Ελεύθερες πτήσεις σε νύχτες με πανσέληνο...

Όταν μπορούσα ακόμα να αλλάζω, υπήρξε ένας συγγραφέας που με στιγμάτισε. Ο Τομ Ρόμπινς. Ήταν ένα μικρό βιβλίο, που στο εξώφυλλο του η σελήνη γίνηκε μάρτυρας μιας συνουσίας, ενός κόσμου που δεν υπάρχει πια. Τίτλος, «Το Άρωμα του Ονείρου». Και μετά, ένα άλλο διηγήματά του το «Ακόμη και οι καουμπόισσες μελαγχολούν», χάλια μετάφραση, αλλά τη δουλειά της την έκανε.

Πρωτοετής στη Δημοσιογραφία, προβλήματα και όνειρα, στριμωξίδι μέσα κι έξω. Ένιωθα ότι δεν με καταλαβαίνει κανείς.



Άκουγα μουσική και διάβαζα. Με την τρυφερή μοναξιά του Αταίριαστου. Με ένα μολύβι υπογράμμιζα τις φράσεις που θεωρούσα δυνατές και τις κόπιαρα στα τσαλακωμένα μου χειρόγραφα. Ήμουν περίπου μια όρθια τραγωδία που αναζητά την κάθαρσή της. Συνεπώς, με είλκυαν τα ερέβη, οι σκοτεινοί ήρωες, ένας σχετικός στόμφος. Η εποχή, με τα μπαγλαμαδάκια της, με σιγοντάριζε. Δεν ήξερα ότι όλα τα παιδιά της ηλικίας μου τραβάνε ανάλογα ζόρια, αν και όχι ακριβώς τα ίδια.

Ώσπου διάβασα το «Το Άρωμα του Ονείρου», και ένας ανεμοστρόβιλος με πήρε και με σήκωσε σε μια χώρα από όπου δεν γύρισα ποτέ. Κυριολεκτώ. Στη χώρα του εαυτού μου.

Η πραγματικότητα σκίστηκε, σαν αλλεπάλληλα σεντόνια, και είδα από πίσω έναν τόπο όπου ήμουν αποδεκτή, για πρώτη φορά. Το αίσθημα μιας τέτοιας ορμής και ευεργεσίας ήταν (και είναι) το πιο κοντά σε μαγεία που ένιωσα ποτέ στη ζωή μου - αν εξαιρέσουμε τον έρωτα και ορισμένες ταινίες. Αγάπησα τις φράσεις, τις λέξεις και τα γράμματα εκείνης της μονοτυπίας σαν ζηλωτής, σαν άρρωστος που ψάχνει τη γιατρειά του. Τις διάβαζα μεγαλόφωνα, παράφορη και ανακουφισμένη - γιατί ό,τι νόμιζα λόξες μου τα είχε υψώσει η ποίηση σε νόημα της ύπαρξης, σε τρόπο για να ζεις και όλα αυτά που με είχαν πληγώσει είχαν πληγώσει και άλλους, παιδιά άλλων τόπων με γδαρμένα γόνατα και ευπαθή καρδιά.

Το βράδυ αποκοιμιόμουνα πάνω στις φτέρες του Laugharne (που προφέρεται Ι-α-αρν), στις αμμουδιές του Τοwy (που προφέρεται Το-ι-ι), μαζί με κέλτικα τραγούδια, ποτάμια αλκοόλ και το πρώτο αληθινό αίσθημα ελευθερίας που ένιωσα στη ζωή μου. Την ελευθερία που νιώθεις όταν κεντράρεις την εικόνα σου και ψιλοκαταλαβαίνεις ποιος είσαι. Είναι σαν τη στιγμή που κάνεις τιλτ και όλα φωταγωγούνται - πυροτεχνήματα στον ουρανό των ελάχιστων, κοσμικός οργασμός.

Η μαγεία με τον Τομ Ρόμπινς κρατάει ακόμα. Έχουν συμβεί κι άλλες αποκαλύψεις με χαρακτηριστικά μαγείας. Αυτό το αίσθημα ότι μεταστοιχειώνονται τα σα εκ των σων. Ο Κάλβος, ο Σολωμός, η Μπωβουάρ αν κι αυτήν, την ξεπέρασα. Αλλά εκείνη η φάση δεν επαναλήφθηκε. Ούτε χρειάζεται. Γιατί με το βιβλίο που σε άλλαξε ζεις διά βίου. Όχι λίγες φορές, την ώρα που είμαι μόνη, συνομιλώ με την Κούδρα που περιπλανιέται στο δάσος κι ακούω τον ήχο της σκιάς του φεγγαριού, που σέρνεται πάνω στη χλόη των λόφων της Βοημίας.



Δεν είμαι πια τόσο ευεπίφορη στα θαύματα. Αλλά αν ξανάσυμβεί, ξέρω ότι θα' ναι πάλι από βιβλίο...