Mετά την καταιγίδα...

Τις τελευταίες μέρες ο καιρός παίζει μαζί μας. Τη μια μας χαμογελά παιχνιδιάρικα και την επόμενη αγριεύει και μας κάνει νάζια. Μπήκαμε επίσημα στο καλοκαίρι αλλά οι θερμοκρασίες εδώ στα βόρεια ακόμη θυμίζουν φθινόπωρο κάποιες στιγμές.
Το μεσημέρι στη γειτονιά μας γινόταν γάμος. Το κατάλαβα από τη φασαρία και τα "χάλκινα" που τράνταζαν τον τόπο. Το "Κοζανίτικο τακίμι", είναι ένα γκρουπ από νεαρά αγόρια, γνωστό στην πόλη. Αυτό συνόδευε το γλέντι του γάμου, μέχρι τη στιγμή που άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς. Το γλέντι σταμάτησε και τους ήχους των χάλκινων τους παρέσυραν μαζί τους οι σταγόνες της βροχής. Κλειστήκαμε πάλι μέσα περιμένωντας να σταματήσει η βροχή.
Είδα τον ήλιο από το παράθυρο μου, την ώρα που τακτοποιούσα το δωμάτιο μου. Κατέβηκα στον κήπο και φυτέψαμε τα λουλούδια που είχε πάρει η μητέρα μου. Πήραμε μερικές ανάσες καθαρού αέρα, λέμε τώρα... και απολαύσαμε τον καφέ μας.
Παρατηρούσα τα σύννεφα στον ουρανό. Τεράστια, είχαν πέσει να ξεκουραστούν πάνω στις σκεπές των σπιτιών. Άλλα πιο πέρα κάναν τεμπέλικες βόλτες. Μέχρι να έρθει η ώρα για να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Μου αρέσουν οι κινήσεις τους. Ο τρόπος που αλλάζουν σχήματα και εικόνες. Μου αρέσει να χαζεύω τα σύννεφα. Να χάνομαι μέσα στις κινήσεις τους και τα καμώματα τους. Να μαντεύω τι "ζωγραφίζουν" στον γαλάζιο καμβά του ουρανού.
Κι η λάμψη του ορίζοντα και η καθαρότητα του μετά την καταιγίδα με γοητεύει...


















ΥΓ. Σύννεφα του γυαλού θε να σου στείλω. Μήνυμα να σου φέρουν μυστικό...