Σινιάλο ...

Παίζω έναν ρόλο…
Είμαι ηθοποιός, δεν είμαι εγώ. Αφήνω το παντοτινό να γίνει η σκηνή στο έργο αυτό. Δε νιώθω χαρούμενος, ούτε λυπημένος, απλά θέλω να ξέρω το λόγο που χρειάζεται, για να είμαι εντάξει μέσα στην αλλαγή του κόσμου.
Ανάμεσα στο γνωστό σύμπαν αλλά και το άγνωστο.
Μέσα εκεί που είμαι και εγώ.
Ένας κατάκοπος ξένος, πίσω από μία κάμαρα γεμάτη βροχή.
Περισσότερο μοναχικός τώρα, σα μια ένδειξη των δύσκολων καιρών.
Δεν έχω κοινωνική φόρμα και οι λέξεις σπάσανε από τα σαρδάμ…
Σε αυτές είχα αποταμιεύσει πολλά αποθέματα ρόλων.
Το σενάριο είναι γραμμένο απ’ όσες βρήκα απόψε…
Θάνατος, μοναξιά, χρόνος, όνειρα, κόσμος, ύπνος, πόλη, λέξεις, μέρες, ψυχή, σχέσεις, αγάπη, έρωτας, χωρισμός, απομόνωση, ζωή…
Τώρα πρέπει να βγω στη σκηνή. Τα φώτα είναι τόσο δυνατά, που δε βλέπω τον κόσμο. Ακούω μόνο τα τσιριχτά γέλια του φθόνου.

Είμαι έτοιμος…



- Σςςςςςςςςς… σωπάστε τώρα, η σκέψη μιλάει…
- Ποια σκέψη; Μιλάει η σκέψη;
- Είναι τρελός! (Φωνάζει κάποιος από τον εξώστη).
- Η μοναξιά σε φοβίζει… περισσότερο από τον θάνατο; (Ρωτάω).
- Ποια μοναξιά; Δε νιώθω μόνος!
(Κανένας άλλος από το ακροατήριο δε μιλάει…ο άνθρωπος με κοιτάει και κουλουριάζεται στη θέση του).
- Ο θάνατος είναι ένας ύπνος χωρίς όνειρα…Η μοναξιά ένα κενό του μυαλού…για τον απρόσμενο φόβο.
- Ο χρόνος που περνάει; (Ρωτάει κάποιος άλλος).
- Ο χρόνος…
Μια αόρατη προθεσμία που έρχεται και μου χαϊδεύει το μάγουλο… και μου θυμίζει ότι μεγαλώνω…
- Ο χρόνος με τιμωρεί. Με τιμωρεί που κρατώ ακόμη τα ενθύμια εκείνα, που διατέλεσαν τον βίο τους χωρίς φήμες.
Αντικείμενα, σκέψεις, οσμές… ακατάστατα και ανέγγιχτα μαζί.
- Ονειρεύεσαι;
- Αν ποτέ ονειρευτώ ένα λάθος, όταν ξυπνήσω θα το κάνω. Έτσι θα κερδίσω έναν γαλήνιο, τρυφερό ύπνο.
- Κι ο κόσμος γύρω σου;
- Ο κόσμος ανασαίνει βαριά στον ήρεμο ύπνο του, προσδοκώντας μια ήρεμη στάση.
- Αν ποτέ δω τον κόσμο να αλλάζει, τότε σίγουρα θα κοιμάμαι. Όταν ξυπνήσω, θα φροντίσω να συγυρίσω τον δικό μου.



- Κι ο ύπνος; Τι ρόλο παίζει στη ζωή σου;
- Ο ύπνος είναι η μεγαλύτερη εφεύρεση για να αντικρούσει την πραγματικότητα που καθημερινά με νυστάζει.
- Η πόλη;
- Η πόλη είναι όμορφη, όταν οι άνθρωποι που ζουν μέσα της, δεν τη στιγματίζουν με την ανοησία τους.
- Κι οι δρόμοι δεν είναι οι ίδιοι όταν λείπουν τα σημάδια από τα βήματα που σήμαιναν κάτι.
- Σε όλες τις μοντέρνες πολιτείες οι αποστάσεις γίνανε επικίνδυνες…
(Ψιθυρίζω: ακόμη και για ένα χιλιόμετρο χρειάζεται αυτοκίνητο…)
- Αυτός που κυκλοφορεί μόνος μέσα στο πλήθος, έγινε οριστικά ο τρελός του χωριού.
Χρειάζεται η παρέα ενός σκύλου και αμέσως αποκτάει σταθερότητα ο βηματισμός του.
Την ίδια στιγμή, ένας σκύλος θεωρείται βρώμικος, από την ώρα που ο άνθρωπος αποφάσισε πως δε χρειάζεται πλέον την παρέα του.
- Οι λέξεις;
- Οι γλώσσες μοιράστηκαν στους ανθρώπους, για να αποφέρουν μια συνέχεια στις σκέψεις τους.
- Οι διάλεκτοι εφευρέθηκαν από τους ίδιους, για να ψυχαγωγήσουν την προσπάθεια επικοινωνίας μεταξύ τους.
- Έτσι, αν ποτέ με προδώσω, θα ξέρω πως δεν άξιζαν όσα έλεγα.
Τότε είναι που θα μεταμορφωθώ σε ψίθυρο.



-Οι μέρες; Η καθημερινότητα;
- Είναι εκείνα τα πρωινά, καθώς τριγυρίζω… αγοράζοντας εικόνες, μυρωδιές και ήχους. Συναντώ κόσμο στους δρόμους και σαστίζω. Βλέπω γερασμένους άντρες να σουλατσάρουν.
Πίνουν βιαστικά τον καφέ τους, παραδομένοι σε αναγγελίες κηδειών, γεμάτοι τρόμο…
Πόσο ακόμη την ψυχή τους την ίδια να διαβάλουν;
Οι μαύροι είναι -οι κορυφαίοι πωλητές- απ’ το χαράτσι του δρόμου.. Στις καφετέριες τα χαμόγελα είναι βιαστικά. Μέσα από τζιν γλιστράνε γυναικεία οπίσθια…
- Κάθε πρωινό αναρωτιέμαι για τον μοντέρνο χρόνο.
Αλλάζει αυτός ο κόσμος, κάθε στιγμή είναι αμφισβητήσιμη.
Οι ακαθαρσίες χωρίς οντισιόν ξεπουλάνε.
Και οι κάμερες της μοντέρνας ζωής τις τραβάνε.
-Και η ψυχή;
- Ένα ανασφαλές ορόσημο, μεταξύ ζωής και θανάτου…
- Μερικές φορές έρχεται σαν ψίθυρος…
(Την ακούς;)
Και η φωνή σου γίνεται σκέψη.
(Την αισθάνεσαι;)
Τότε νιώθεις την ήττα, από του παρελθόντος την επιστροφή…
- Δεν καταφέρνω τίποτε συγκαλώντας και πάλι την επαναλαμβανόμενη ζήση μου…
Και δε θα με ακούσει κανείς μέσα στον ύπνο του, παρά μόνο τα νυχτοπούλια που μου προσφέρουν συντροφιά σε αυτή την «άχρονη αιωνιότητα».
Αν ποτέ με καταλάβουν, θα σημαίνει πως… θα μένω μόνος για πολλά χρόνια, περιμένοντας το «αν».



- Οι σχέσεις;
- Εκεί όπου μια γυναίκα χρειάζεται τρυφερότητα και γεμάτες αγκαλιές…
ένας άντρας χρειάζεται την ηρεμία του αρσενικού ζώου μετά από το φαγητό…
Γιατί δεν έχουν και οι δύο μια δίκαιη μοιρασιά;
(Αποδοκιμασίες από το γυναικείο πλήθος!)
- Η αγάπη;
- Η αγάπη είναι μια μυστική εστία μόλυνσης, που σημαδεύει το κορμί με στίγματα ευεξίας και το μυαλό με ανυπάκουες εικόνες, χωρίς βέβαιη συνέχεια.
- Ο έρωτας;
- Μια μετέωρη στιγμή ηδονής, που απαλύνει τον ανεξήγητο στομαχικό πόνο…
- Ο χωρισμός;
- «Όσο η αυγή πασχίζει να σβήσει τη νύχτα, έτσι και εγώ προσπαθώ να χάσω όσα υποσχεθήκαμε. Ας μπορούσε μια φορά ο λόγος να γίνει αντίληψη…»
- Η απομόνωση;
- Όσες φορές αποζήτησα τη μοναξιά, δεν την είχα όπως ήθελα. Τώρα όμως, εδώ μέσα, πίσω από την σίγουρη μέρα που αποσύρεται, τρέμω να ζήσω άλλη μια άγρυπνη νύχτα.
Ο μαύρος καφές μισθώνει μια εγρήγορση, για να μην ξεχαστώ και με πάρει ένας ακόμη αναλλοίωτος χαμός από όνειρα.
Τι κέρδος και αυτό• έγινα ένας κατάδικος επιλογής, αφού ενοχοποίησα την ύλη μου…
(…κέρδισα την απομόνωσή μου)
- Η ζωή;
- Κάντε τη ζωή σας τέχνη, αφοδεύοντας μια σύμβαση κρίσιμη.
- Τι άλλο υπάρχει;
- Η λεωφόρος –κάποια ήρεμα απογεύματα μετά τον ύπνο- θυμίζει το κύμα που σκάει στα βράχια…
(Το τσιγάρο στο χέρι σώνεται).
- Πίσω από θεόρατα βουνά, ο γαλάζιος ουράνιος τάπητας γεννά δύο τρία χοροπηδηχτά σύννεφα.
Τα σύννεφα, από μεταξένια μαξιλάρια, γίνονται λευκοί παγετώνες που λιώνουν βροχή…
Και η βροχή, σαν απαλή, εύθραυστη μπόρα, θυμίζει τεράστια αίθουσα, γεμάτη από ενθουσιώδη χειροκροτήματα.

Κάθομαι στην κουΐντα και τα χέρια μου λαξεύουν στο κενό αδιόρατα σχήματα.



«Προσπάθησα να ταξιδέψω πάνω σε ένα σύννεφο… δεν μπόρεσα να κρατηθώ, γιατί τα όνειρά μου ήταν μικρά…»

Κ’ ύστερα, πίσω, στα παρασκήνια…

- Τίποτα δε με περιμένει πια… πρέπει να τρέξω για να το προφτάσω.
Μη χαθώ και πάλι στους ίδιους ρεμβασμούς του συμβιβασμένου κόσμου.
- Τελικά σε αυτόν τον κόσμο… θα υπάρχουν για πάντα, μυστικές και αθόρυβες ελπίδες, ότι κάτι απ’ όλα εκείνα του χθες, μπορούν να σωθούν και να σώσουν…

ΒΔ Ελλάδα
Ιούνιος – Νοέμβριος 2007

Ιωάννης Κατσούλης