Ο γύρος του κόσμου...

Ο Δημήτρης Παρούσης, παιδί Ελλήνων μεταναστών, γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά του χρόνια στην Ολλανδία. Πέρασε την εφηβεία του στην Νέα Ορεστιάδα, την τελευταία βόρεια πόλη της Ελλάδας, «σφηνωμένη» ανάμεσα στην Τουρκία και τη Βουλγαρία.
Στα 19 του μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη όπου ολοκλήρωσε τις βασικές του σπουδές στη δημοσιογραφία. Συνεργάστηκε με τις κυριότερες εφημερίδες και ραδιόφωνα της πόλης και το 1998 αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του.
Πέρασε από τις σχολές δημοσιογραφίας της Ουτρέχτης στην Ολλανδία και του Άρχους στη Δανία και πήρε το μεταπτυχιακό του από το Πανεπιστήμιο του Κάρντιφ στην Ουαλία της Μεγάλης Βρετανίας.
Το 2000 δοκίμασε την τύχη του στην Αθήνα. Δούλεψε σε μεγάλες εφημερίδες, περιοδικά και internet portal, έγινε μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ) και της International Federation of Journalists, δίδαξε σε δημόσιες σχολές δημοσιογραφίας, έγραψε ένα βιβλίο - έρευνα σχετικά με την κυκλοφορία των εφημερίδων και κάποια στιγμή, το 2005, θεωρώντας ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, αποφάσισε να πραγματοποιήσει το μεγάλο του όνειρο.
Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα πραγματοποίησε πολλά ταξίδια σε περισσότερες από 20 χώρες.


Ο Δημήτρης δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην πρόκληση ενός ονείρου που αποτελεί παράλληλα και κρυφό πόθο των περισσοτέρων ανθρώπων - να κάνει το γύρο του κόσμου. Στα 35 του χρόνια αποφάσισε να το πραγματοποιήσει.
Δεν βρήκε κανέναν να τον ακολουθήσει, αλλά αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο. Ξεκίνησε μόνος του. Δεν είχε τα χρήματα να το πραγματοποιήσει, αλλά έκανε το πρώτο βήμα με την ελπίδα ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Ότι τουλάχιστον προσπάθησε. Εξάλλου ο κόσμος ανήκει σε αυτούς που ονειρεύονται. Πούλησε τα ελάχιστα υπάρχοντά του. Παραιτήθηκε από τη δουλειά του, πήρε το σακίδιό του, μια ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, μια πυξίδα και άρχισε τη δική του Οδύσσεια.


Τώρα ίσως αναρωτηθεί κανείς γιατί γράφω για το Δημήτρη στο Καραβάκι. Η ιστορία άρχισε όταν ένα πρωινό του περασμένου Φλεβάρη μου μίλησε η μητέρα μου για αυτόν. Τον είχε δει σε μια εκπομπή και κράτησε τη διεύθυνση της ιστοσελίδας του για να μου τη δώσει. Στην αρχή γέλασα. Τι να την κάνω την ιστοσελίδα του βρε μαμά; τη ρώτησα. Μήπως θέλεις να πάρω έναν σάκο για να κάνω τον γύρο του κόσμου;
Mπαίνοντας στο σπιτικό του Δημήτρη ένιωσα να ξεσηκώνομαι. Ένιωσα πως θα ήθελα να μπορούσα να φύγω με έναν σάκο στον ώμο. Να δω νέους κόσμους, να γνωρίσω νέους ανθρώπους να μάθω καινούργια πράγματα.
Δίχως να το σκεφτώ κάθησα και του έγραψα ένα μέιλ. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα και να μου απαντήσει. Που να βρει τον καιρό ένας άνθρωπος που ζει μέσα σε τόση περιπέτεια να καθήσει να γράψει;

Πέρασαν αρκετοί μήνες και είχα ξεχάσει το Δημήτρη. Τον είχα αφήσει στη Νικαράγουα. Και οι σκέψεις μου γι αυτόν, είχαν βυθιστεί στη λησμονιά.
Μέχρι χτές, που αναπάντεχα βρήκα ένα μήνυμα του στο μέιλ μου. Μου έγραφε από το προσωπικό του λογαριασμό, δίνοντας μου την υπόσχεση ότι από δω και πέρα θα είναι πιο άμεσος και συνεπής στην επικοινωνία μας.
Μου γράφει ότι είναι στη Χιλή και με παρακινεί να αρχίζω να ετοιμάζω το σάκο μου. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, θα ήθελα να βρεθώ σε ένα τέτοιο ταξίδι. Και που ξέρεις; Ίσως στο μέλλον, ζήσω μια τέτοια περιπέτεια, που ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν χωράει για την ώρα.
Στο Δημήτρη υποσχέθηκα, ότι θα παραμείνω όπως μου ζήτησε κοντά του για την ώρα, σαν ένας ηλεκτρονικός συνοδοιπόρος στις περιπλανήσεις του.
Εύχομαι να έρθει μια μέρα που θα τον συναντήσω και θα μοιραστούμε από κοντά όσα για την ώρα λέμε δια αλληλογραφίας.



* To Δημήτρη μπορείτε να βρείτε και να γίνεται κι εσείς συνοδοιπόροι του στην ιστοσελίδα του godimitris
* Οι φωτογραφίες είναι από το ταξίδι του στη Χιλή, όπου βρίσκεται ακόμη.