείσουμε την ηλεκτρονική μας οθόνη και ανοίξουμε εκείνη του μυαλού μας που μοιάζει να έχει κάψει φλάντζα;