Νύχτες μαζί σου....

Είναι κάτι νύχτες... που δεν αντέχεται η απουσία σου..
είναι κάτι νύχτες... που αργεί να ξημερώσει....
Θάθελα να σε κρατήσω απο το χέρι
και να σε ταξιδέψω στον δικό μου κόσμο
να δεις με τα μάτια της ψυχής μου
μιαν άλλη διάσταση.....
θάθελα να μπορούσα να σε κάνω
να κοιτάξεις τον ήλιο
χωρίς να καούν τα μάτια σου....
να σου μιλήσω
για τα ηλιοβασιλέματα...
αλλά όχι για κείνο το χρώμα το μαβί
που το βλέπουν όλοι
μα για κείνη τη γραμμή στο βάθος
που χωρίζει τη ζωή απο το θάνατο...
θάθελα να σου μιλήσω για τη θάλασσα
αλλά όχι για κείνο το κύμα που σκάει στην ακτή
όπως το βλέπουν όλοι..
μα για κείνη την πεταλίδα
σ εκείνο το βράχο
που προσπαθεί να ζήσει
και γύρω της είναι κολλημένο
όλο το αλάτι......
θάθελα να σου μιλήσω για την βροχή..
μα όχι όπως χαρακώνει τη γη...
όπως την βλέπουν όλοι....
μα για κείνον τον κισσό
που ναι σκαρφαλωμένος στο μισογκρεμισμένο σπίτι
και τον ποτίζει....
ενώ προσπαθεί να πλύνει τη μούχλα
που ναι γύρω στον τοίχο
απ τα χρόνια......
θάθελα να μπούμε σ έναν κήπο
γεμάτο μυρωδιές κι αρώματα
και να δούμε τα λουλούδια...
όχι όπως τα βλέπουν όλοι...
μα να μαζέψουμε εκείνα τα τοσούλια φυλλαράκια
κάτω απ το χώμα
καθώς τα σκορπάει ο βοριάς....
θάθελα να μπορούσαμε να μάθουμε
ξανά την αγάπη από την αρχή...
μα όχι όπως την ξέρουν όλοι
μα όπως υπάρχει
τόσα χρόνια στην ψυχή μας....
θάθελα....
αχ πόσο θάθελα
να ανοίξω την πόρτα
και να χαθώ μέσα στη νύχτα μαζί σου....