Μυογραφήματα...

Η συνεύρεση με τα τεχνάσματα της απόστασης εκτάκτως και εντόνως κράτησε όσο κρατά μια απέραντη θλίψη.

Μια στιγμή!

Και φτάσαμε ως εδώ...

Με το ρήμα στο πρώτο πληθυντικό να τονίζει το ξεκίνημα.

«Πάμε για την Ελλάδα της ελπίδας, για την ελπίδα της Ελλάδας». Και η αντιστροφή θυμίζει ονοματεπώνυμο ξεχασμένης υποψίας. Κι η ελπίδα ανατρέχει στα γεγονότα και ακούει και βλέπει και αναγιγνώσκει τις παλιές δηλώσεις, ένθεν κακείθεν, και απορεί.

Σου σηκώνεται η θριξ και μένουν μετέωρα τα συμπεράσματα. Οικονομικά συμφέροντα που μπορούν να ρίξουν κυβερνήσεις, οργανωμένες προδοσίες και ίδια οφέλη από την άλλη. Κι οι καταλήξεις του εγκεφάλου προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν το αληθές, αποσβολωμένες.

Το παραμύθι άρχισε τον περασμένο αιώνα - 1993- και από τότε οι κοσμητικοί χαρακτηρισμοί έγιναν κομμάτι της ιστορίας αυτού του τόπου και προσωποποίηση της κρυμμένης αθωότητας της πολιτικής.

«Αργυρώνητος» ο ένας, «αρχιερέας της διαπλοκής» ο άλλος. Σκέψεις κάτω από το τραπέζι, προδοσία με ονοματεπώνυμο. Κι η μια μορφή αγγίζει την απουσία, ενώ η άλλη είναι έτοιμη να παίξει μελλοντικά πρωτεύοντα ρόλο. Κι εμείς μοναχοί να εισπράττουμε την έκδοση των εκφωνημάτων και να περιμένουμε το ξεκαθάρισμα του μυστικού κουβαριού εκείνης της εποχής, μια και ο καιρός μπήκε στ’ αυλάκι και η «λαοθάλασσα» αποφάσισε.

Τα πινέλα πάνω στο τραπέζι ζητούν τον ιχνογράφο και αναλογίζεσαι, ποια είναι η αλήθεια επιτέλους, Χαράλαμπε;

Και αναμένεις την απάντηση, αλλά ματαίως, λες και ένα σχέδιο απροσδιορίστου μορφής, ένα σκόπιμο συννεφάκι με γιρλάντες, να αποπροσανατολίζει την εικόνα και να εγκαθιστά το σκοτεινό στο γράφημα.

Και φτάσαμε ώς εδώ!

Συνέχεια του καραμανλισμού ο Σαμαράς. Με απουσία επιθέτου ηχηρού, με ελλειμματική φυσιογνωμία έναντι του υπερμεγέθους αποχωρήσαντος και έχων τη μορφή φυσαλίδος σε λαδωμένη θάλασσα, πανομοιοτύπως, με τον νυν πληθωρικό και τέως αρχηγό. Ρητορική δεινότητα μετρία, βραχνοκόκορας στους υψηλούς ήχους και με λεκτικά τεχνάσματα νηπιακής ηλικίας που γοητεύουν τους κατοίκους όλης της «πολυκατοικίας», κατάφερε, αν και με το στίγμα της αποστασίας απ’ τον αποστάτη, να αναρριχηθεί στο μέγιστο αξίωμα του κόμματος, κατατροπώνοντας ουσιαστικά ένα παρελθόν, που στην αριστερή πλευρά του νου όλων των πολιτικοποιημένων, είχε φως εσπερινό.

Και η υψηλή Ντόρα, γοητευτική σε όλες τις «γραμμές», με ικανότητες και με επικοινωνιακή εμβέλεια ανυπέρβλητη, με χαμόγελο που τσακίζει τις άμυνες, υπέστη την τραγωδία της ζωής της. Και έμελλε αμείλικτο το ίδιο παραμύθι να τρομοκρατεί την οικογένεια από πατέρα εις κόρην.

Ανδρέας ήταν κάποτε η απαγορευμένη λέξη, τώρα πάλι από το άλφα σαμάρωσαν τα επώνυμα.

Όσο νυχτώνει, ο «ακατονόμαστος» μεγαλώνει, φωνάζουν στα γήπεδα, όταν ο χρόνος κυλά και το αποτέλεσμα γίνεται εφιάλτης οδυνηρός.

Ένα λογοτεχνικό ψαλιδάκι του πιστολέρο και η στρογγυλή στην πλεγμένη μήτρα. Και αναγνωρίζεται απανταχού η αλαζονεία του πράσινου μικρού και το κόκκινο επαναφέρεται στην κορυφή των χρωμάτων.

Και στην επικήδεια ιεροτελεστία του προτελευταίου εναπομείναντος επωνύμου, χασκογελούν οι εγκαταστημένοι παλαιοί στους ουρανούς. Και να τα κρασιά και να τα τσουγκρίσματα. Όλοι είχαν να πουν έναν κακό λόγο για τον πληγωμένο αρχιερέα. Και αναμένουν τη στιγμή της υποδοχής, όταν τα σύννεφα αποφασίσουν, για να δώσουν τις απαντήσεις του κρυμμένου.

Αλλιώς μιλάς όταν είσαι πάνω στα σύννεφα κι αλλιώς όταν τα πόδια σου αγγίζουν το έδαφος.

Μπορεί εκεί να διαδοθεί η αλήθεια του παραμυθιού και να στάξει μέχρι εδώ, στους μικρούς κήπους και στις μικρές εισπράξεις του λόγου.

Του κρυφού, του ψεύτικου

Αντώνιος ο Μητσοτακικοφάγος!

Στον κάμπο τα πουλιά λαλούσαν με περίσσια θλίψη! Δεξιά οι περισσότεροι κι αριστερά κανείς.

Μια μαύρη κουρούνα ενοχλούσε την αρμονία του τοπίου. Από πάνω ένας γυμνός ουρανός. Ένας ήχος άνοιξε την παράσταση. Ο Μητσοτακικοφάγος με δόντια μυτερά και δρεπανηφόρους πόδας!

Η πρώτη κλοτσιά ανηφόρισε στα πλευρά και γονάτισε την Κόρη. Το βλέμμα της γέμισε από την υστερία του τέλους. Κοίταξε με σκληρό χαμόγελο. Ένα δάκρυ πήγε να βγει μαζί με ένα παγωμένο χαμόγελο, αλλά κρατήθηκε. Το διέκοψε το βογκητό της μαύρης κουρούνας στο ξερό κλαδί.

Ένα κρώξιμο τελευταίο και το δέντρο απόμεινε μόνο του!

Ένας γδούπος. Ο πόδας προσγειώθηκε στην πυγή και ένα κορμί ξαπλώθηκε αιμόφυρτο στο στεγνό έδαφος.

Και η κουρούνα, απελευθερωμένη τώρα πια, ετοιμάζει τον επίλογο!

Που θα είναι σίγουρα, Εφιαλτικός! Για όλους και για όλα!

Μαγεμένη η ατμόσφαιρα στα παι χνιδίσματα της άνοιξης! Ίσως είναι η αμαρτία που ντύνεται ελαφρά και δεν καλύπτει την προστυχιά της, ίσως είναι κι εκείνο το ζεστό ψιθύρισμα του αέρα, που ανασηκώνει το δέρμα από τη ραστώνη. Κι είναι κι εκείνο το μικρό χαστούκισμα από την υγρασία της θάλασσας, όταν σπαταλιέται χωρίς νόημα, ανάμεσα στις αναπνοές αυτών που τρέχουν να προλάβουν μια φωνή.

Στα συνέδρια των αντιθέσεων η υποκριτική των κραυγών μοιάζει με απόπειρα λανθασμένης ερωτικής συνδιαλλαγής. Χαμόγελα επίπλαστα οδοντοστοιχίες κάτασπρες και γλυκειές ανακατατάξεις των μυϊκών σπασμών των προσώπων. Έντεχνη οργή στα σημεία που χρειάζεται. Χαμήλωμα του τόνου όταν η επιβεβαίωση της ανωτερότητας πρέπει να αναδυθεί και χαριτωμενιές ανεκδοτολογικές όταν το επιτηδευμένο χιούμορ θέλει να προκαλέσει την αποφόρτιση των σκέψεων.

Μια απερίγραπτη σοβαρότητα εξυφαίνεται όταν το παραμιλητό της λεκτικής επαφής υπεισέρχεται στις σοφίτες του φαντασιακού. Και πουθενά η αλη θινή σκέψη και ο γυμνός λόγος.

Μια ανοιξιάτικη περιφραστική κορυφώνει την επιθυμία της επιβολής. Το σκυθρωπό χαρακτηριστικό της σοβαρότητας επικαλύπτει τη μεταμφιεσμένη σκέψη. Και αν αφαιρέσεις τον ήχο κι αφήσεις τα σχήματα να παρουσιάζονται απομονωμένα από την ενορχήστρωση του λόγου, αντιλαμβάνεσαι το πανομοιότυπον της επανάληψης.

Οι ταινίες τρόμου γίνονται κωμωδίες όταν χαμηλώσεις τη φωνή και το αίμα που χύνεται μοιάζει με χυμό φράουλας σε λευκό σεντόνι.

Κι οι μορφές χωρίς λόγο είναι απλώς αναπαραστάσεις μιας υπόθεσης.

Κι η άνοιξη, με τα λιγοστά ρούχα της, κρύβει επιμελώς το αλόγιστο των παθών. Επειδή ξέρει καλύτερα απ’ τον χειμώνα...

Πηγή: Περιοδικό το Ποντίκι