Είναι και οι άλλοι που όταν ησυχάζουν οι θόρυβοι βγαίνω να τους συναντήσω με το χαμόγελο ακόμα αχνό από τον ύπνο και δεν υπάρχουν περαστικοί να μας κοιτάξουν. Έπαψε και το τρέμουλο στις λάμπες ιωδίου. Ακόμα και η αφήγηση τείνει να σβήσει. Κι εκείνο το κουτσό κοτσύφι που έχω για παρέα τις πρώτες πρωινές ώρες, χώθηκε κάτω από την πικροδάφνη· να αφουγκραστεί αιωρούμενες λέξεις.
Οι καιροί των αποχρώσεων μπερδεύονται μέσα σε παρωδίες ανθρώπων και πραγμάτων. Οι θείες και λυτρωτικές εμπνεύσεις βρίσκονται πεισματικά εδώ, σε μια πλατιά νωπή επιφάνεια κι εσύ παραμένεις στην ομορφιά του άλογου. Αύριο θα σου μιλάνε για τις φωνές που δεν άκουσες και εσύ θα με κοιτάς με μάτια γεμάτα απορία.
Η σιωπή της νύχτας τόσο πηχτή· τόσο συμπαγής. Στηρίζει καλύτερα τη σκεπή μας από την σιδερένια αψίδα που πάνω της τόσα επενδύσαμε. Εσείς που τόσο καλά γνωρίζετε πως ταξιδεύουν τα σκοτάδια, θα έχετε ασφαλώς αντιληφθεί εκείνη τη φιγούρα που κάθε βράδυ ισορροπεί στην κορυφή της καμινάδας μου και κατεβαίνει μόνο αφού περάσει, ύστερα από ώρες, εκείνο το περίεργο σμήνος από πολύχρωμα ψαρόνια.
Οι παλιές πληγές κάποτε μοιραία θα ψηλαφιστούν· θα αφεθούν σε τρεμάμενα, τρυφερά ή απερίσκεπτα δάχτυλα. Όταν το κορμί αφεθεί και γλυκαθεί σ’ εκείνους τους αληγείς ανέμους των τροπικών, το παγωμένο ξαφνικό ξύπνημα θα είναι οδυνηρό πάνω σε κείνη την έρημη γέφυρα, γιατί πάντα θα υπάρχουν εκείνες οι παύσεις με τις στεντόρειες φωνές· να σου θυμίζουν τους ακατάπαυστους πανώριους ανέμους των τροπικών.
Όταν έχεις στο μυαλό νότες και η βρύση συνεχίζει να στάζει εκείνες τις χρυσές σταγόνες, παρεμβάλλονται παιδικά τραγούδια κι όλοι οι διπλοί αυλοί επιστρέφουν κι έρχονται νερά κινούμενα και αυτό μπορεί να μην σημαίνει τίποτα... Ίσως όμως και να σημαίνει πολλά. Ίσως να σου περάσει εκείνη η δυσφορία. Η ανησυχία που έχεις για το αύριο. Ίσως τότε ξεπροβάλλουν τα χρώματα.
Όπως λαμποκοπούν εκείνα τα άγρια μέταλλα που τη λάμψη τους αρπάζει η ματιά από μια μόνο γωνία, έτσι κι εγώ είμαι σίγουρη πως κάποτε είχα την ικανότητα να πετάω χαμηλά παρουσία πλήθος μαρτύρων που τώρα λένε ότι τους διαφεύγει το γεγονός. Όλο αυτό το πλήθος, κάποτε, δεν ήταν στριμωγμένο σ’ εκείνη την στενή προβλήτα έτοιμο προς αναχώρηση.
Τώρα αδιαφορώ για όλους αυτούς. Κοιτάζω μόνο εσένα μέσα στα μάτια και σου ψιθυρίζω... "άσε τις λάμψεις να θαμπώνουν μόνες".
Είδα πολλές κινούμενες τη νύχτα. Όλες γύρω από το απρόσιτο σημείο. θύμιζαν εκείνες τις σταθερές επανερχόμενες μελαγχολίες με ήρεμη αλλά σαφή ζωή. Συνήθως, καθήκον έχουν να σχολιάζουν τον απροσδιόριστο τρόμο που μας καταλαμβάνει όταν πράττουμε το τολμηρό. Η μορφή τους μοιάζει με ξεχασμένα χέρια δίχως γάντια, αυτά που αρνούνται την άνευ όρων παράδοση.
Βλέπεις, κάποια φώτα δεν σβήνουν ποτέ...
ΥΓ1. Είμαι τυχερή που τον συνάντησα. Μου έμαθε τι θα πει ζωή... είπε η ελπίδα μέσα στο σκοτάδι κι η φωνή της σκόρπισε στον αέρα. Κι εγώ θυμήθηκα εσένα. Και ένιωσα κι εγώ τυχερή. Γιατί συνάντησα εσένα...
ΥΓ2. Στην ελπίδα λοιπόν... Που πάντα χάνεται τελευταία. Αφιερωμένο μέσα από την ψυχή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου