3/6/09

Δώσε κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινίσει...


Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια τυφλή κοπέλα που... «έβλεπε» μέσα από τους ήχους. Η όμορφη και σοφή Θεοδώρα, που άκουγε τη «φωνή» της θάλασσας, του αέρα, της χαράς και της λύπης, αλλά και όλων των πραγμάτων που συνθέτουν τον κόσμο γύρω μας και τα μουσικά όργανα στα οποία αυτοί οι ήχοι μπορεί να μεταφράζονται. Αυτή είναι η ηρωίδα στο «Παραμύθι της μουσικής».
Όταν, λοιπόν, ήρθε η ώρα να παντρευτεί η όμορφη Θεοδώρα ντελάληδες ανακοίνωσαν το νεό: «Ακούσατε, ακούσατε... αρχόντοι κι αφεντάδες... μαντάτα απ' της Μαρώνειας τα ξακουστά παλάτια. Στο φημισμένο πύργο μας ο αφέντης μας γυρεύει για τ' άστρο του το φωτεινό το ταίρι του το ταιριαστό. Θοδώρα μας η ξακουστή με την πολύ ομορφιά της με την πολλή σοφία της και την χρυσή καρδιά της, άντρα θα πάρει μουσικό όποιον τα καταφέρει της μουσικής το μυστικό στου ήλιου το φως να φέρει. Όποιος μπορέσει μουσικός, τη νύχτα να φωτίσει και της αρχοντοπούλας μας τα μάτια να φωτίσει, αυτόν θα δώσουν για γαμπρό στην όμορφη Θεοδώρα, που 'χει του κόσμου τα καλά και του Θεού τα δώρα».
Και είναι τότε που μια σειρά από μουσικούς υποψήφιους- μνηστήρες παρελαύνουν από τη σκηνή στην προσπάθεια να κερδίσουν την καρδιά της Θεοδώρας και παράλληλα να αποκαλύψουν στους μικρούς φίλους τη μαγεία των διαφορετικών μουσικών οργάνων. Ο πρώτος είναι από το μακρινό Ισφαχάν και έπαιζε το νέι. Από τη Βαγδάτη έφτασε ο δεύτερος μουσικός. Ένας πρίγκιπας που έπαίζε το ούτι. Ένας μουσικός έφτασε από τη Βηρυτό με το κανονάκι του, ένας άλλος από τη Γρανάδα με το κορνέτο του και ένας άλλο από το Κάιρο με το τουμπελέκι του. Η Βενετία ήταν η πατρίδα ενός ιππότη που έπαιζε το κιταρίνο του και η Κωνσταντινούπολη αυτή του πιο φημισμένου λυράρη. Και εκείνη διάλεξε την αναπνοή της ψυχής, δηλαδή ...;

« ...Χάρη σε σας γεύτηκα κόσμους που μου ήταν εντελώς άγνωστοι. Τώρα τους κουβαλώ μέσα στην ψυχή μου και θα τους κουβαλώ για πάντα. Ακούγοντάς σας, κατάλαβα πως δεν υπάρχει κανένα όργανο που να είναι καλύτερο από το άλλο, και πως το καθένα έχει τη δική του ψυχή που δε συγκρίνετε με καμιά άλλη, όπως και η ψυχή του καθενός μας. Περπατώντας χθες τη νύχτα στην ακροθαλασσιά άκουσα ένα παλιό γνώριμο τραγούδι. Ήταν ο νέος με τον οποίο μεγαλώσαμε μαζί από παιδιά, ο Αλέξιος. Η ψυχή μου φωτίστηκε. Στη φωνή του ενώθηκαν όλα τα όργανα που αν δεν τα είχα ακούσει από εσάς, ίσως ποτέ να μην καταλάβαινα αυτό που αισθάνθηκα. Η φωνή του ήταν το τέλειο όργανο, πνευστό και έγχορδο, λεπτό και βαρύ, κελαρυστό κι αέρινο. Και το τραγούδι αυτό είχε μεγάλη δύναμη γιατί κρατούσε μέσα του κρυμμένη μια μεγάλη αγάπη. Αυτή η αγάπη το έκανε να ξεχωρίσει και να πάρει τέτοια θέση στην καρδιά μου. Να μάθουν όλοι πως μια κόρη δίχως μάτια βρήκε το φως της μέσα στο φως της μουσικής. Βρήκε την αγάπη μέσα από την αγάπη για τη μουσική».


Το Παραμύθι της Μουσικής θα μπορούσε να είναι μια αληθινή ιστορία που να αφορά κάθε τέχνη. Αν στεγάζεται κάτω από την σκέπη του παραμυθιτικού λόγου είναι γιατί αυτή είναι φτιαγμένη από ουρανό που επιτρέπει ανεμπόδιστα το φως του να διεισδύσει στην καρδιά του ανθρώπου.
Αν αφορά τη μουσική και όχι κάποια άλλη τέχνη, δεν είναι μόνο γιατί αυτή υπακούει στους ρυθμούς της ανθρώπινης καρδιάς, αλλά και γιατί στο παρελθόν η μουσική αποτέλεσε ισχυρή ενοποιητική δύναμη ανθρώπων, πολιτισμών, κόσμων ολόκληρων.

Ο μύθος αποτελείται από μια διαδοχική σειρά ανατροπών που οδηγούν διαρκώς σε νέες συνθήκες ανοίγοντας λίγο λίγο το δρόμο προς το παράδοξο και ακατανόητο μυστήριο της ύπαρξης, ταυτόσημο της ουσίας της, δηλαδή της αγάπης.

Η παραίτηση από την αψεγάδιαστη τελειότητα παράλληλα με την αποδοχή της ανθρώπινης αδυναμίας θα φέρει στον κόσμο την Θεοδώρα από τους μέχρι τότε άτεκνους ηλικιωμένους γονείς της.

Η αποδοχή της τυφλότητας από την ίδια την Θεοδώρα θα αναπτύξει τα άλλα της χαρίσματα σε τόσο αξιοθαύμαστο βαθμό ώστε η αδυναμία της να μεταποιηθεί σε φωτεινή δύναμη που θα την κάνει σοφή.

Η αναπτυγμένη της ακοή που την οδηγεί στην στενή σχέση της με την μουσική θα δημιουργήσει μέσα της την ταύτιση: μουσική-έρωτας-γάμος, με αποτέλεσμα να ζητά να παντρεφτεί μουσικό όταν έρχεται η ώρα του γάμου.

Η γνωριμία της με τις μουσικές ποικιλλίες της Μεσογείου, -καθώς περνούν ως υποψήφιοι γαμπροί οι μουσικοί-, αναδεικνύει την διαφορετικότητα των ανθρώπων, των μουσικών, των πολιτισμών.

Η γνώση όμως δυσχεραίνει την επιλογή που αφορούσε μέχρι τότε λογικά σχήματα. Σχήματα που θα καταρρεύσουν μπροστά στο αίσθημα της αγάπης που ξυπνά ένα τραγούδι που ακούει η ενήλικη Θεοδώρα μια νύχτα από τον παιδικό της φίλο τον Αλέξιο.

Η παιδική αγάπη ενηλικιώνεται και η επιλογή γίνεται καρδιακά.

Όταν αναχωρούν οι μουσικοί για τις πατρίδες τους αφήνουν δώρο στο ζευγάρι τα μουσικά τους όργανα και παίρνουν μαζί τους το μεγάλο δώρο που τους έκανε η αρχοντοπούλα, τη σοφία της: "...πως από μόνη της η μουσική, όπως ίσως κάθε τέχνη, δεν είναι αρκετή για να κερδίσεις μια καρδιά αν δεν την αγαπάς αληθινά..."

Έτσι, ο μουσικός διάλογος μέσα στο παραμύθι, -η οικείωση του ξένου δηλαδή-, είναι αυτός που οδηγεί αφενός στην κατανόηση των πολιτισμών των γειτονικών λαών, αλλά και στην αυτογνωσία της δικής μας πολιτιστικής ταυτότητας και εν τέλει... της καρδιάς μας.

Το παραμύθι έγραψε η Βασιλική Νευροκοπλή, τη μουσική υπογράφει ο Κυριάκος Καλαϊτζίδης, την σκηνοθετική επιμέλεια και τους φωτισμούς ο Θωδ. Εσπίριτου και την επιμέλεια προβολών ο Νίκος Τερψιάδης. Αφηγούνται οι Βασιλική Νευροκοπλή - Δέσποινα Σαραφείδου. Συμμετέχουν οι μουσικοί Κυριάκος Πετράς (βιολί), Κυριάκος Καλαϊτζίδης (ούτι, τραγούδι), Άλκης Ζοπόγλου (κανονάκι), Βασίλης Βέτσος (κιταρίνο, κιθάρα), Ηλίας Ανδρεουλάκης (πολίτικη & κρητική λύρα), Γιώργος Ψάλτης ( νέι), Πέτρος Παπαγεωργίου (τουμπελέκι, μπεντίρ, ντέφι), Θανάσης Τσίτσαρης (βιολοντσέλο).



4 σχόλια:

Δημητρης είπε...

Μέσα στην γλύκα!!!!!
Καλημέρα :)

Καραβάκι είπε...

Kαλημέρα Δημητρό,από τα καλύτερα παιδικά παραμύθια που έχω διαβάσει.Η Βασιλική έχει τον τρόπο να αγγίζει τις τρυφερές ψυχές των παιδιών.

Λίτσα Καραμπίνη είπε...

Όποιος μπορεί ν΄ αγγίξει τις ψυχές μικρών παιδιών μπορεί να θεραπεύσει και τις ψυχές των ενηλίκων. Μπράβο στη βασιλική. Μπράβο σου κι εσένα.

Καραβάκι είπε...

Λίτσα σε ευχαριστώ για το εύστοχο σχόλιο σου.Στα αλήθεια είναι μεγάλη τέχνη να μπορείς να αγγίξεις την ψυχή ενός παιδιού.