Να μας βρει αλλού ο Σεπτέμβρης που θα έρθει...

Η ελευθερία του ενός, τελειώνει εκεί που αρχίζει του άλλου. Και η δική μου συνεχώς παραβιάζετε. Θα ήθελα να βάλω γύρω μου ένα ηλεκτρικό συρματόπλεγμα. Στη κάθε παραβίαση του ορίου να πετάγονται μακριά, αυτόματα.

Θα ήθελα να μπορώ να φωνάξω στο πρόσωπο κάποιου για να γίνει αισθητή η παρουσία μου και να μπορώ να εξαφανίζομαι δια μαγείας όταν αγωνιώ να γλιτώσω από αδηφάγους ανθρώπους. Και θα ήθελα, παρακαλώ, να μην χρειάζεται τόση μεγάλη προσπάθεια.





Μέσα στην πολυπλοκότητα που μας περιβάλλει συνηθίσαμε, σταματήσαμε να πιστεύουμε πως μπορούμε να είμαστε ευτυχείς, με απλά πράγματα. Καλοκαίρι είναι και οι πόλεις μας πνίγουν. Απλό θα είναι το να φύγουμε.

Κι αν δε μπορούμε;

Τότε να φερθούμε ελαφρώς εγωκεντρικά, να γυρνούν όλα γύρω από μας, για να μπορέσουμε να αναπνεύσουμε και πάλι. Βασικό, να μην κάνουμε πράγματα που δε θέλαμε να μας κάνουν, και να φεύγουμε μακριά από αυτούς που δε το σέβονται. Κι αυτό απλό μοιάζει. Αλλά, την πολυπλοκότητα όπως είπαμε, τη συνηθίσαμε. Και η συνήθεια είναι κακό πράγμα.

Σαν το τσιγάρο που σου κάνει κακό μα δε το κόβεις.





Να μας βρει αλλού ο Σεπτέμβρης που θα έρθει, να μας βρει κυρίως «αλλιώς», και να πάρουμε μαζί μας κι άλλους. Αν η ψυχή μας μοιάζει με παράθυρο, να ευχόμαστε να φυσήξει και λίγο γλυκός Νοτιάς. Να μας αλλάξει, να μας γλυκάνει. Λίγο περισσότερο άνθρωποι να γίνουμε.

Ευχές σαν του Νέου Έτους...

Όχι απλά «Καλό φθινόπωρο», αλλά... «Καλή χρονιά» να έχουμε.