Χιονισμένο καρναβάλι

Κυριακή της Αποκριάς. Το ξύπνημα μας διαδέχτηκε η έκπληξη μιας και το προηγούμενο βράδυ τίποτα δεν προμήνυε το τι θα συνέβαινε.
Ξαφνικά, άνοιξαν οι ουρανοί. Λες και ήθελαν να πάρουν μέρος κι αυτοί στην αποκριάτικη φιέστα.

Το χιόνι έπεφτε πυκνό και δίχως να το καταλάβουμε, όλα έγιναν κάτασπρα από το κομφετί του ουρανού.


Αποφασίσαμε να βγούμε στην πόλη. Να γίνουμε κι εμείς μέρος της μεγάλης γιορτής, παρόλο που ο καιρός δεν έδειχνε κανένα "καλό" σημάδι. Ντυθήκαμε ζεστά και βρεθήκαμε στους δρόμους ετοιμοπόλεμες. Κουκούλες, σκουφιά, γάντια, ομπρέλες, ότι ήταν αναγκαίο για να μην νιώσουμε το κρύο.

Ομάδες καρναβαλιστών στους δρόμους τραγουδούσαν, έπιναν, χόρευαν. Παιδιά γεμάτα ζωή που δεν λογάριαζαν τα τερτίπια του καιρού. Μια τέτοια ομάδα ήταν δίπλα μας - κότες και κοκόρια - και δεν άργησε να μπει στην παρέα μας.

Γέλια, πειράγματα, και μια φωτογραφία, ενθύμιο.


Η πόλη ντυμένη στα λευκά. Σαν νεράιδα χιονιού, όμορφη. Το λευκό της πέπλο σκέπαζε κάθε τι άσχημο. Κόσμος πολύς παντού. Όλοι για τον ίδιο σκοπό έξω. Για να πάρουν μια ανάσα από την πίεση της καθημερινότητας, να ξεφύγουν από τις έννοιες τους.


Δίχως αμάξια στους δρόμους η πόλη ήταν πιο ανθρώπινη. Πιο φιλική. Τα παιδιά έπαιζαν χιονοπόλεμο ή γλυστρούσαν με τα έλκυθρα τους πάνω στο μαλακό χιόνι. Κι οι μεγάλοι, απολάμβαναν αυτό το ξαφνικό ξέσπασμα του τρελο Φλεβάρη.


Οι περιφεριακοί δρόμοι άδειαζαν σιγά σιγά. Όλοι είχαν ραντεβού στην κεντρική πλατεία. Κανένας δεν πίστεψε ούτε για μια στιγμή ότι θα μπορούσε να αναβληθεί η αποκριάτικη γιορτή. Άλλωστε οι Μακεδόνες είναι συνηθισμένοι στα ακραία ξεσπάσματα του καιρού.


Πλησιάζοντας στην πλατεία ο κόσμος γινόταν όλο και πιο πολύς. Μουσικές, παιδικές φωνές, γέλια και πλατιά χαμόγελα σε κάθε γωνιά. Παρέες άγνωστες μεταξύ τους πιασμένες χέρι χέρι, χόρευαν στους σκοπούς της Κοζανίτικης Αποκριάς.


Η έλευση των επισκεπτών μεγάλη. Από κάθε γωνιά. Ρόδο, Καβάλα, Ξάνθη, Χαλκίδα, καλεσμένοι δικοί μας για να ζήσουν μια άλλη αποκριά, διαφορετική από τη δική τους.

Μπορείς να τους καταλάβεις τους ξένους στην πόλη σου. Μοιάζουν αμήχανοι κι ακολουθούν τους ντόπιους που είτε τους φιλοξενούν, είτε μόλις γνώρισαν. Το μαγικό είναι ότι πολύ γρήγορα γίνονται όλοι μια παρέα. Δίχως να νοιάζονται για τυπικές συστάσεις. Αυτά είναι περιττά τη μέρα της αποκριάς.


Ο κόσμος σιγά σιγά μαζεύεται και παίρνει θέση δεξιά κι αριστερά της Παύλου Μελά. Η κεντρική οδός απ' όπου θα περάσουν τα άρματα και τα πεζοπόρα τμήματα της μεγάλης παρέλασης. Το χιόνι γίνεται όλο και πιο πυκνό. Τα θερμόμετρα της πόλης τρελαμμένα δείχνουν πότε 0 και πότε 2 βαθμούς.


Μπροστά στο Δημαρχείο κόσμος που περιμένει. Το σπιτάκι του Δήμου με τα παραδοσιακά προιόντα ασφυκτικά γεμάτο. Δοκιμάζουν φρέσκο μέλι, γνωρίζουν τον κρόκο, συνθέτουν κομμάτι κομμάτι το παζλ της πόλης.


Τα συνεργεία που θα καλύψουν την εκδήλωση ετοιμάζονται. Με ένα αποκριάτικο καπέλο, μια μικρή πινελιά αποκριάς, προσπαθούν να μπούνε κι αυτά στο κλίμα της ημέρας που έχει μια διάθεση χαρούμενη και παιχνιδιάρικη.


Στην πλατεία κόσμος χορεύει στους ρυθμούς της μουσικής που ακούγεται από τα μεγάφωνα. Έτσι αντιμετωπίζει το κρύο που είναι τσουχτερό. Πολλοί σταματούν πλάι τους, με ένα χαμόγελο τους ενθαρρύνουν.

Θέλει τόλμη, εδώ που τα λέμε, να χορεύεις πάνω στις χιονισμένες πλάκες.


Εκχιονιστικά ανεβαικατεβαίνουν ασταμάτητα την Παύλου Μελά και καθαρίζουν το χιόνι για να μπορέσουν να περάσουν τα άρματα και ο κόσμος που θα πάρουν μέρος στην παρέλαση. Είναι όμορφη αυτή η εικόνα όσο και περίεργη αν σκεφτεί κανείς ότι τέτοιο χειμώνα είχαμε να δούμε από το ΄88.


Όλα μοιάζουν έτοιμα για να αρχίσει η γιορτή. Η πόλη, ο κόσμος, ακόμη κι ο χιονιάς, στη θέση τους.

Κυρίες, κύριοι, μικροί μας φίλοι η παρέλαση ξεκινά!

Καλά να περάσετε!