19/6/09

Ο γύρος του κόσμου...



Ο Δημήτρης Παρούσης, παιδί Ελλήνων μεταναστών, γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά του χρόνια στην Ολλανδία. Πέρασε την εφηβεία του στην Νέα Ορεστιάδα, την τελευταία βόρεια πόλη της Ελλάδας, «σφηνωμένη» ανάμεσα στην Τουρκία και τη Βουλγαρία.
Στα 19 του μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη όπου ολοκλήρωσε τις βασικές του σπουδές στη δημοσιογραφία. Συνεργάστηκε με τις κυριότερες εφημερίδες και ραδιόφωνα της πόλης και το 1998 αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του.
Πέρασε από τις σχολές δημοσιογραφίας της Ουτρέχτης στην Ολλανδία και του Άρχους στη Δανία και πήρε το μεταπτυχιακό του από το Πανεπιστήμιο του Κάρντιφ στην Ουαλία της Μεγάλης Βρετανίας.
Το 2000 δοκίμασε την τύχη του στην Αθήνα. Δούλεψε σε μεγάλες εφημερίδες, περιοδικά και internet portal, έγινε μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ) και της International Federation of Journalists, δίδαξε σε δημόσιες σχολές δημοσιογραφίας, έγραψε ένα βιβλίο - έρευνα σχετικά με την κυκλοφορία των εφημερίδων και κάποια στιγμή, το 2005, θεωρώντας ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, αποφάσισε να πραγματοποιήσει το μεγάλο του όνειρο.
Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα πραγματοποίησε πολλά ταξίδια σε περισσότερες από 20 χώρες.


Ο Δημήτρης δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην πρόκληση ενός ονείρου που αποτελεί παράλληλα και κρυφό πόθο των περισσοτέρων ανθρώπων - να κάνει το γύρο του κόσμου. Στα 35 του χρόνια αποφάσισε να το πραγματοποιήσει.
Δεν βρήκε κανέναν να τον ακολουθήσει, αλλά αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο. Ξεκίνησε μόνος του. Δεν είχε τα χρήματα να το πραγματοποιήσει, αλλά έκανε το πρώτο βήμα με την ελπίδα ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Ότι τουλάχιστον προσπάθησε. Εξάλλου ο κόσμος ανήκει σε αυτούς που ονειρεύονται. Πούλησε τα ελάχιστα υπάρχοντά του. Παραιτήθηκε από τη δουλειά του, πήρε το σακίδιό του, μια ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, μια πυξίδα και άρχισε τη δική του Οδύσσεια.


Τώρα ίσως αναρωτηθεί κανείς γιατί γράφω για το Δημήτρη στο Καραβάκι. Η ιστορία άρχισε όταν ένα πρωινό του περασμένου Φλεβάρη μου μίλησε η μητέρα μου για αυτόν. Τον είχε δει σε μια εκπομπή και κράτησε τη διεύθυνση της ιστοσελίδας του για να μου τη δώσει. Στην αρχή γέλασα. Τι να την κάνω την ιστοσελίδα του βρε μαμά; τη ρώτησα. Μήπως θέλεις να πάρω έναν σάκο για να κάνω τον γύρο του κόσμου;
Mπαίνοντας στο σπιτικό του Δημήτρη ένιωσα να ξεσηκώνομαι. Ένιωσα πως θα ήθελα να μπορούσα να φύγω με έναν σάκο στον ώμο. Να δω νέους κόσμους, να γνωρίσω νέους ανθρώπους να μάθω καινούργια πράγματα.
Δίχως να το σκεφτώ κάθησα και του έγραψα ένα μέιλ. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα και να μου απαντήσει. Που να βρει τον καιρό ένας άνθρωπος που ζει μέσα σε τόση περιπέτεια να καθήσει να γράψει;



Πέρασαν αρκετοί μήνες και είχα ξεχάσει το Δημήτρη. Τον είχα αφήσει στη Νικαράγουα. Και οι σκέψεις μου γι αυτόν, είχαν βυθιστεί στη λησμονιά.
Μέχρι χτές, που αναπάντεχα βρήκα ένα μήνυμα του στο μέιλ μου. Μου έγραφε από το προσωπικό του λογαριασμό, δίνοντας μου την υπόσχεση ότι από δω και πέρα θα είναι πιο άμεσος και συνεπής στην επικοινωνία μας.
Μου γράφει ότι είναι στη Χιλή και με παρακινεί να αρχίζω να ετοιμάζω το σάκο μου. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, θα ήθελα να βρεθώ σε ένα τέτοιο ταξίδι. Και που ξέρεις; Ίσως στο μέλλον, ζήσω μια τέτοια περιπέτεια, που ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν χωράει για την ώρα.
Στο Δημήτρη υποσχέθηκα, ότι θα παραμείνω όπως μου ζήτησε κοντά του για την ώρα, σαν ένας ηλεκτρονικός συνοδοιπόρος στις περιπλανήσεις του.
Εύχομαι να έρθει μια μέρα που θα τον συναντήσω και θα μοιραστούμε από κοντά όσα για την ώρα λέμε δια αλληλογραφίας.



* To Δημήτρη μπορείτε να βρείτε και να γίνεται κι εσείς συνοδοιπόροι του στην ιστοσελίδα του godimitris
* Οι φωτογραφίες είναι από το ταξίδι του στη Χιλή, όπου βρίσκεται ακόμη.

14 σχόλια:

σταγόνα είπε...

Γλυκερία μου δεν έχω λόγια.. με συγκίνησε πολύ η εγγραφή σου.. με συγκινούν άνθρωποι σαν τον Δημήτρη.. που βρίσκουν τη δύναμη να ακολουθούν το όνειρό τους.. έστω κιαν κανείς δεν βρίσκεται να τους ακολουθήσει.. αυτό για μένα έχει τη μεγαλύτερη αξία..
μπράβο και σε σένα για το θάρρος σου να του γράψεις.. είδες?? είναι σαν να φύτεψες ένα σποράκι και μετά απο καιρό αυτό βλάστησε..:)

Συνεχίζω να έχω πρόβλημα στη σελίδα σου.. κιεγώ απο την άλλη δεν μπορώ να ανεβάσω βιντεο και τα βίντεο απο προηγούμενες εγγραφες αν δεις δεν εμφανίζονται..
αν έχεις καμιά υποψία για το τι μπορεί να φταίει πες μου σε παρακαλώ..
σε φιλώ και σε καλημερίζω

marilianni είπε...

Aς παρουμε λοιπον μια βαλιτσα στο χερι,μια καλη παρεα στο αλλο κιας ξεκινησουμε.Ο Δημητρης ακολουθει τα βηματα της ζωης του,μπραβο του. Ομρφη μερα να εχεις αζα.

παλίρροια είπε...

Μου αγγίζεις χορδές με το σημερινό..Είναι αξιοζήλευτος για τον γύρο αυτογνωσίας και μεγάλο ταρακούνημα με την απόφαση ν'αλλάξει τη ζωή του.Σίγουρα βιώνει αλήθειες και μαθαίνει να ζει όσο κανένας άλλος...
Μα κι εσύ να του γράψεις;; καλά σε λέει η σταγονίτσα αλλοπαρμένη!!

ΑΓΓΕΛΙΚΗ είπε...

Καθώς διαβάζω τα όσα κατάφερε ο Δημήτρης μέχρι τα τριανταπέντε του κι ύστερα αποφάσισε να τα παρατήσει όλα και να ξεκινήσει το ταξίδι του ανά τον κόσμο- το οποίο εγώ το βλέπω σαν ταξίδι για την αναζήτηση της αυτογνωσίας και την εξερεύνηση του εσώτερου εγώ του- έπιασα τον εαυτό μου να τον ζηλεύει. Το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης εγώ δεν το 'ζησα ποτέ, γιατί, να φανταστείς, στα τριανταπέντε μου ήμουνα ήδη υποψήφια πεθερά! Μα νομίζω πως κι εγώ δεν στερήθηκα τις αγωνίες της αναζήτησης για την ολοκλήρωση.Απλώς οι εξερευνήσεις μου είχαν άλλα μέσα κι άλλους σταθμούς εξέλιξης.
Μπράβο του του Δημήτρη, του τολμηρού, του αντικομφορμιστή, του δυναμικού, του οραματιστή.
Μπράβο σου κι εσένα που ακούραστα ξοδεύυεσαι στην αναζήτηση του ιδανικού σου.
Μπράβο όμως και σε μας, τους οδοιπόρους της κοινής και πεπατημένης οδού του καθήκοντος και του αλτρουϊσμού.
Όλοι μας, ένα κοινό στόχο έχουμε πιστεύω. Το ουτοπιστικό κυνήγι της ευτυχίας, στο οποίο όμως και στις περιπέτειές του βρίσκουμε το νόημα της ζωής, αν και εσαεί μας αφήνει διψασμένους κι ανολοκλήρωτους. Κι αυτό είναι που το κάνει συναρπαστικό κι ανεξάντλητο!
Σε φιλώ.

korinoskilo είπε...

τον παρακολουθω και εγω τον δημητρη εχει πολυ καιρο ...... ειναι ονειρο πολλων αυτο μαλλον ... μπραβο του ....

φιλια

PANOPTIS είπε...

Αμα εχεις τη φυση του Οδυσσεα , τιποτα δεν σε σταματα . Εξαιρετικα ενδιαφερουσα περιπτωση ο Δημητρης ! Καλα εκανες που επικοινωνησες...Καλο σου βραδυ Γλυκεριτσα ! Με αγαπη ! Αντιγονη

Καραβάκι είπε...

Σταγονίτσα μου γλυκειά κι εγώ τους θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους.Που δεν βολεύονται σε μια πολύθρονα και στην ασφάλεια τους,αλλά τολμούν.Χάρηκα πολύ που πήρα νέα του και ελπίζω να συνταξιδεύουμε σ αυτό το σεργιάνι που κάνει στον κόσμο.
Με τη σελίδα μου ελπίζω να λύθηκε το πρόβλημα.Το background έφταιγε.Ήταν πολύ βαρύ.Όσο για τα βιντεάκια μάλλον είναι πρόβλημα του σέρβερ.Ας περιμένουμε λιγάκι.Κι εμένα πολλές φορές μου τα εμφανίζει παράξενα.Πολλά πολλά φιλιά και μεγάλη αγκαλιά από τούτο το βροχερό σαββατιάτικο απόγευμα!

Καραβάκι είπε...

marilianni μου ο Δημήτρης ακολουθεί τα βήματα της ψυχής του...Και είναι από τους λίγους που μπορούν να το κάνουν.Συνήθως οι περισσότεροι χάνουν τα χνάρια, δίχως καν να προσπαθήσουν να τα περπατήσουν.Καλό σου απόγευμα!

Καραβάκι είπε...

Μαριώ μπορεί και να είμαι... μα δε θέλω να αλλάξω.Μου αρέσει να είμαι ένα αλλοπαρμένο τρεχαντήρι!Καλό απόγευμα!Να περνάς καλά!

Καραβάκι είπε...

Αγγελικούλα μου το παν είναι να έχουμε όνειρα.Ο καθένας μπορεί να τα χτίσει με τον δικό του τρόπο.Αυτόν που εκείνος θα διαλέξει.Αρκεί να είναι ευτυχισμένος και να ολοκληρώνεται μέσα από αυτά.Εδώ δεν υπάρχει σωστό και λάθος.Υπάρχει μόνο ένας δρόμος που πρέπει να πάρεις την απόφαση να ακολουθήσεις.Για να μπορέσεις να ζήσεις αυτά που ονειρεύεσαι.
Καλό σαββατοκύριακο και πολλά φιλιά!

Καραβάκι είπε...

Τελικά Λενιώ έχει πολλούς συνοδοιπόρους ο Δημήτρης.Δεν είναι μόνος...Φιλάκια.
ΥΓ. Βρέχει και σε σας;;;;

Καραβάκι είπε...

Aντιγονάκη ή πρέπει να έχεις το μικρόβιο ή κάτι να σε ταρακούνησει δυνατά για να πάρεις τέτοιες αποφάσεις.Καλό σαββατοκύριακο και φιλάκια πολλά!

korinoskilo είπε...

οχι καθαρος δειχνει ο ουρανος ...... φιλια

Καραβάκι είπε...

Eδώ ξαφνικά χειμώνιασε.... το μικρό ζητάει κουβέρτες... τι καιρός!Φιλιά κι από μας!