Δεν είμαι πια παιδί ούτε μετράω τ' άστρα...
Έχω πλέον αποβληθεί από όλα τα όνειρα της ζωής, επειδή τα κούρασα. Περιπλανιέμαι, λοιπόν, για άλλη μια φορά στις επαρχίες του τόπου μου· γνωρίζω μικρασιάτες πρόσφυγες, ξεχασμένους σε ξερά και άνυδρα χωριά, γύφτους πονηρούς μα φιλοσοφημένους, αγρότες και κτηνοτρόφους φτωχούς κι αγράμματους.
Συναντώ και πάλι, την αδικία αλλά και την καλοσύνη.
Θα καταφέρω ωστόσο να σταθώ όρθια, και να κατανοήσω με όλες μου τις δυνάμεις τους ανθρώπους που βρίσκονται στο διάβα μου, θα εναντιωθώ σε κάθε λογής προκατάληψη και αδικία. Πάντοτε με ευαισθησία, αισιόδοξη μα και αποφασιστική.
θα επιστρέψω έπειτα, καβαλάρισσα, στην πόλη μου για να ξαναβγώ με τους σχολικούς μου φίλους και, κυρίως, τη μεγάλη μου αγάπη.
Ένα ταξίδι επώδυνο στην "αγέλαστη Άνοιξη"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου