Λευκός θόρυβος...

Κανονικά, ο χώρος αυτού του σημειώματος, θα έπρεπε να είναι σήμερα λευκός. Άγραφος.

Φαντάζομαι μια εκκωφαντικά άσπρη σελίδα, με τους αναγνώστες να ξύνουν το κεφάλι τους απορημένοι. «Βρε μπας και έγινε λάθος; Μπας και προσπαθούν κάτι να μας πουν;». Φαντάζομαι ένα ραδιόφωνο που δεν παίζει ούτε λόγια, ούτε τραγούδια, μόνο το σήμα του σταθμού, μονότονα, στις ώρες και τα τέταρτα, μια τηλεόραση με τους ανθρώπους της παρόντες στις θέσεις τους, βουβούς, να κοιτάζουν αμήχανα τις κάμερες.

Τι να γράψεις και τι να πεις που δεν έχει ξαναειπωθεί; Τι να αναλύσουν οι αναλυτές που δεν έχει εξηγηθεί μέχρι αηδίας; Τι δηλώσεις να κάνουν οι αρμόδιοι που δεν θα ακούγονται μπαγιάτικες, φθαρμένες, σαν ήχος από χαλασμένο μαγνητόφωνο;

Κάπου στην πόλη, ένα παιδί περιμένει τον πατέρα που δεν θα γυρίσει από τη δουλειά σήμερα το απόγευμα. Ούτε αύριο, ούτε ποτέ. Κάπου στην πόλη, υπάρχει μια μαμά που περιμένει, εφτά μήνες τώρα, ένα δεκαεξάχρονο παιδί να γυρίσει το βράδυ σπίτι. Ενα παιδί που επίσης δεν θα γυρίσει ποτέ. Ανάμεσά τους, περισσότερα θύματα, παιδιά και μαμάδες και φίλοι και όνειρα για εκδρομές που περιμένουν μάταια. Εκείνους που δεν θα γυρίσουν.

Τι να γράψεις; Τι να σχολιάσεις; Ξέρεις ότι ο κύκλος της βίας έχει ανοίξει για καλά. Ξέρεις ότι σ' αυτόν τον πόλεμο δεν υπάρχουν «πλευρές», μόνο πληγές. Και το μόνο που δεν ξέρεις είναι πόσο βαθιές θα είναι...

Μια μέρα σιωπής, ίσως θα ήταν κάποια λύση. Με λευκά χαρτιά, βουβά μικρόφωνα, κλειστά στόματα. Ολα τα άλλα έχουν ειπωθεί με όλους τους τρόπους, σε όλους τους τόνους. Ολα έχουν εξηγηθεί και τίποτα δεν μας εξηγήθηκε. Οπως ποτέ δεν εξηγείται, από κανέναν σε κανένα, το γιατί εκείνος που περιμένεις να έρθει το απόγευμα, δεν θα γυρίσει σπίτι σήμερα. Ούτε αύριο, ούτε ποτέ.

cλοpy από το Έθνος



ΥΓ. Αφιερωμένο σε όλους τους μπαμπάδες και τα παιδιά τους που τους περιμένουν να γυρίσουν κάθε απόγευμα από τη δουλειά, με την ευχή να είναι πάντα καλά...