Η μοναξιά είναι από χώμα

Σου γράφω απόψε, γιατί σε νιώθω να κυλάς μέσα μου. Για να κρατήσω τον ήχο των ψιθύρων σου, να κυλιστώ στις λέξεις σου, στο γέλιο σου και στις σιωπές σου. Γιατί θέλω να σε βάλω στο εικονοστάσι της καρδιάς μου να σβήσεις τις λαχτάρες μου, την μελαγχολία του κενού.
Από ανασφάλεια... Όπως παιδί που κουβαλούσα στην σάκα μου ένα σωρό όμοια μολύβια από κάποιον αόριστο πανικό μην τελειώσουν και ξεμείνω στο διαγώνισμα.
'Ετσι και τώρα θέλω να μαζέψω όλους τους ψιθύρους σου, από φόβο μην ξεμείνω από σένα. Γιατί το βλέπω... Είναι μες στις συμφορές του έρωτα να σου εξατομικεύει τον άλλον σε βαθμό παράλογο. Εσύ λοιπόν δεν έχεις όμοιο σου, όπως τα μολύβια. Εσύ δεν έχεις ρεζέρβα. Ούτε υποκατάστατο.
Ο καλύτερος τρόπος ν' αντιμετωπίσεις τον φόβο, είναι ν' αφεθείς στα νύχια του. Δεν ξέρω δηλαδή κι αν έχεις άλλη επιλογή ν' ακολουθήσεις...
Περπατώ στην άμμο όπως εσύ περπατάς στα μονοπάτια της ψυχής μου. Αφήνω χνάρια πάνω στη σάρκα της και με καίνε τα χνάρια σου στη δικιά μου. Ένα γλυκό κάψιμο που κανένα κύμα ως τώρα δεν κατάφερε να τα φτάσει, κανένας άνεμος να τα σβήσει...
Ότι κι αν σου πω, δε θα σου δώσω να καταλάβεις αυτό που μ' έκανε να σε θέλω έτσι.Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο, ακαθόριστο. Χιλιάδες να λέω εναντίον σου αμέσως θα παραλύσουν μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου μόλις σηκωθεί για να φτάσει στα χείλη σου, σμίγοντας τα φρύδια σα να σκέφτεσαι κάτι δύσκολο. Για μια τέτοια κίνηση, κάποιες ώρες, νιώθω έτοιμη και τη ζωή μου να δώσω...
Οι ήχοι του έρωτα είναι οι ψίθυροι, όσο χαμηλότεροι τόσο πλησιέστεροι. Έτσι άραγε οδηγούμαστε και στη σιωπή, που λένε πως είναι ο οίκος του απόλυτου;
Τις νύχτες και τους ύπνους σου πίσω απ' τα κλειστά μου βλέφαρα ονειρεύομαι. Με σφαλιχτά τα μάτια, μπορώ και ξεγλιστράω εκεί που δεν μπορώ να είμαι. Κι έχει συννεφιά κι ετοιμάζεται πάλι να βρέξει.
Καταλαβαίνω τώρα τους Κινέζους που αφιερώνουν μια ζωή στο να μάθουν να ζωγραφίζουν μια σταγόνα βροχής ή μια πευκοβελόνα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος φαίνεται. Δε σου ανοίγεται αλλιώς ο κόσμος...
Και μόνο για τη θάλασσα δεν κρατιέμαι να μη σου πω, πως σήμερα έχει το χρώμα των ματιών σου. Πυκνή, παχύρρευστη, με μια μεταλλική δύναμη στα έγκατά της που την αναδεύει αργά. Νομίζεις πως μπορείς να περπατήσεις πάνω της, χωρίς να βυθιστείς...
Και στα σύννεφα, παιδί, έψαχνα να βρω γνώριμα σχήματα, όμως στα σύννεφα τα σχήματα διατηρούνται λίγο, αλλάζουν συνέχεια, με μπερδεύουν. Το σχήμα του βράχου είναι ακλόνητο. Λαχταρώ το ακλόνητο τώρα, όπως ο ναυαγός τη σανίδα στο αναστατωμένο πέλαγο που τον απειλεί...
Και κάθε φορά που πρέπει να πούμε καληνύχτα το εφιαλτικό παιχνίδι, με τους δείχτες του ρολογιού με ρίχνει σε ασθματικά κυνηγητά. Οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα σαρκάζουν την ψυχή μου που μακριά σου τρέχει συνεχώς σε ανάποδη κυλιόμενη κορδέλα. Να σε προλάβει,να σε συλλάβει,να σε κατακρατήσει και να επαναλάβει μαζί σου εκείνο το θαυμαστό "τώρα" του έρωτα...
Η πρόγευσή σου φλόγα. Κι όχι μόνο στο κορμί μα και στην ψυχή κι αυτό είναι το δυσκολότερο. Νιώθω ρακένδυτη οδοιπόρος που βγήκα για να ξαναβρώ εκείνο που αστραπιαία μου αποκάλυψε η σχισμή των δικών σου φιλιών. Δεν έχω πια άλλο σκοπό στη ζωή μου παρά να ζήσω εκείνο το αόριστο κάτι το θελκτικό και παντοδύναμο που ζάλισε τη ζωή μου και δε μ' αφήνει να συμβιβαστώ με τίποτα...

Ο καιρός καλεί δεν καλείται. Και μόνο το αληθινό δεν έχει καιρό κι είναι παντοτινό...

Δε νιώθω φορτωμένη, από άχρηστες αποσκευές που έχουν καταπνίξει τον ωφέλιμο χώρο μου. Έχω απαλλάξει τη σκέψη μου απ' τις ερμηνείες των άλλων έτσι που να μη σου λέω "σ' αγαπώ", γιατί όσα κάνουμε μιμούνται τις ταινίες, τα διαβάσματα, τα τραγούδια που μας πρωτοδίδαξαν αυτή τη φράση. Να σου λέω "Σ' ΑΓΑΠΩ", γιατί ένα αρχέγονο κύμα βγαίνει από βαθιά μου, πρωτοφανές, άγνωστο και λέει έτσι...

Ζαλίζομαι πάλι, ξεχνώ όλα τ' άλλα, τις αποφάσεις μου όλες, απλώνω τα χέρια μου και σε πείσμα όλης της λογικής του κόσμου, όλης της φρόνησης, υπνωτισμένη απ' τη γιγαντοαφίσα σου ορμώ να σε χαϊδέψω. Σε πείσμα όλων σε θέλω και με κυριεύει η παλιά λαχτάρα η πιο επιτακτική κι η πιο επίφοβη... Καλύτερα, χίλιες φορές καλύτερα να απωλεσθώ κοντά σου παρά να σωθώ μακρυά σου...

Ο πιο μοναχικός δρόμος είναι αυτός που με παίρνει μακριά σου...

Θέλω να κλάψω, θέλω να γυρίσω πίσω, θέλω να σε βρώ. Είμαι πιο αδύναμη απ' αυτό το πούπουλο του κλέφτη, που πετάει στον άνεμο. Πούπουλο είμαι κι εγώ με άνεμο, τη δικιά σου ανάσα. Είμαι αδύναμη σαν ερωτευμένη. Είμαι μόνιμο εξάρτημα της ανάγκης για σένα...
Οι στόχοι που διάλεξα υποχωρούν νικημένοι απ' τον στόχο που με διάλεξε. Εσύ είσαι ο στόχος που με διάλεξε, η αναπότρεπτη μοίρα μου, η άγρυπνη ματιά στου μυαλό μου...
Να σ' αγγίξω, να σε πιάσω, να σε μυρίσω. Να μπω στο κρεβάτι σου και στα ζεστά σου σεντόνια, στο κορμί σου που πιάνεται, στο φιλί σου που τρώγεται, στον σπασμό σου που ξεσκίζει τις ιδεοληψίες και τις αράχνες τους...
Νύχτες μαζί σου, πυκνές όσο ο σπόρος του παγκόσμιου μια ώρα πριν τη γένεσή του. Νύχτες μαζί σου αστραφτερές σαν αστραπές του Ολύμπου. Νύχτες μαζί σου ηδονικές σαν την πτώση απ' του Παράδεισου το ξέφωτο στην εξορία του Αδάμ που δεν τελειώνει...
Για αυτές τις νύχτες, όλα τα παραπετώ, τα καταπατώ, τα περιφρονώ γιατί είναι μονάχα εμπόδια στην ακράτητη λαχτάρα μου να σ' αγκαλιάσω. Βιάζομαι να σε βρώ όπως το έμβρυο βιάζεται άμα ξεκινήσουν οι ωδίνες να εξωθηθεί απ' τη μήτρα. Βιάζομαι να βγω στο φως, φως μου...
Όχι λοιπόν δεν γίνεται να τελειώσεις εσύ για μένα. Για τις νύχτες και τις μέρες μαζί σου, όλα μου τα φουκαριάρικα κατορθώματα εδώ ευχαρίστως τα θυσιάζω. Υπομονές, πρακτικές, προσευχές, ασκητικές, ησυχασμούς, εγκράτειες, ανακαλύψεις και αποκαλύψεις ,τα πετώ. Χειροπιαστός είναι ο κόσμος μάτια μου. Χειροπιαστός σαν το γλυκό σου γέλιο και κανείς δε στέκεται πάνω σε νεφέλες, κανείς δεν περπατά πάνω σε νερά...

Σ΄αγαπώ, κι αγαπώντας σε υπάρχεις μέσα μου.

Ένα ποίημα της Μάρως Βαμβουνάκη που το έστειλα με τα δυο μου χέρια στο νέο φεγγάρι...