Όνειρα και «εφιάλτες»

Έχω μια φίλη που έκανε το «ελληνικό όνειρο» πραγματικότητα. Πήρε το παραθαλάσσιο νεοκλασικό προικώον της, κάπου στην Πελοπόννησο, και το έκανε εστιατόριο - ουζερί - καφετέρια - μπαράκι - πιτσαρία. Δουλεύει έξι μήνες τον χρόνο και τους υπόλοιπους κάθεται, ρεμβάζει και ταξιδεύει. Δηλαδή θα τα έκανε όλα αυτά, αν δεν γκρίνιαζε. Οτι οι δουλειές δεν πάνε καλά, ότι στο χωριό τη σαμποτάρουν, ότι υπάρχει οικονομική κρίση, ότι φταίνε τα κόμματα, ο καιρός, το προσωπικό, οι μύγες, o Δαλάι Λάμα και εγώ δεν ξέρω τι άλλο.
Ούτε στιγμή δεν της πέρασε από το μυαλό ότι φταίει η ίδια.

Τα φαγητά της δεν τρώγονται. Ο,τι σερβίρει στο μαγαζί προέρχεται από σκόνες, κονσέρβες και καταψύκτες. Ενα πανέμορφο μέρος πάνω στο κύμα με χαρακτηριστική «ελληνική» κουζίνα, δηλαδή αλλοπρόσαλλη και απαράδεκτη. Προσπαθεί η κοπέλα, λιώνει στη δουλειά, αλλάζει μενού και προσωπικό, αγκομαχάει και άσπρη μέρα δεν είδε επί εννιά χρόνια.

Το ζήτημα είναι ότι η κοπέλα ξύπνησε με έναν εφιάλτη. Πιο συγκεκριμένα τον «Εφιάλτη στην κουζίνα», μια τηλεοπτική εκπομπή που «ανασταίνει» νεκρές επιχειρήσεις εστίασης με τη μέθοδο «σοκ και δέος»... Πάει, δηλαδή, ο σεφ - παρουσιαστής στο εστιατόριο, δοκιμάζει, αγανακτεί, ξεχέζει το σύμπαν και τους μαθαίνει να λειτουργούν, να σερβίρουν και να μαγειρεύουν, από την αρχή.


Οι εστιάτορες κάνουν ουρά για να τους προτιμήσει και να τους «ξευτελίσει» δημοσίως. Διότι κάτι παραπάνω -ίσως μαθαίνουν- αλλά, κυρίως, η επιχείρησή τους διαφημίζεται στην τηλεόραση. Η φίλη μου, πάντως, με έβαλε μέσο για να τη «χώσω» στη λίστα αναμονής!
Τρώμε τέτοιες αηδίες παντού, που κανονικά τα υπουργεία Τουρισμού, Ανάπτυξης, Πολιτισμού, Παιδείας (ίσως και Υγείας) θα έπρεπε να παρασημοφορήσουν -ομού και μετά κανονιοβολισμών- τους δημιουργούς του προγράμματος. Και ποιος ξέρει, να ενισχύσουν και διάφορες διασκευές της αρχικής ιδέας, όπως «Εφιάλτης στο νοσοκομείο», «Εφιάλτης στη ΔΕΚΟ», «Εφιάλτης στο κόμμα σας». Εγγυημένα αποτελέσματα, εξασφαλισμένη τηλεθέαση, πολύ κλάμα και πολύ γέλιο!