Πως να αντέξεις τον πόθο που καίει μέσα σου; Πως να κάνεις την καρδιά να σταματήσει να χτυπά τρελά; Πως να δαμάσεις το μυαλό να πάψει να σκέφτεται; Πως να βάλεις την αγάπη σε κλουβί, ακόμη κι αν αυτό είναι περίτεχνα φτιαγμένο;
Όταν αγαπώ...αγαπώ με όλη τη δύναμη της ψυχής, του μυαλού και της καρδιάς μου. Αγαπώ δυνατά. Έτσι έμαθα. Δυνατά κι αληθινά. Και πέρα από αυτό που αγαπάω, δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Παρά μόνο το απόλυτο κενό.
Όταν αγαπώ...θέλω να φροντίζω, να περιποιούμαι, να κάνω τα πάντα για τον άνθρωπο μου. Οι λύπες του, οι αγωνίες του, οι προβληματισμοί του, να μπαίνουν μέσα μου και να με κάνουν να τις νιώθω. Να κυλούν στο αίμα μου και να το κάνουν να κοχλάζει. Οι χαρές του να με κάνουν να γελάω μαζί του.
Όταν αγαπώ...δεν σκέφτομαι τον εαυτό μου, ακούγεται παράξενο, αλλά όχι, δεν τον σκέφτομαι. Κάθε ώρα, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό θέλω να κάνω πράγματα για αυτόν. Για να νιώθει καλύτερα, να νιώθει ζεστασιά. Να νιώθει ότι υπάρχω και νοιάζομαι για κείνον. Όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί το θέλω. Γιατί η ζωή με δίδαξε, ότι μόνο αν δίνεις χωρίς να ζητάς, τότε μόνο καταλαβαίνεις την αγάπη.
Όταν αγαπώ...στο προσκέφαλο μου θέλω να έχω την εικόνα του. Να κλείνω τα μάτια μου και να είναι εκεί, δίπλα μου. Να του χαμογελώ, να του χαιδεύω τα μαλλιά και του λέω...
καληνύχτα καρδούλα μου... σ' αγαπώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου