Ένας ονειρικός κόσμος εν αγρυπνία

Στα κρυφά φεύγω
μ΄ όλα τα κλοπιμαία
στο νου μου.

Οδυσσέας Ελύτης (Δυτικά της λύπης)



Τα μουσικά ακούσματα των Jetrho Tull. Ένα μακρινό ταξίδι με ένα λαχανί Ντεσεβό του ΄70. Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων. Το κόκκινο primario όπως βγαίνει από το μόλις αγορασμένο σωληνάριο ελαιοχρωμάτων. Γεύομαι τους κάμπους από όχρα και τα λιβάδια από magenta, ενώ αναρωτιέμαι αν η φιγούρα μισός άνθρωπος μισός ψάρι είναι υπαρκτό πρόσωπο. Ο τύπος με το δισάκι στην πλάτη ανεβαίνει ή κατεβαίνει την ατελείωτη σκάλα; Να τρώω αστακό πρώτο τραπέζι στην piazza della Signoria από τον Δαβίδ του Michelangelo. Mα τι είναι όλα αυτά; Τι σχέση έχουν;

Kάποιες φορές είναι πραγματικά δύσκολο να μιλήσεις για το έργο ενός ζωγράφου χωρίς να ανατρέξεις στα συνασθήματα που σε λούζουν παραλληλίζοντάς τα με τα βιώματά σου.



Επιδέξια, ρωμαλέα, ανήσυχα, τρυφερά, ηδονικά, τα ζωγραφικά επιχειρήματα του Κώστα Ντιού. Κάθε εικόνα ενσωματώνει έναν τρόπο όρασης, σκέφτομαι καθώς παρατηρώ εξεταστικά τα έργα του. Εκείνος ζωγράφισε. Εγώ καλούμαι να βουτήξω βαθιά στις εικόνες του και να τις αναλύσω.

Συνειδητοποιώ για ακόμη μια φορά, ότι το χάσμα ανάμεσα στις όραση και τις λέξεις, όχι μόνο γιατί η όραση προυπήρχε των λέξεων, αλλά και γιατί οι λέξεις δεν μπορούν ποτέ εντελώς να καλύψουν την πρώτη εκείνη αιφνίδια - κάτι μεταξύ μαγείας και παιδικής ηλικίας- σύγκρυου αίσθηση που προκαλεί ο πλασματικός κόσμος της ζωγραφικής, ο κόσμος των δύο διαστάσεων.



Ο Κώστας Ντιός ζωγραφίζει, δηλαδή πλάθει και μεταπλάθει εικόνες, επινοεί εικόνες, σκέφτεται εικόνες, δοκιμάζει συνεχώς τις αντοχές του ταλέντου του, βάζοντας χρώματα στα παράλογα όνειρα για να τα αρωματίσει με τους πειρασμούς της μέρας. Δεν ωραιοποιεί το όνειρο, το παιδεύει και τον παιδεύει. Δημιουργεί ένα αλλοπρόσαλλο μωσαϊκό στο οποίο ο επισκέπτης περιπλανιέται ψάχνοντας να πατήσει στα γνώριμα στα δικά του βιώματα και κουλτούρες λειασμένα βότσαλα. Ένα βοτσαλάκι βγαίνει από την Μαντόνα των βράχων του Ντα Βίντσι, και ένα από την παραλία του σουρεαλισμού του Magritte. Ένα από την τρέλα του Νταλί και άλλο ένα από την ιδιοφυία του Michelangelo.

Τοπία που νοσταλγούν πανσέληνες νύχτες, άτακτα, ατημέλητα εσωτερικά εργαστηρίων, ψάρια-θηράματα, τρίο γυναικών και ντουέτα ανδρών, σπαράγματα της διάρρηξης ενός θερμού κόκκινου... Προφανή και υπονοούμενα, ρητές και άρρητες μήτρες μορφών, υπογραμμίζουν εκείνο που συνεχώς διαφεύγει από την αφύλακτη διάβαση του βλέμματος και ανθίζει σε ανύποπτο χρόνο, στον γυμνό χρόνο της ανάμνησης του πίνακα.



Το αποτέλεσμα καθηλωτικό. Πνευματικότητα και λυρισμός, ρυθμός και κίνηση, θέρμη και πάθος.

Ο θεατής αποχωρεί έχοντας βρει εκείνον τον μίτο που θα επιτρέψει να αναζητήσει την ομορφιά χωρίς τον φόβο του λαβυρίνθου ή καλύτερα συμμαχώντας με το φόβο και θερμομετρώντας τον πυρετό της γοητείας του. Είναι ένα δώρο του καλλιτέχνη ο μίτος αυτός, γιατί ο Κώστας Ντιός είναι γενναιόδωρος.

Το θρόισμα που φτάνει στα αυτιά μας, κοιτάζωντας τα έργα του, δεν είναι παρά η άκρη μιας παλιάς προσευχής:

"Βοήθησε με αφανές να σε φανερώσω".

Σε εποχές κουρασμένες από εικαστική φλυαρία, ο Κώστας Ντιός έχει λόγο. Κι ο λόγος του λάμπει.



Ο Κώστας Ντιός γεννήθηκε στην Κοζάνης το 1959. Ξεκίνησε τις σπουδές του στην Ecole Nationale Superieure des Beaux Arts στο Παρίσι το 1978. Δούλεψε αρχικά στο εργαστήρι του γλύπτη Cesar. Συνέχισε στο εργαστήρι ζωγραφικής του Olivier Debre. Αποφοίτησε απ’τη σχολή το 1983. Ζει στην Κοζάνη από το 1991 και εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση.

Η έκθεση των έργων του φιλοξενείται στους χώρους του Βαλταδωρείου Γυμνασίου Κοζάνης και θα είναι ανοιχτή για το κοινό έως τις 5/9/2010.