Ωκεανός

Αφήνω τα πρόσωπα και γίνομαι καραβάκι, αγαπημένη γωνιά, γαλάζιο χαμόγελο, παιχνιδιάρικο κύμα, σπάνιο ηλιοβασίλεμα, τυπωμένη σελίδα, βραχάκι, αλμυρίκι, γέλιο που τελειώνει σε δάκρυ, δάκρυ που για να ξαναγίνει γέλιο χρειάζεται να περάσει από σαράντα θάλασσες. Κυκλοφορώ, βλέποντας το πρόσωπό μου απέναντι. Στους αντικατοπτρισμούς του νερού. Δίχως καμιά παρέμβαση φλυαρίας.
Μια λέξη φτάνει για να περιγράψω ένα συναίσθημα. Με δυο-τρεις, έχω και την εικόνα του. Πάνω από δέκα, γίνεται διάλεξη. Καβγάς με τον εαυτό μου. Σήμερα δεν υπάρχει χρόνος για περιγραφές. Δεν απόμεινε χρόνος για ομιλίες. Οι ήχοι αργούν. Κι ο σημερινός κόσμος βιάζεται. Μόνο και μόνο από έλλειψη χρόνου, όσοι γράφουν, θα έπρεπε να γράφουν ποίηση. Δεν έχω γράψει παρά μόνο μακρόσυρτες μουτζούρες πάνω σε λευκό χαρτί. Δεν βιάζομαι...
Έχει αφόρητη ζέστη αυτό το βράδυ. Κοιτάζω το νερό που έχει μαζευτεί στη μικρή βρυσούλα του κήπου. Μοιάζει με πίνακα του Νταλί. Kaι τώρα δεν υπάρχουν λέξεις. Είναι λίγες και βιαστικές. Οπως τα όνειρά. Δεν τις προλαβαίνω. Σε μια μικρή πόλη ανθρώπων που όποτε δεν βυθίζεται σε λήθαργο, βγάζει τις αυλές της στον ήλιο να λιαστούν. Ανάμεσα σε δυο ποτάμια που μυρίζουν σοκολάτα. Από σοκολάτες της ΙΟΝ. Εκείνες με το αμύγδαλο. Και νυχτολούλουδο. Και τα βραδινά φιλιά που σκορπίζουν το καλοκαίρι πάνω απ' την πόλη. Πιστέψαμε ότι μόνο η σιωπή μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Η νύχτα έχει προχωρήσει. Με ακολουθεί. Τα βήματά της είναι προσεκτικά πάνω στην ξύλινη σκάλα. Σχεδόν σέρνεται, σακάτης Ιούνης. Τα χέρια μου μπορεί να σε ξεχάσουν -είναι αμαρτωλά, το μυαλό μου όμως θα συνεχίσει να σε χαϊδεύει, να ερωτεύεται εκείνη την μικρή μικρή εικόνα σου. Το μυαλό δεν ξεχνά, το σώμα τα καταφέρνει. Μπορεί. Είχες ένα ωκεάνιο σώμα. Καφέ, σκούρο. Σαν να σκούριασε ξαφνικά όλο το Αιγαίο πάνω σου. Κολυμπούσα και σκούραινα. Έκανα χρόνια να δω στεριά...
Αν ποτέ ξημερώσει, θέλω να σε δω να στέκεις στο κεφαλόσκαλο. Τυλιγμένο, να σε φέγγει φως άπλετο. Και μια ανίατη γλύκα να ποτίζει τα μάτια μου.