1111111111111111111111
1111111111111111111111111111111111
11111111111111111111111111111111111111111
1111111111111111111111111111111111111111
11111111111111111111111111111
1111111111111111111111111111111111111
11111111111111111111111111111111111111
11111111111111111111111111111111111
Μπροστά στο στρογγυλό καθρέφτη, το 2 τίναξε το λαιμό του σαν τον κύκνο, έστρωσε τα φτερά στην άκρη της ουράς του και κορδώθηκε.
Είμαι το 2, είπε, κανένας άλλος δεν είναι σαν εμένα.
Μερικά σπίτια πιο κάτω, το 8, μπροστά στον στρογγυλό καθρέφτη του κι αυτό, χαλάρωσε τη ζώνη γύρω απ’ τη μέση του και θαύμασε τις καμπύλες του. Όποιος σε δει και πει ότι είσαι 4+4 ή 3+5, είναι οπωσδήποτε ανόητος, σκέφτηκε χαζεύοντας στον καθρέφτη. Δεν έχει μάτια να σε δει ως ξεχωριστή, ανεξάρτητη, ολοκληρωμένη ύπαρξη.
Στην άλλη άκρη της πόλης, μπροστά στο στρογγυλό του καθρέφτη, το 1283 αναλογιζόταν τις συνέπειες του να είσαι το 1283. Δεν είμαι ένας οποιοσδήποτε αριθμός. Είμαι ακέραιος και πρώτος. Και μήπως υπάρχει κανείς άλλος που να εκφράζει την έννοια του 1283; Εκφράζω μια μοναδική έννοια – κι αυτή η έννοια δικαιολογεί κι ευλογεί μια αντίστοιχα μοναδική ύπαρξη.
Κάθε βράδυ, χιλιάδες αριθμοί αφήνουν σκέψεις και λόγια σαν κι αυτά μπροστά στον στρογγυλό καθρέφτη τους – σπονδή και πρόσφορο στον στρογγυλό θεό που έχει τη μορφή τους. Ύστερα σταυρώνουν το μαξιλάρι τους, ξαπλώνουν και κλωσούν τα όνειρά τους. Καθένα τους μοναδικό, όπως κι ο ονειρευτής τους.
Κάθε βράδυ, όταν όλοι οι αριθμοί έχουν αποκοιμηθεί, το Ένα περνά απ’ όλα τα σπίτια της πόλης και ξεσκονίζει τους μεγάλους, στρογγυλούς καθρέφτες. Κι αυτοί, μες στο σκοτάδι, για λίγες ώρες ξαναγίνονται μεγάλα, στρογγυλά μηδενικά.
Έγραψε ο Παναγιώτης Πάκος
2 σχόλια:
Ευχαριστώ.
κ. Πάκο εμείς πρέπει να σας ευχαριστούμε, όχι εσείς.
Δημοσίευση σχολίου